Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 17 maja 2013 r. w sprawie T-146/09, Parker ITR Srl i Parker-Hannifin Corp przeciwko Komisji, wniesione w dniu 1 sierpnia 2013 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-434/13 P)
(2013/C 313/17)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 26 października 2013 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: S. Noë, V. Bottka, R. Sauer, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Parker ITR Srl i Parker-Hannifin Corp.
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Komisja podnosi dwa zarzuty i wnosi o uchylenie wyroku w części, w której Sąd stwierdził w nim nieważność decyzji w sprawie COMP/39406 - Przewody morskie i zmienił wysokość grzywny.
W ramach zarzutu pierwszego wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, nie uwzględniając z jednej strony orzecznictwa dotyczącego gospodarczej sukcesji w obrębie grupy, a z drugiej strony przeniesienia odpowiedzialności pomiędzy kolejnymi przedsiębiorstwami lub błędnie stosując owo orzecznictwo. Rozpatrując łącznie przekazanie aktywów ITR spółce Parker ITR (zwanej wówczas ITR Rubber) (w ramach grupy Saiag) oraz późniejsze zbycie akcji (przekazanie akcji posiadanych w Parker ITR przez Saiag Parkerowi-Hannifinowi), Sąd błędnie opiera się na założeniu przekazania w obrębie grupy działalności będącej przedmiotem naruszenia przez Saiag Parkerowi-Hannifinowi. Sąd popełnił błąd, oceniając, że ciągłość gospodarcza polega jedynie na możliwym przeniesieniu odpowiedzialności pomiędzy niezależnymi przedsiębiorstwami Saiag i Parker-Hannifin, ponieważ nie uwzględnia to okoliczności, iż już gospodarcza sukcesja na spółkę Parker ITR miała już miejsce w obrębie grupy. W tym celu Sąd opiera się na subiektywnych zamiarach, a mianowicie na okoliczności, że wydzielenie sektora działalności w zakresie przewodów z gumy dokonane przez spółkę Parker ITR wpisywało się wyraźnie w cel, jakim była sprzedaż akcji tej spółki zależnej osobie trzeciej. Jednakże takie zamiary stron nie są przeszkodą w stosowaniu orzecznictwa dotyczącego gospodarczej sukcesji w obrębie grupy (wyroki: z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawach połączonych C-204/00 P, C-205/00 P, C-211/00 P, C-213/00 P, C-217/00 P i C-219/00 P, Zb.Orz. s. I-123; z dnia 11 grudnia 2007 r. w sprawie C-280/06 ETI i in., Zb.Orz. s. I-10893; z dnia 13 czerwca 2013 r. w sprawie C-511/11 P Versalis (dawniej Polimeri Europa) przeciwko Komisji, dotychczas nieopublikowany w Zbiorze; z dnia 27 września 2006 r. w sprawie T-43/02 Jungbunzlauer przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-3435; z dnia 31 marca 2009 r. w sprawie T-405/06 ArcelorMittal Luxembourg i in. przeciwko Komisji, Zb.Orz. s. II-771; z dnia 29 marca 2011 r. w sprawach połączonych C-201/09 P i C-216/09 P ArcelorMittal Luxembourg przeciwko Komisji i Komisja przeciwko ArcelorMittal Luxembourg i in., Zb.Orz. s. I-2239), zgodnie z którym gospodarcza sukcesja następuje w momencie przekazania w obrębie grupy pod warunkiem, że istnieją "powiązania strukturalne" między podmiotem zbywającym (w niniejszym przypadku: Saiag/ITR) a podmiotem przejmującym (w niniejszym przypadku: Parker ITR). Ponadto istnieje różnica pod względem prawnym pomiędzy przekazaniem aktywów a przejęciem osoby prawnej. W przypadku przekazania osoby prawnej przejęta jednostka ponosi własną odpowiedzialność za wszelkie naruszenia z okresu przed zbyciem, w tym również ewentualną odpowiedzialność jako następca gospodarczy za akcje zbyte tej jednostce, w momencie gdy była ona jeszcze częścią przedsiębiorstwa uczestniczącego w naruszeniu. Okoliczność, że pozostałe podmioty prawne wchodzące w skład przedsiębiorstwa również mogły zostać uznane za odpowiedzialne (mimo że nie zostały ukarane w niniejszym przypadku), nie jest uzasadnionym powodem do wykluczenia przypisania naruszenia przekazanej spółce zależnej Parker ITR jako następcy gospodarczemu.
Drugi zarzut odwołania dotyczy tego, że w ramach wykonywania nieograniczonego prawa orzekania Sąd działał ultra petita i niezgodnie z prawem obniżył stopę podwyżki kwoty grzywny ze względu na czas trwania naruszenia o 100.000 EUR w odniesieniu do spółki dominującej Parker Hannifin. Ani rzeczywisty czas trwania uczestnictwa Parker Hannifin w tym naruszeniu, ani odpowiadający mu współczynnik czasu trwania naruszenia przy obliczaniu kwoty grzywny nie został zakwestionowany przez Parkera-Hannifina (lub Parkera ITR). O ile Parker-Hannifin skutecznie zakwestionował okoliczność obciążającą polegającą na odgrywaniu roli przywódcy naruszenia, z uwagi na którą Sąd zmienił wysokość grzywny, okoliczność ta nie powinna umożliwiać Sądowi, nawet w ramach przysługującego mu nieograniczonego prawa do orzekania, zmiany innych kryteriów obliczania grzywny (tutaj: czynnika czasu trwania), w odniesieniu do których skarżący nie podniósł zarzutu.
