Skarga wniesiona w dniu 2 sierpnia 2011 r. - Makhlouf przeciwko Radzie(Sprawa T-433/11)
(2011/C 290/19)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 1 października 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Ehab Makhlouf (Damaszek, Syria) (przedstawiciel: adwokat E. Ruchat)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną
– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/273/WPZiB z dnia 9 maja 2011 r., a także następujących po niej aktów wykonawczych (w szczególności decyzji Rady 2011/302/WPZiB, która umieszcza nazwisko skarżącego w wykazie osób objętych środkami ograniczającymi wprowadzonymi decyzją 2011/273/WPZiB), a także rozporządzenia Rady (UE) nr 442/2011 z dnia 9 maja 2011 r. i aktów wykonawczych do niego (tj. rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr503/2011 z dnia 23 maja 2011 r. oraz sprostowania do niego), w zakresie w jakim dotyczą skarżącego.
– obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 3 zarzuty.
1) Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia praw do obrony oraz do skutecznej ochrony sądowej przewidzianych w art. 6 i 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej "EKPCz") oraz w art. 41 i 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
2) Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia w zakresie w jakim strona skarżąca zarzuca Radzie, że przedstawione uzasadnienie nie spełnia wymogów ciążących na instytucjach Unii Europejskiej, przewidzianych w art. 296 TFUE, a także w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
3) Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżone akty ograniczają w sposób nieuzasadniony i nieproporcjonalny prawa podstawowe strony skarżącej, w szczególności jej prawa własności przewidziane w art. 1 pierwszego protokołu dodatkowego do EKPCz i w art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, prawo do godności i dobrego imienia przewidziane w art. 8 i 10 EKPCz, wolność podejmowania i prowadzenia działalności przewidzianą w art. 15 i 16 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i wreszcie zasadę domniemania niewinności przewidzianą w art. 6 EKPCz i w art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej
