Skarga wniesiona w dniu 29 grudnia 2010 r. - Castiglioni przeciwko Komisji(Sprawa T-591/10)
(2011/C 55/58)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Castiglioni Srl (Busto Arsizio, Włochy) (przedstawiciel: G. Turni, avvocato)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Skarżąca spółka wnosi o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonych środków oraz zasądzenie od Komisji Europejskiej naprawienia szkody w szczególnej postaci, które może zawierać oświadczenie, że jakakolwiek umowa, która mogła zostać zawarta pomiędzy Komisją i oferentem, któremu udzielono zamówienia jest nieobowiązująca, nieważna lub nieskuteczna,
– tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności zaskarżonych środków oraz zasądzenie od Komisji Europejskiej naprawienia szkody - w tym w zakresie utraconych korzyści - poniesione przez spółkę Castiglioni Srl w proporcjonalnej wysokości ustalonej w toku postępowania, z odsetkami i indeksacją do dnia faktycznej zapłaty
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca podnosi trzy zarzuty na poparcie swej skargi:
Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia art 137 ust. rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. 2002, L 357, s. 1), naruszenia ogłoszenia o zamówieniu z wyjaśnieniami oraz braku uzasadnienia.
Skarżąca wykazała, że spełnia wszystkie standardowe minimalne poziomy zdolności wymagane w ogłoszeniu o zamówieniu a okoliczność, że spełnianie minimalnych wymagań została wykazana w części bezpośrednio, a częściowo opierając się na zdolności innych podmiotów jest całkowicie bez znaczenia, zważywszy, że oparcie się na zdolności innych podmiotów jest wyraźnie przewidziane w przepisach dotyczących niniejszej sprawie. Brak oceny oferty złożonej przez skarżącą jest więc niezgodny z prawem.
Drugi zarzut, dotyczy naruszenia art. 148 ust. 3 rozporządzenia (WE, Euratom) nr 2342/2002 i braku uzasadnienia.
W tym zakresie skarżąca wskazuje, że nawet gdyby stwierdzono, że dokumenty złożone przez skarżącą w celu wykazania, że spełnia Standard ST3 nie były dość jasne, instytucja zamawiająca powinna była zastosować art. 148 ust. 3 rozporządzenia nr 2342/2002.
Trzeci zarzut dotyczy niezgodności z prawem ogłoszenia o zamówieniu.
W tym zakresie skarżąca stwierdza, że gdyby - choć jest to przez nią kwestionowane - stanowisko instytucji zamawiającej było uzasadnione ogłoszeniem o zamówieniu, skarżąca podważa prawidłowość tego ogłoszenia, w oparciu o te same argumenty, które wskazano w ramach pierwszego zarzutu.
