Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 września 2013 r. w sprawie T-325/10 Iliad i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 2 grudnia 2013 r. przez Iliad SA, Free infrastructure, Free SAS(Sprawa C-624/13 P)
(2014/C 39/16)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 8 lutego 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Iliad, Free infrastructure, Free SAS (przedstawiciel: adwokat T. Cabot)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Francuska, Rzeczpospolita Polska, Département des Hauts-de-Seine
Żądania wnoszących odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swoich odwołań wnoszące odwołanie podnoszą sześć zarzutów.
W pierwszej kolejności wnoszące odwołanie uważają, że Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie ustosunkował się do części zarzutu opartego na naruszeniu przez Komisję spoczywającego na niej obowiązku wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE, odnoszącej się do wskazówki, która wynika z zobowiązań zaciągniętych przez władze francuskie i która świadczy o poważnych trudnościach napotkanych przez Komisję, na podstawie których Komisja była zobowiązana wszcząć takie formalne postępowanie wyjaśniające.
W drugiej kolejności czynią one zarzut Sądowi, że naruszył prawo przy obliczaniu czasu trwania postępowania w zakresie wstępnego dochodzenia przeprowadzonego przez Komisję. Z jednej strony uważają one, że zgłoszenie dokonane przez Francję nie mogło zostać uznane za kompletne w wymaganym terminie i w związku z tym nie powinno było zostać wzięte pod uwagę. Z drugiej strony stoją one na stanowisku, że Sąd naruszył prawo, uznając żądanie przedstawienia "ewentualnych" uwag skierowane przez Komisję do władz francuskich jako żądanie udzielenia dodatkowych informacji w rozumieniu rozporządzenia (WE) nr 659/1999 1 .
W trzeciej kolejności wnoszące odwołanie powołują się na bezwzględną przeszkodę procesową w związku z naruszeniem prawa przez Sąd, ponieważ nie stwierdził on z urzędu, iż Komisja nie mogła uznać spornej pomocy za zgodną z traktatem, gdyż zgłoszenie tej pomocy powinno było zostać uznane za wycofane na podstawie art. 5 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Jako że władze francuskie nie odpowiedziały bowiem w odpowiednich terminach na żądania udzielenia dodatkowych informacji, sporne zgłoszenie powinno było zostać wycofane na podstawie art. 5 ust. 3 wspomnianego rozporządzenia. W konsekwencji zdaniem wnoszących odwołanie Komisja nie była uprawniona do wydania rozstrzygnięcia w przedmiocie zgłoszonego środka, co Sąd powinien był stwierdzić z urzędu w zaskarżonym orzeczeniu.
W czwartej kolejności podnoszą one, że Sąd naruszył prawo przy ocenie zawodności rynku. Owo naruszenie prawa wynika z faktu, że Sąd zastosował test powszechności zamiast testu zawodności rynku wynikającego z orzecznictwa w wyroku w sprawie Olsen, który to test polega na sprawdzeniu, czy konkurenci świadczą usługę analogiczną, a nie usługę powszechną.
W piątej kolejności wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd naruszył prawo w ramach zastosowania w czasie przepisów prawa Unii Europejskiej do celów oceny zawodności rynku. Naruszenie prawa wynika z jednej strony ze zbadania zawodności rynku ograniczonej do danych odnoszących się do lat 2004 i 2005, zaś z drugiej strony z braku prospektywnej analizy rynku, aby sprawdzić, czy występowanie zawodności rynku jest udowodnione dla całego okresu powierzenia usługi w ogólnym interesie gospodarczym.
Wreszcie wnoszące odwołanie zarzucają Sądowi szereg sprzeczności w uzasadnieniu wyroku.
