Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2011 r. - Magnesitas de Rubián i in. przeciwko Parlamentowi i Radzie(Sprawa T-158/11)
(2011/C 139/48)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 7 maja 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Magnesitas de Rubián, SA (Incio, Hiszpania), Magnesitas Navarras, SA (Zubiri, Hiszpania), Ellinikoi Lefkolithoi Anonimos Metalleftiki Viomichaniki Naftiliaki kai Emporiki Etaireia (Ateny, Grecja) (przedstawiciele: adwokaci H. Brokelmann i P. Martínez-Lage Sobredo)
Strona pozwana: Parlament i Rada
Żądania
Przedmiotem postępowania jest stwierdzenie nieważności indywidualnej decyzji zawartej w art. 13 ust. 7 dyrektywy 2010/75/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie emisji przemysłowych (Dz.U. L 334, s. 17), w zakresie, w jakim wprowadza się w niej dla państw członkowskich obowiązek przestrzegania konkluzji dotyczących najlepszych dostępnych technik zawartych w pkt 3.5 "Dokumentu referencyjnego dotyczącego najlepszych dostępnych technik w przemysłach cementowym, wapienniczym oraz produkcji tlenku magnezu" (Dz.U. C 166, s. 5) przy określaniu warunków pozwoleń udzielanych przez właściwe organy instalacjom wytwarzającym tlenek magnezu, dla których zgodnie z ww. dyrektywą pozwolenie jest wymagane.
Strona skarżąca wnosi do Sądu:
– tytułem żądania głównego, o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,
– pomocniczo, na wypadek gdyby Sąd nie stwierdził nieważności omawianej decyzji w odniesieniu do pkt 3.5 dokumentu referencyjnego w całości, w każdym razie o stwierdzenie jej nieważności w odniesieniu do pkt 3.5.5.4 dokumentu referencyjnego, w tym zwłaszcza poziomu emisji określonego w tabeli 3.11. oraz
– w każdym razie, o obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi 4 zarzuty.
1) Zarzut pierwszy dotyczący braku właściwości Komisji Europejskiej.
Skarżące podnoszą w tym względzie, że Unia Europejska nie posiada kompetencji do objęcia produkcji tlenku magnesu dokumentem referencyjnym.
2) Zarzut drugi dotyczący istnienia istotnych braków formalnych, a konkretnie:
– braku poinformowania skarżących o otwarciu postępowania w sprawie opracowania dokumentu referencyjnego i opóźnienia w przystąpieniu przez nich do tego postępowania,
– braku w dokumencie referencyjnym "split views" przedstawionych przez skarżące,
– niedochowania terminu wyznaczonego na analizę ostatecznego projektu dokumentu referencyjnego.
3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 1 dyrektywy 2008/1/WE dotyczącej zintegrowanego zapobiegania zanieczyszczeniom i ich kontroli.
Skarżące podnoszą w tym względzie, że dokument referencyjny narusza cel określony w art. 1 wspomnianej dyrektywy, polegający na ochronie środowiska jako całości, a tym samym naruszają go także konkluzje zawarte w pkt 3.5 wspomnianego dokumentu referencyjnego, którym zaskarżona decyzja nadaje moc wiążącą.
4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia ogólnej zasady równego traktowania, ponieważ zaskarżona decyzja traktuje w taki sam sposób przedsiębiorstwa znajdujące się w odmiennej sytuacji.
