Odwołanie wniesione w dniu 28 lipca 2011 r. przez Komisję Europejską od wyroku Sądu z dnia 17 maja 2011 r. w sprawie T-1/08, Buczek Automotive przeciwko Komisji(Sprawa C-405/11 P)
(2011/C 311/32)
Język postępowania: polski
(Dz.U.UE C z dnia 22 października 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (Przedstawiciele: A. Stobiecka-Kuik, T. Maxian Rusche, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Buczek Automotive Sp. z o.o., Rzeczpospolita Polska
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu z 17 maja 2011 roku w sprawie T-1/08 Buczek Automotive Sp. z o.o. przeciwko Komisji w zakresie, w jakim stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji;
– wydanie ostatecznego wyroku w kwestiach będących przedmiotem niniejszego odwołania;
– zwrócenie decyzji do Sądu do ponownego rozpatrzenia w zakresie pozostałych zarzutów podniesionych w pierwszej instancji;
– rozstrzygnięcie o kosztach w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja podnosi w odwołaniu dwa zarzuty, a mianowicie naruszenia art. 107, ust. 1 TFUE oraz naruszenia art. 107, ust. 1 TFUE w związku z art. 296 TFUE i Protokołu nr 8 do Aktu Przystąpienia 2004 w sprawie restrukturyzacji polskiego hutnictwa żelaza i stali(1) (dalej "Protokół nr 8").
Po pierwsze, Sąd naruszył art. 107, ust. 1 TFUE poprzez dokonanie oceny testu prywatnego wierzyciela zastosowanego przez Komisję w oparciu o niewłaściwy standard prawny. I tak, Sąd stwierdził, że Komisja była zobowiązana do przeprowadzenia dodatkowych obliczeń korzyści z różnych metod egzekucji oraz powinna była porównać czas trwania różnych postępowań egzekucyjnych zmierzających do odzyskania należności publicznoprawnych. Komisja podnosi, że nie jest zobowiązana do przeprowadzenia dokładnych obliczeń, lecz do uwzględnienia elementów, które wierzyciel prywatny wziąłby pod uwagę przy podejmowaniu swojej decyzji.
Ponadto Sąd naruszył art. 107, ust. 1 TFUE poprzez niewłaściwe nałożenie ciężaru dowodu na Komisję, to jest poprzez nałożenie na Komisję obowiązku przedłożenia dodatkowego materiału dowodowego, w szczególności co do czasu trwania różnych postępowań lub porównywania wielkości wpływów z różnych rodzajów lub etapów skutecznej egzekucji wierzytelności, w celu odrzucenia argumentu o zachowaniu wierzyciela prywatnego.
Po drugie, Sąd naruszył art. 107, ust. 1 TFUE w związku z art. 296 TFUE i Protokół nr 8 poprzez błędne uznanie, że Komisja nie dopełniła obowiązku podania przesłanek, dla których pomoc miałaby wpłynąć na wymianę handlową pomiędzy Państwami Członkowskimi i zakłócić konkurencję lub potencjalnie jej zagrozić. Sąd nie uwzględnił w ogóle faktu, że przedmiotową pomoc należy uznać za zakłócającą konkurencję lub grożącą jej zakłóceniem na mocy prawa pierwotnego, mianowicie Protokołu nr 8, który stanowi prawna podstawę decyzji, w związku z czym dodatkowe uzasadnianie przesłanek dotyczących wymiany handlowej i konkurencji w decyzji było zbędne.
______
(1) Akt dotyczący warunków przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej - Protokół nr 8 w sprawie restrukturyzacji polskiego hutnictwa żelaza i stali (Dz.U. L 236 z 23.9.2003, str. 948)
