Skarga wniesiona w dniu 7 czerwca 2013 r. - Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej(Sprawa C-317/13)
(2013/C 226/13)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2013 r.)
Strony
Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: F. Drexler, A. Caiola i M. Pencheva, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Na wstępie Parlament przypomina, że preambuła zaskarżonej decyzji odsyła do następującej podstawy prawnej: art. 8 ust. 3 decyzji Rady 2005/387/WSiSW z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie wymiany informacji, oceny ryzyka i kontroli nowych substancji psychoaktywnych 2 oraz Traktatu w sprawie funkcjonowania Unii Europejskiej. Parlament wywodzi z tego, że Rada odnosi się w sposób domyślny do art. 34 ust. 2 lit. c) dawnego traktatu o Unii Europejskiej.
Parlament podnosi dwa zarzuty na poparcie swojej skargi o stwierdzenie nieważności.
Po pierwsze, Parlament twierdzi, że Rada oparła swą decyzję na podstawie prawnej w postaci art. 34 ust. 2 lit. c) UE, który został uchylony z chwilą wejścia w życie traktatu z Lizbony. Z tego względu zaskarżona decyzji opiera się jedynie na decyzji 2005/387/WSiSW. Ta ostatnia stanowi jedynie pochodną podstawę prawną i wyłączne oparcie się na niej jest zatem niezgodne z prawem.
Po drugie i w świetle tego, co zostało wskazane powyżej, Parlament stwierdza, że w ramach procedury decyzyjnej doszło do naruszenia istotnych wymogów proceduralnych. Z jednej strony, gdyby art. 34 ust. 2 lit. c) UE znajdował zastosowanie, to zgodnie z art. 39 ust. 1 UE należało przeprowadzić konsultacje z Parlamentem przed przyjęciem zaskarżonej decyzji. Tymczasem Parlament twierdzi, że tak się nie stało. Z drugiej strony, gdyby należało uznać, że podlegają zastosowaniu postanowienia obowiązujące po wejściu w życie traktatu z Lizbony, to Parlament powinien był zostać włączony do procedury legislacyjnej na podstawie art. 83 ust. 1 TFUE. W każdym z tych przypadków zaskarżona decyzja została przyjęta z naruszeniem istotnych wymogów proceduralnych, ponieważ Parlament nie brał udziału w jej przyjęciu.
Wreszcie w przypadku gdyby Trybunał zdecydował się stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji, Parlament uważa, że należy - zgodnie z art. 264 akapit drugi TFUE - utrzymać w mocy skutki wywoływane przez zaskarżoną decyzję do chwili zastąpienia jej przez nowy akt przyjęty w zgodzie z obowiązującymi wymogami.
