Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 13 kwietnia 2011 r. w sprawie T-209/09 Alder Capital Ltd przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Gimv Nederland BV, wniesione w dniu 28 czerwca 2011 r. przez Alder Capital Ltd(Sprawa C-328/11 P)
(2011/C 269/58)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 10 września 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Alder Capital Ltd (przedstawiciele: A. von Mühlendahl, H. Hartwig, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Gimv Nederland BV
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:
– uchylenie wyroku Sądu wydanego w dniu 13 kwietnia 2011 r. w sprawie T-209/09 oraz stwierdzenie nieważności decyzji Drugiej Izby Odwoławczej Urzędu wydanej w dniu 20 lutego 2009 r. w sprawie R 486/2008-2;
– obciążenie Urzędu i interwenienta kosztami postępowania poniesionymi przed Izbą Odwoławczą Urzędu, Sądem oraz przed tym Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok należy uchylić opierając się na trzech odrębnych zarzutach.
Zarzut główny polega na tym, że Sąd naruszył prawo, kiedy orzekł, iż Izba Odwoławcza miała z mocy prawa obowiązek rozpatrzenia żądania unieważnienia prawa do znaku w zakresie, w jakim zostało ono przedstawione Wydziałowi Unieważnień Urzędu. Wnosząca odwołanie twierdzi, że zakres tej kontroli był ograniczony do treści wniesionego przez nią odwołania.
Zarzuty posiłkowe są następujące:
– że Sąd naruszył prawo oddalając jako "nieistotny dla sprawy" argument wnoszącej odwołanie, że interwenient naruszył wymogi przyznanego mu zezwolenia na świadczenie usług finansowych i związanych z nim uregulowań oraz obowiązujące przepisy ustawowe i wykonawcze w zakresie zwalczania prania pieniędzy świadcząc usługi, w związku z którymi był używany w Niemczech jego znak towarowy "Halder" (naruszenie art. 56 ust 2 i art. 56 ust. 3 rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego w związku z art. 15 tego rozporządzenia); oraz
– że Sąd naruszył prawo orzekając, że istniało prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, nawet wówczas gdy poziom uwagi wykazywanej przez odbiorców był "bardzo wysoki" (naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego).
