Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2011 r. - Deutsche Post przeciwko Komisji(Sprawa T-388/11)
(2011/C 282/66)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 24 września 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Deutsche Post (Bonn, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci J. Sedemund, T. Lübbig i M. Klasse)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 10 maja 2011 r. wydanej w postępowaniu w sprawie pomocy państwa C 36/2007 - Niemcy, pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG (C[2011] 3081 wersja ostateczna);
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności decyzji Komisji C(2011) 3081 wersja ostateczna z dnia 10 maja 2011 r. wydanej w postępowaniu w sprawie pomocy państwa C36/2007 - Niemcy, pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG, w której Komisja postanowiła rozszerzyć postępowanie na podstawie art. 108 ust. 2 TFUE. Rozszerzenie postępowania dotyczy finansowania ze środków skarbu państwa emerytur pracowników zatrudnionych przed powstaniem skarżącej przez Deutsche Bundespost, które to finansowanie było już przedmiotem decyzji Komisji z dnia 12 września 2007 r. wszczynającej postępowanie w tej sprawie
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE - oczywiście błędna kwalifikacja jako pomoc
Oczywisty błąd w ocenie popełniony przez Komisję polega na tym, że Komisja nie zastosowała do niniejszego przypadku linii orzecznictwa zapoczątkowanej wyrokiem wydanym w sprawie Combus (wyrok z dnia 16 marca 2004 r. w sprawie T-157/01 Danske Busvognmænd przeciwko Komisji, Rec. S. II-917). Zgodnie z tym orzecznictwem środki uwalniające dawne przedsiębiorstwa skarbu państwa od obciążeń emerytalnych wykraczających poza poziom świadczeń normalnie oferowanych przez przedsiębiorstwa sektora prywatnego, nie stanowią pomocy państwa. Zastosowanie tego orzecznictwa do niniejszego stanu faktycznego prowadziłoby bezsprzecznie do wyłączenia finansowania ze skarbu państwa zobowiązań emerytalnych z reżimu pomocy państwa.
2) Zarzut drugi: naruszenie art. 1 lit. b) rozporządzenia nr 659/1999(1), art. 107 TFUE, art. 108 TFUE - oczywisty błąd w ocenie dotyczący zakwalifikowania pomocy jako "nowa"
Oczywisty błąd w ocenie popełniony przez Komisje polega na tym, że Komisja nie dostrzegła, że w przypadku odpowiedzialności skarbu państwa za zobowiązania emerytalne - jeżeli przesłanki przyznania pomocy są w ogóle spełnione - może chodzić jedynie o pomoc istniejącą. Przedłużona odpowiedzialność federacji za zobowiązania emerytalne wynika z niemieckiej ustawy zasadniczej (Grundgesetz), istniała zatem już w momencie wejścia w życie traktatów, a następnie nie podlegała znacznym zmianom. Poza tym Komisja jest związana oświadczeniem złożonym w sprawie T-266/02 Deutsche Post przeciwko Komisji, w myśl którego w odniesieniu do uregulowania w przedmiocie emerytur już w decyzji z dnia 19 czerwca 2002 r. Komisja zaprzeczyła jakoby spełniało ono przesłankę istnienia korzyści w rozumieniu pomocy państwa, co jest równoznaczne z negatywnym wynikiem testu.
3) Zarzut trzeci: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE - oczywiście błędna metoda obliczania wysokości rzekomej pomocy państwa
Skarżąca podnosi w tym zakresie, że Komisja nie przeprowadziła, zgodnie z własnym oświadczeniem, niezbędnego obliczenia salda kosztów zobowiązań emerytalnych rzeczywiście poniesionych przez skarżącą na rzecz urzędników, po odliczeniu rzekomych "nadwyżek" związanych z nietypowymi dla konkurencji świadczeniami socjalnymi w wysokości określonej dla regulowanych towarów, ze składkami na ubezpieczenie społeczne obciążającymi w normalnych warunkach rynkowych prywatnych uczestników rynku. Metoda obliczeń zastosowana przez Komisję nieuwzględnia przy tym w niedopuszczalny sposób wysokości rzeczywistych świadczeń socjalnych poniesionych przez skarżącą na rzecz urzędników w całości, z takim skutkiem, że dla obliczonej przez Komisję rzekomej pomocy państwa jest całkowicie pozbawione znaczenia, czy i w jakiej wysokości skarżąca odprowadziła świadczenia socjalne. Skarżąca podnosi ponadto, że rzekome "nadwyżki" świadczeń nie mogą zostać udokumentowane i w każdym wypadku nietypowe dla konkurencji koszty ubezpieczenia społecznego nie mogą znaleźć rzeczywistego pokrycia w wynikach.
4) Zarzut czwarty: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE - oczywiście błędna kwalifikacja rzekomego "subwencjonowania skośnego" sektora nieregulowanego przez sektor regulowany jako udzielenie pomocy państwa
W tym zakresie skarżąca podnosi w szczególności, że Komisja zaniechała analizy przedstawionego jej rachunku nadmiernej kompensacji i nie dokonała oceny, czy kompensacyjne świadczenia skarbu państwa w ogóle przekroczyły koszty podlegające kompensacji.
5) Zarzut piąty: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE - oczywiste błędy dotyczące zastosowania pułapu typowych dla konkurencji zobowiązań socjalnych
W tym zakresie skarżąca podnosi w szczególności, że dokonując obliczenia typowych dla konkurencji składek na ubezpieczenie społeczne opłacanych przez pracodawców Komisja uwzględniła w nich składki opłacane przez pracowników, mimo iż należy przypisać je majątkowi pracowników a nie składkom na ubezpieczenie społeczne opłacanym przez pracodawców oraz że Komisja przyjęła za punkt odniesienia (podwyższony) poziom uposażeń urzędników zamiast typowego dla konkurencji poziomu wynagrodzeń w przedsiębiorstwach sektora prywatnego. W przypadku korekty obydwu błędów rzekome udzielenie pomocy nie może zostać stwierdzone.
6) Zarzut szósty: naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE - brak uzasadnienia
W końcu - zaskarżona decyzja nie została dostatecznie uzasadniona.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE 9 Dz.U. L 83, s. 1)
