Kontrola budżetowa unijnej pomocy humanitarnej UE (2011/2073(INI)).

A.

mając na uwadze, że dramatycznie rośnie liczba, częstotliwość, zasięg i dotkliwość klęsk humanitarnych dotykających coraz więcej części świata;

B.

mając na uwadze, że wiodąca rola UE na świecie jako podmiotu niosącego pomoc humanitarną oraz wzrost liczby i częstotliwości interwencji w obrębie UE i poza nią w połączeniu z obecnymi ograniczeniami budżetowmi podkreślają znaczenie należytego zarządzania finansami w oparciu o zasady gospodarności, wydajności i skuteczności;

C.

mając na uwadze, że gigantyczne katastrofy na Haiti i w Pakistanie pokazały raz jeszcze, że instrumenty, jakimi dysponuje UE, by reagować na klęski żywiołowe, wymagają poprawy w zakresie skuteczności, szybkości reagowania oraz jej koordynacji;

1.

odnotowuje determinację DG ECHO i środki podjęte celem poprawienia wydajności i skuteczności pomocy humanitarnej UE;

2.

przypomina opinię ETO zawartą w jego sprawozdaniach rocznych, iż ogólne kontrole ex ante, systemy monitorowania i kontroli, działalność audytowa ex post, funkcjonowanie wewnętrznego audytu DG ECHO na ogół są skuteczne; podkreśla jednakże, że istnieje możliwość poprawy pod wszystkimi tymi względami;

Partnerzy ramowej umowy o partnerstwie (FPA): Organizacje pozarządowe

3.

odnotowuje, że stosunki między ECHO a jej partnerskimi organizacjami pozarządowymi są regulowane przez FPA, zaś do wykonania budżetu wykorzystuje się metodę bezpośredniego zarządzania scentralizowanego;

4.

z zadowoleniem przyjmuje większą elastyczność i skuteczność, jakich udzieliła FPA z 2008 r. w porównaniu z FPA z 2005 r., w tym podejście bardziej ukierunkowane na wynik, wprowadzenie mechanizmów kontroli "A" i "P", znaczne uproszczenie i doprecyzowanie w wyniku opracowania wytycznych; wzywa Komisję do dalszego udoskonalania środków, które poprawią skuteczność współpracy z partnerami FPA w ramach FPA na okres po 2012 r.; podkreśla znaczenie zwiększenia skuteczności współpracy oraz ograniczenia nadmiernego obciążenia administracyjnego dla partnerów FPA, przy jednoczesnym zapewnieniu wysokiego poziomu rozliczalności i przejrzystości;

5.

wzywa Komisję do poprawy metod pracy i praktyk oceniania tego, czy potencjalny partner kwalifikuje się do FPA; przypomina, że doświadczenia zdobyte przed podpisaniem FPA w 2008 r. pokazują, iż początkowa ocena partnerów dokonana w oparciu o mechanizm kontroli "P" i w oparciu o wiarygodność ich systemów kontroli wewnętrznej oraz solidności finansowej była zbyt optymistyczna; przypomina, że wraz z udzieleniem tego statusu w oparciu o początkową ocenę, partnerów podlegających mechanizmowi kontroli "P" rzadziej poddaje się audytowi co do ich systemów kontroli wewnętrznej i zezwala się im na korzystanie z własnych procedur udzielania zamówień publicznych, zaś ich działania nie podlegają umownym limitom finansowania; przypomina, że w wyniku oceny przeprowadzonej na mocy FPA z 2008 r. status wielu partnerów został obniżony do "A", tj. podmiotów objętych mechanizmem kontroli "A";

6.

wzywa Komisję do zapewnienia, by wyróżnione podczas regularnych audytów słabości w systemach partnerów zostały przezwyciężone w terminie oraz by podjęto konieczne działania, jeśli jeszcze tego nie uczyniono; przypomina, że kontrolerzy zewnętrzni muszą kontynuować wysiłki zmierzające do poprawy jakości zaleceń udzielanych partnerom, przy uwzględnianiu specyficznej struktury partnerów, aby zagwarantować akceptację i realność tych zaleceń; podkreśla, że dokumentowanie ocen propozycji działań w zakresie pomocy humanitarnej musi być nadal usprawniane i normalizowane, by umożliwić dokonywanie ich ogólnych porównań;

7.

wierzy, że gotowe mechanizmy audytu i monitorowania gwarantują wyższą rozliczalność co do oceniania skuteczności i wydajności partnerów FPA niż w przypadku partnerów ONZ; zwraca jednak uwagę, że organizacja międzynarodowa w rodzaju ONZ nie może być porównywana z partnerami FPA;

8.

zauważa, że stosunki DG ECHO z jej partnerami z ramienia ONZ reguluje ramowa umowa finansowoadministracyjna (FAFA), natomiast stosunki ze strukturami Czerwonego Krzyża oraz z Międzynarodową Organizacją ds. Migracji podlegają FPA odnoszącej się do organizacji międzynarodowych; przypomina, że w obu przypadkach do wykonania budżetu wykorzystuje się metodę wspólnego zarządzania;

9.

zwraca uwagę, że warunki i wprowadzenie kontroli oraz działania następcze odnośnie do środków UE objetych wspólnym zarządzaniem wykazały poważne słabości; apeluje do Komisji o uzgodnienie, zwłaszcza z agencjami ONZ, takich wymaganych środków, które umożliwią zaufanie pracy audytorskiej prowadzonej przez organy ONZ oraz wzmocnienie i zwiększenie pewności uzyskanej na podstawie istniejących kontroli, w tym weryfikacji;

10.

przypomina, że trwający przegląd rozporządzenia finansowego (RF) sugeruje, żeby środki UE skierowane do ONZ i organizacji międzynarodowych były zarządzane zgodnie z przepisami zarządzania pośredniego;

11.

podkreśla, że wymogi w zakresie kontroli dla zarządzania pośredniego funduszami UE muszą być równie rygorystyczne co te, które obowiązują dla zarządzania dzielonego; nalega, by dla partnerów DG ECHO ustanowić taki sam poziom rozliczalności odnośnie do zarządzania pośredniego funduszami UE, jak ten, o którym mowa w art. 57 ust. 5 wniosku Komisji dotyczącego rozporządzenia finansowego; podkreśla, że dostęp do sprawozdań z audytu partnerów ECHO ma podstawowe znaczenie dla sprawdzenia, czy należycie zarządzano finansami w przypadku działań finansowanych z budżetu UE;

12.

nalega, by wyniki audytu udostępniono terminowo z myślą o władz udzielającej absolutorium, bez uszczerbku dla uprawnień i kompetencji ETO i OLAF;

13.

ubolewa nad ogólnikowym charakterem sprawozdań ONZ, które zawierają niedostateczne informacje na temat wyników; zwraca uwagę, że ze względu na obowiązującą w ONZ zasadę pojedynczej kontroli oraz na fakt, że zakres kontroli przeprowadzanej przez Komisję ograniczony jest do weryfikacji i monitorowania, sprawozdania ONZ pozostają mimo to podstawowym źródłem informacji z myślą o zapewnieniu rozliczalności i przejrzystości;

14.

wzywa Komisję do dopilnowania, by sprawozdania ONZ zawierały dostateczne informacje na temat wyników, tj. danych wyjściowych oraz rezultatów, projektów zrealizowanych w okresie objętym sprawozdaniem; podkreśla, że wymierne wskaźniki danych wyjściowych i wyników muszą stanowić integralną część kryteriów sprawozdawczości; ubolewa nad faktem, że przeszło 70% odpowiedzi ECHO na ankiety ETO, które przygotowano z myślą o specjalnym sprawozdaniu ETO 15/2009, pokazuje, że sprawozdania ONZ są spóźnione i wzywa Komisję do przedstawienia najnowszej sytuacji w tym względzie;

15.

zwraca uwagę, że istnieją różnice między Komisją a sygnatariuszami FAFA odnośnie do wykładni klauzuli dotyczącej weryfikacji, w szczególności w kwestii prowadzenia kontroli; z zadowoleniem przyjmuje przyjęcie w lipcu 2009 r. obowiązujących zadas co do weryfikacji, jako środka zapewniania dalszych wytycznych dla stosowania klauzuli dotyczącej weryfikacji oraz wyjaśnień do niej; przypomina, że zgodnie z najnowszymi ustaleniami działu kontroli zewnętrznej (EAS) DG ECHO i ETO w ramach rocznego poświadczenia wiarygodności, istnieje możliwość dalszych wyjaśnień na temat uzgodnionych obowiązujących zasad oraz klauzuli dotyczącej weryfikacji;

16.

zauważa, że dział audytu zewnętrznego nieznacznie skorzystał na podniesieniu liczby pracowników w głównej siedzibie DG ECHO w roku 2010 (z 247 do 289 osób);

17.

ubolewa nad trudnościami, jakie napotkało ETO, chcąc uzyskać informacje o działaniach prowadzonych przez partnerów ONZ; przypomina, że zgodnie z klauzulą FAFA dotyczącą weryfikacji, UE, a zatem i ETO, mogą przeprowadzać kontrole finansowe na miejscu i że ONZ jest zobowiązane do udzielenia wszelkich istotnych informacji finansowych; podkreśla, że ONZ musi udzielić ETO koniecznego dostępu do informacji, a tym samym wykonać klauzulę FAFA dotyczącą weryfikacji;

18.

z zadowoleniem przyjmuje pozytywne wyniki rozmów ze Światowym Programem Żywnościowym (WFP) oraz z Funduszem Organizacji Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci (UNICEF), w wyniku których WFP i UNICEF zmieniły swe przepisy, by udostępniać swe sprawozdania z audytu wewnętrznego DG ECHO; wzywa DG ECHO do niezwłocznego przeprowadzenia podobnych negocjacji z innymi agencjami ONZ, by zapewnić łatwy i niebiurokratyczny dostęp do ich sprawozdań z audytu wewnętrznego; wzywa Komisję do informowania co sześć miesięcy właściwych komisji PE o postępach w negocjacjach; podkreśla, że wszystkie sprawozdania z audytu wewnętrznego powinny być udostępniane Komisji w wersji elektronicznie, a nie wyłącznie w siedzibach odpowiednich agencji ONZ;

19.

przypomina, że rozmowy z WFP rozpoczęły się w 2010 r. celem uzgodnienia wspólnej metodologii, zgodnie z którą WFP podejmie kontrole audytowe projektów finansowanych przez UE; wzywa Komisję do pomyślnego zakończenia tego celu i do przeprowadzenia podobnych negocjacji z innymi partnerami ONZ;

20.

z zadowoleniem przyjmuje obecne wysiłki grupy roboczej ds. rozliczalności i kontroli pomocy związanej z klęskami żywiołowymi utworzonej w ramach Międzynarodowej Organizacji Najwyższych Organów Kontroli (INTOSAI), której przewodniczy członek Europejskiego Trybunału Obrachunkowego; przypomina, że jej dwa główne cele to: (i) ustanowienie wytycznych i sprawdzonych metod z myślą o osiągnięciu optymalnego, jednolitego zintegrowanego modelu sprawozdania i (ii) ustanowienie wytycznych i sprawdzonych metod w obszarze audytu pomocy związanej z klęskami żywiołowymi;

21.

jest zdania, że stanowi to ważny krok do przodu na drodze podejmowania wyzwań w zakresie przejrzystości i rozliczalności we współpracy z ONZ oraz innymi organizacjami międzynarodowymi; zachęca grupę roboczą do wypełnienia swego mandatu w ciągu ustalonych ram czasowych;

22.

zwraca uwagę, że od czasu ujawnienia nadużyć przez rząd Korei Północnej funduszy ONZ przeznaczonych na działalność humanitarną i rozwojową w 2006 r., szeroko krytykowano brak przejrzystości, rozliczalności, skuteczności i wydajności w zarządzaniu funduszami ONZ; ubolewa, że reforma ONZ nie przyniosła jeszcze żadnych znaczących postępów pod kątem przejrzystości i rozliczalności; podkreśla, że państwa członkowskie UE muszą wykazać się większą wolą polityczną, determinacją i spójnością w posuwaniu reform do przodu oraz zapewnianiu wyższej rozliczalności; wzywa wysoką przedstawiciel Unii ds. zagranicznych i polityki bezpieczeństwa do nadania priorytetowego znacznie tej kwestii i odgrywania roli wspomagającej;

23.

uznaje korzyści płynące z poszukiwania nowych sposobów zapewnienia finansowania przez DG ECHO wraz z jej partnerami; wzywa jednocześnie do poszanowania różnorodności partnerów w dziedzinie finansowania i realizowania międzynarodowych programów humanitarnych - Organizacji Narodów Zjednoczonych, Międzynarodowego Ruchu Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca, organizacji pozarządowych - i zachęca do zwiększania możliwości podmiotów lokalnych, zważywszy na fakt, że katastrofy mają często charakter transgraniczny i wymagają skoordynowanych i wielostronnych działań; zachęca do dołożenia starań, by zwiększyć możliwości podmiotów lokalnych oraz poprawić zdolności szybkiej oceny i szybkiego reagowania w terenie za pośrednictwem biur Dyrekcji Generalnej ds. Pomocy Humanitarnej i lokalnych ekspertów;

24.

zwraca uwagę, że dokładna i spójna ocena potrzeb stanowi podstawowy warunek wstępny skutecznego wprowadzenia w życie pomocy humanitarnej; przyznaje, że dzięki globalnej ocenie potrzeb (GOP) i ocenie kryzysów zapomnianych (OKZ) pomoc humanitarna zarządzana przez ECHO spełnia żywotne kryterium opierania się ściśle na potrzebach; podkreśla konieczność, by Komisja kontynuowała wysiłki zmierzające do zaangażowania w debatę nad ustanowieniem lepiej skoordynowanej i spójniejszej ocenie potrzeb; z zadowoleniem przyjmuje dialog między Komisją a ONZ w tym względzie;

25.

zwraca uwagę na wysoką jakość pracy partnerów DG ECHO wyłonionych dzięki skutecznej metodzie selekcji, w szczególności za pośrednictwem FPA, i opracowanie norm i praktyk przeznaczonych dla sektora pomocy humanitarnej; podkreśla również, że rzeczywista kontrola wykorzystania środków, dokonywana w ramach audytów partnerów przez prywatne firmy, odgrywa podstawową rolę i przyczynia się do legitymizacji sektora pomocy humanitarnej; odnotowuje jednak - w trosce o utrzymanie różnorodności partnerów i zagwarantowanie dostępu do środków małym i średnim organizacjom pozarządowym - złożoność procedur administracyjnych związanych z dostępem i nadmierne opłaty administracyjne, które są bardzo wysokie dla organizacji pozarządowych, a także spowodowane brakiem zasobów ludzkich trudności napotykane przy audytach, i nawołuje do dostosowania wykorzystywanych narzędzi do logiki sektora pomocy humanitarnej i do potrzeb lokalnych, tak aby pomoc humanitarna była odpowiednio ukierunkowana, a koordynacja działań różnych organizacji zaangażowanych w świadczenie pomocy rozpoczynała się na wczesnym etapie;

26.

wyraża uznanie dla działań podejmowanych przez DG ECHO, mających na celu promowanie stosowania innowacyjnych podejść, takich jak "cashbased approach", a zwłaszcza bezwarunkowych przekazów skierowanych do najbardziej narażonych grup; uważa, że podejścia te, wykorzystując lokalne rynki, mogą być bardziej skuteczne i niekoniecznie zakładają wyższe ryzyko powiernicze niż pomoc w naturze; zachęca w związku z tym DG ECHO do kontynuowania "cashbased approaches" oraz do zachęcania swoich partnerów do ich stosowania;

27.

przypomina wnioski, jakie się nasuwają po trzech cyklach audytów siedzib głównych (HQ) przeprowadzonych przez dział kontroli zewnętrznej (EAS) DG ECHO, które odnosiły się do charakteru i trwałości stosunków finansowych między DG ECHO a jej partnerami, do - ogólnie - skutków wykorzystania środków udostępnionych przez Komisję z odpowiednią dozą ostrożności i zgodnie z obowiązującymi przepisami i ustawodawstwem;

28.

odnotowuje, że większość zaleceń wynikających z audytów przeprowadzony przez EAS w HQ partnerów FPA dotyczy przepisów w zakresie zamówień publicznych partnerów; zwraca uwagę na jeden z głównych wniosków z audytów w tych HQ, a mianowicie że nie wszyscy partnerzy FPA (podlegący zarówno mechanizmowi kontroli "A", jak i "P") dysponują obowiązującymi procedurami, które są w pełni zgodne z założeniami załącznika IV do FPA z 2008 r.; zauważa problemy odnoszące się do zapewnienia pełnej dokumentacji przetargowej i ustanowienia lepiej udokumentowanych i trwałych procedur udzielania zamówień publicznych;

29.

zwraca uwagę, że partnerzy FPA muszą rozwiązać następujące kwestie: ustanowić odpowiednie wewnętrzne mechanizmy kontroli; poprawić własne systemy podziału kosztów i nadać tym systemom większą przejrzystość, poprawić niedociągnięcia we własnych systemach księgowości i zobowiązać swoje administrację do stosowania norm jakości, ustanowić procedury zarządzania ryzykiem dla całej organizacji i podnosić wiedzę o zagrożeniach oszustwami i korupcją;

30.

odnotowuje, że partnerzy ECHO mogą podzlecać partnerom wykonawczym prowadzenie działalności wspierających działania humanitarne; ubolewa nad brakem właściwych procedur nadzoru i odpowiedniego zarządzania przez partnerów FPA swymi partnerami wykonwaczymi; wzywa Komisję w związku z tym do zajęcia się tą kwestią, uznając zagrożenie, jakie może to stworzyć w przypadku oszustw, braku dostępu do leżących u podstaw dokumentów oraz faktu, że ECHO nie posiada mechanizmów wyodrębniania partnerów wykonawczych, którym zlecono usługi podwykonania;

31.

wierzy, że skuteczne i stałe włączanie beneficjentów w planowanie i gospodarowanie pomocą jest jednym z podstawowych warunków wysokiej jakości i szybkości reakcji humanitarnych, w szczególności w przypadku długotrwałych kryzysów; zwraca uwagę, że w wielu przypadkach nie przewidziano formalnych mechanizmów na wnoszenie skarg/opinii zwrotnej przez beneficjentów na temat odnośnego partnera ani jasnych zasad ochrony informatorów; podkreśla, że stanowi to ważny środek poprawy skuteczności i rozliczalności, a także zapobiegania potencjalnym przypadkom nadużywania surowców pomocy; wzywa DG ECHO do niezwłocznego ustanowienia takich mechanizmów;

32.

przypomina zalecenie EAS, zgodnie z którym nie ma zapotrzebowania na poprawione monitorowanie dystrybucji i postdystrubucji ze strony pracowników, którzy nie są osobiście zaangażowani w ten proces, by weryfikować, czy ocena potrzeb wyróżniła wszystkie wymogi i czy zostały one spełnione; wzywa Komisję do wprowadzenia w życie nauki zaczerpniętej z tych działań monitoringowych;

33.

przypomina opinię ETO zamieszczone w specjalnym sprawozdaniu 15/2009, że wymogi strategiczne i prawne dotyczące wyboru partnerów w obiektywny i przejrzysty sposób w odniesieniu do partnerów ONZ niedostatecznie przekładają się na kryteria praktyczne, by wesprzeć proces podejmowania decyzji; wzywa Komisję do systematycznego przeprowadzania i dokumentowania porównań formalnych ocen mechanizmów udzielania pomocy wykorzystywanych przez ONZ oraz innych partnerów;

34.

odnotowuje, że poza swym wkładem do kosztów pośrednich (do 7% budżetu na jedno działanie), tj. kosztów, które nie odnoszą się bezpośrednio do wdrożenia konkretnego projektu, Komisja dofinansowuje szereg kosztów związanych z projektem bezpośrednio (koszty bezpośrednie), w tym koszty wsparcia biur lokalnych, utrzymania pracowników i transportu bezpośrednio związanych z działalnością; zwraca uwagę, że poziomy kosztów wsparcia, jak transport, przechowywanie i przeładunek (np. pomoc żywnościowa) znacznie się zmienia; uznaje, że przyczyna takiego stanu rzeczy może wynikać z warunków panujących w danym kraju, ale zwraca uwagę, że może być to także spowodowane koniecznością usprawnienia działań, by stały się bardziej opłacalne; sugeruje, by Komisja oceniała poziom kosztów wsparcia odnosząc się do normalnej rozpiętości lub wysokości referencyjnej dla odnośnego projektu, celem określenia, czy jest on rozsądny;

35.

podkreśla, że równolegle do podstawowych kryteriów, jak doświadczenie i wiedza fachowa, osiągnięcia w przeszłości, koordynacja, dialog i szybkość, również opłacalność musi się stać ważnym kryterium wyboru partnerów; z zadowoleniem przyjmuje fakt, że ECHO obecnie pracuje nad opracowaniem systemu informacji porównawczej na temat kosztów ("system obserwacji kosztów do celów porównawczych") opartego na porównywalnych kosztach jednostkowych; podkreśla znaczenie wykorzystania informacji dostarczanych przez to narzędzie, by analizować opłacalność propozycji projektów;

36.

zwraca uwagę na częste uzupełnianie budżetu DG ECHO, zarówno poprzez wykorzystywanie rezerwy na pomoc nadzwyczajną, jak i przesunięcia z innych pozycji budżetowych działu "Pomoc zewnętrzna" EFR; uznaje uzupełnianie budżetu za problem strukturalny; podkreśla konieczność opracowywania realistycznych budżetów, w ramach których przyznawanie środków przeznaczonych na klęski żywiołowe lub na działania humanitarne byłoby oparte na potwierdzonym doświadczeniu w zakresie wydatków z poprzednich lat;

37.

podkreśla, że Unia Europejska musi zwiększyć swoją zdolność reakcji wobec coraz częstszego występowania poważnych katastrof naturalnych; przypomina w związku z tym, że Parlament od wielu lat domaga się bardziej realistycznego budżetu na pomoc humanitarną, aby uniknąć stale utrzymującego się niedostatecznego zasilenia odnośnych pozycji budżetowych i móc zapewnić pewne finansowe pole manewru na cały rok budżetowy, oraz utrzymania spójnej równowagi między finansowaniem działań służących zapobieganiu katastrofom humanitarnym i działań mających na celu szybkie reagowanie na sytuacje kryzysowe, zarówno spowodowane klęskami żywiołowymi, jak i czynnikiem ludzkim;

38.

wyraża zadowolenie w związku z niedawnym komunikatem Komisji Europejskiej w sprawie wieloletnich ram finansowych 2014-2020, które przewidują zwiększenie budżetu na instrument pomocy humanitarnej, tj. 6,4 mld EUR na ten okres (tzn. średnio rocznie 915 mln EUR wobec 813 mln EUR w okresie 2007-2013); z satysfakcją odnotowuje również zwiększenie rezerwy na pomoc w nagłych przypadkach na ten sam okres do kwoty 2,5 mld EUR oraz propozycję przeniesienia niewykorzystanych środków z rezerwy na następny rok i zwraca się do Komisji, aby przeznaczała te środki głównie na pilną pomoc humanitarną;

39.

domaga się, aby budżet UE wspierał działania mające na celu przewidywanie katastrof, przygotowanie się do nich, zapobieganie im i szybsze reagowanie na nie, a także środki zapewnienia bardziej elastycznego podejmowania działań o charakterze rozwojowym jako narzędzi wyjścia z sytuacji kryzysowych; wyraża ubolewanie, że konkretne postępy w łączeniu pomocy doraźnej, odbudowy i rozwoju są stale ograniczone, pomimo wielu politycznych deklaracji w ostatnich latach;

40.

domaga się więc, aby przeznaczano większą ilość lepiej zarządzanych środków na zapewnienie ciągłości pomocy w fazach przejściowych między pomocą doraźną i pomocą na rozwój, a także aby podjąć rozważania ukierunkowane na elastyczność i wzajemne uzupełnianie się istniejących instrumentów finansowych, szczególnie w ramach krajowych i regionalnych dokumentów strategicznych EFR i instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju; domaga się otoczenia szczególną troską dzieci, jak również kobiet w ciąży i matek małych dzieci i zapewnienia im żywności, ubrań, możliwości ewakuacji i transportu oraz opieki medycznej, aby zapobiegać niechcianym ciążom i chorobom przenoszonym drogą płciową, i wzywa do potraktowania tej kwestii jako priorytetu w ramach istniejących mechanizmów finansowych;

41.

zaleca, by pierwotny nacisk tego przejściowego, ukierunkowanego na odbudowę etapu pomiędzy pomocą doraźną a rozwojem polegał w pierwszej kolejności na budowaniu potencjału lokalnych instytucji oraz na dużym zaangażowaniu lokalnych organizacji pozarządowych i stowarzyszeń na etapach planowania i wdrażania, aby ułatwić tworzenie podstaw skutecznych i wysokiej jakości programów na rzecz rozwoju społecznego;

42.

uważa, że działania finansowane przez ECHO są dostatecznie widoczne; docenia znaczenie środków mających na celu zapewnienie widoczności w zakresie rozliczalności i pomagających ograniczyć ryzyko podwójnego finansowania; podkreśla, że widoczność nie powinna stać się dla agencji pomocy humanitarnej sposobem promowania marki ani nie powinna prowadzić do konkurowania osób o widoczność kosztem spełniania rzeczywistych potrzeb beneficjentów;

43.

uważa, że rosnąca, szeroka rola przyznana konsorcjom ma potencjalnie pozytywny skutek jeśli chodzi o pomnażanie reakcji humanitarnej oraz poprawę koordynacji; wzywa Komisję do udzielenie jasnych wytycznych, aby zagarwantować przejrzystość i zapewnić, iż konsorcja te nie wpłyną negatywnie na różnorodność wspólnoty organizacji pozarządowych, w szczególności małych i średnich rozmiarów;

44.

wskazuje na znaczenie powiązania doraźnej pomocy, odbudowy i rozwoju, aby zwiększyć ich współdziałanie i zapewnić sprawne przejście od pomocy humanitarnej do pomocy na rzecz rozwoju; podkreśla, że wciąż jeszcze wiele pozostaje do zrobienia, aby usprawnić koordynację, wydajność, skuteczność i spójność doraźnej pomocy, odbudowy i rozwoju;

45.

z zadowoleniem przyjmuje fakt, że DG ECHO wspiera ograniczanie ryzyka związanego z klęskami żywiołowymi (DRR) za pomocą programu DIPECHO i jako nieodłączny element akcji humanitarnych;

46.

wzywa DG ECHO do skupienia się w większym stopniu na zrównoważonym charakterze akcji humanitarnych; apeluje do DG ECHO oraz do innych właściwych służb Komisji o zwrócenie większej uwagi na DRR i gotowość na wypadek wystąpienia klęsk żywiołowych, zwiększenie odporności zagrożonego społeczeństwa poprzez budowanie jego potencjału, szkolenie, przyjmowanie środków podnoszenia świadomości społecznej i utworzenie skutecznych systemów wczesnego ostrzegania w krajach podatnych na klęski żywiołowe i w państwach dotkniętych kryzysem, aby mogły one właściwie reagować;

47.

uważa, że wrażliwość kulturowa i wiedza stanowią zasadniczy czynnik skuteczności udzielanej pomocy humanitarnej; podkreśla dla przykładu, że produkty rozprowadzane w ramach akcji humanitarnych muszą być odpowiednie i akceptowalne przez miejscową ludność;

48.

apeluje do DG ECHO o dokładne przeanalizowanie ewentualnych negatywnych skutków pomocy humanitarnej; wskazuje na fakt, że, na przykład, nadwyżka pomocy żywnościowej może zniechęcić miejscową ludność do produkcji żywności i wywierać negatywny wpływ na lokalne rynki, a w konsekwencji zagrozić bezpieczeństwu żywnościowemu w długiej perspektywie;

49.

wzywa Komisję do zapewnienia większej spójności i dopełniania się pomocy humanitarnej i pomocy rozwojowej zarówno na płaszczyźnie politycznej, jak i w praktyce;

50.

uważa, że obecny poważny kryzys żywnościowy w Rogu Afryki jest również tragicznym skutkiem braku spójności i dopełniania się międzynarodowej pomocy humanitarnej i pomocy rozwojowej; wskazuje na fakt, że w przeciwieństwie do klęsk naturalnych, kryzys ten narastał powoli, stopniowo przekształcając się w klęskę humanitarną; przypomina, że niestety susze i niedobory żywności w Rogu Afryki nabrały chronicznego charakteru; ubolewa nad faktem, że mimo takiego stanu rzeczy i ogromnej pomocy rozwojowej, której udzielono temu regionowi w ciągu poprzednich dziesięcioleci, brak jest widocznych skutków w zakresie zwiększenia samowystarczalności lokalnych rolników i tym samym zapewnienia zrównoważoności;

51.

ubolewa nad faktem, że rok 2010 pozostanie w pamięci jako rok dwóch ogromnych klęsk żywiołowych: potężnego trzęsienia ziemi na Haiti, po którym wybuchła epidemia cholery, oraz niespotykanych powodzi w Pakistanie;

52.

zauważa, że w 2010 r. DG ECHO przeznaczyła 122 mln EUR dla Haiti i 150 mln EUR dla Pakistanu oraz że pomoc humanitarna przyznana przez ECHO Pakistanowi była największą interwencją, jaką dyrekcja ta kiedykolwiek przeprowadziła w ciągu jednego roku;

53.

przyznaje, że skala klęsk żywiołowych i nieodłącznie związane z nimi problemy, w tym fizyczny dostęp i kwestie bezpieczeństwa, sprawiły, że warunki były niezwykle trudne; zaznacza, że obie te klęski obnażyły podobne problemy;

54.

zwraca uwagę na fakt, że skuteczna międzynarodowa koordynacja jest podstawowym warunkiem wstępnym osiągnięcia skutecznej i wydajnej pomocy humanitarnej; dostrzega wartość dodaną jak i konieczność działania pod auspicjami Biura ONZ ds. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) podczas akcji udzielania pomocy humanitarnej;

55.

zauważa, że Komisja udziela OCHA znacznego wsparcia; ubolewa nad faktem, że doświadczenia na Haiti i w Pakistanie naświetliły problem obecnej niewystarczającej zdolność OCHA do koordynacji działań; podkreśla, że zdolność OCHA do pełnienia roli koordynatora podważyły: niewielki potencjał, nieodpowiednia ocena potrzeb i jedynie częściowo sprawne narzędzia elektroniczne do przetwarzania informacji;

56.

zauważa, że Komisja znacznie wsparła ONZ w jej wysiłkach na rzecz rozwinięcia i wdrożenia systemu klastrowego; podkreśla, że obie te klęski żywiołowe pokazały, iż wciąż jeszcze wiele pozostaje do zrobienia, aby zwiększyć skuteczność, wydajność i koordynację oraz umocnić poczucie odpowiedzialności i rozliczalności;

57.

zaznacza, że Komisja nie przekazała sprawozdawcy Parlamentu ostatecznych sprawozdań informacyjnych i finansowych partnerów ECHO z wykonania akcji humanitarnych po katastrofach na Haiti i w Pakistanie w 2010 r., ze względu na to, że zawariały dane szczególnie chronione na temat partnerów ECHO; podkreśla, że Parlament musi mieć dostęp to takich sprawozdań lub co najmniej do najważniejszych faktów w zakresie wydajności i skuteczności wykonania akcji, aby mógł ocenić prawidłowość zarządzania finansami;

58.

zwraca uwagę, że Komisja Kontroli Budżetowej wyśle do Haiti delegację w następstwie problemów ujawnionych w związku z pomocą przyznaną temu państwu;

59.

apeluje do Komisji o poruszenie kwestii dotyczących ONZ z właściwymi organami organizacji;

60.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie oraz Komisji.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2013.239E.23
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Kontrola budżetowa unijnej pomocy humanitarnej UE (2011/2073(INI)).
Data aktu:	02/02/2012
Data ogłoszenia:	20/08/2013

Kontrola budżetowa unijnej pomocy humanitarnej UE (2011/2073(INI)).

Zmiany w prawie

ZUS: Renta wdowia - wnioski od stycznia 2025 r.

Zmiany w składce zdrowotnej od 1 stycznia 2026 r. Rząd przedstawił założenia

Prezydent podpisał nowelę ustawy o rozwoju lokalnym z udziałem lokalnej społeczności

Do poprawki nie tylko emerytury czerwcowe, ale i wcześniejsze

Bez konsultacji społecznych nie będzie nowego prawa

Nowy urlop dla rodziców wcześniaków coraz bliżej - rząd przyjął projekt ustawy

Dz.U.UE.C.2013.239E.23