Postanowienie Trybunału (ósma izba) z dnia 11 lipca 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Curtea de Apel Bacău - Rumunia) - Elena Luca przeciwko Casa de Asigurări de Sănătate Bacău(Sprawa C-430/12) 1
(Artykuł 99 regulaminu postępowania - Zabezpieczenie społeczne - Swoboda świadczenia usług - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 22 - Ubezpieczenie zdrowotne - Szpitalne świadczenia zdrowotne udzielane w innym państwie członkowskim - Uprzednie zezwolenie - Kwota refundowana osobie objętej ubezpieczeniem społecznym)
(2013/C 304/04)
Język postępowania: rumuński
(Dz.U.UE C z dnia 19 października 2013 r.)
Sąd odsyłający
Curtea de Apel Bacău
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Elena Luca
Strona pozwana: Casa de Asigurări de Sănătate Bacău
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Curtea de Apel Bacau - Wykładnia art. 56 TFUE oraz art. 22 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U. L 149, s. 2) w brzmieniu zmienionym - Krajowe przepisy wymagające uprzedniego uzyskania zezwolenia w celu refundacji całkowitej kwoty kosztów świadczeń zdrowotnych udzielanych za granicą
- Ustalenie kwoty refundacji kosztów poniesionych w innym państwie członkowskim, bez uprzedniego uzyskania zezwolenia, według kryteriów państwa ubezpieczenia
Sentencja
Artykuł 49 WE i art. 22 oraz art. 22 rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie w brzmieniu zmienionym i zaktualizowanym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r. zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 592/2008 z dnia 17 czerwca 2008 r., zasadniczo nie stoją na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego uzależniającym całkowite pokrycie kosztów szpitalnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w innym państwie członkowskim od uzyskania uprzedniego zezwolenia. Powyższe uregulowania stoją natomiast na przeszkodzie tym przepisom interpretowanym w ten sposób, iż wykluczają one we wszystkich wypadkach całkowite pokrycie przez właściwą instytucję kosztów takich świadczeń zdrowotnych udzielanych bez uprzedniego zezwolenia.
Jeżeli odmowa refundacji szpitalnych świadczeń zdrowotnych udzielanych w innym państwie członkowskim i opłaconych przez osobę objętą ubezpieczeniem społecznym, jedynie z powodu braku uprzedniego zezwolenia, w świetle szczególnych okoliczności, nie jest uzasadniona, rzeczone świadczenia zdrowotne muszą zostać zrefundowane wspomnianej osobie przez właściwą instytucję do wysokości kwoty określonej w przepisach tego państwa członkowskiego. Jeżeli kwota ta jest niższa od kwoty jaka byłaby wynikiem zastosowania przepisów obowiązujących w państwie członkowskim zamieszkania w wypadku hospitalizacji w tym państwie, właściwa instytucja musi ponadto przyznać uzupełniającą refundację odpowiadającą różnicy pomiędzy tymi dwiema kwotami w granicach rzeczywiście poniesionych kosztów.
Jeżeli odmowa taka jest uzasadniona, osoba objęta ubezpieczeniem społecznym może żądać na podstawie art. 49 WE refundacji szpitalnych świadczeń zdrowotnych jedynie do wysokości kwot gwarantowanych przez system ubezpieczenia zdrowotnego, do którego należy.
