P6_TC1-COD(2007)0248Stanowisko Parlamentu Europejskiego przyjęte w pierwszym czytaniu w dniu 24 września 2008 r. w celu przyjęcia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/ .../WE zmieniającej dyrektywę 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników oraz dyrektywę 2002/58/WE dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE C z dnia 14 stycznia 2010 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji ||,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),
po konsultacji z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych(3),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(4),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Funkcjonowanie dyrektyw: 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie)(5), 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach)(6), 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)(7), 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej)(8) oraz 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotyczącą przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(9), które stanowią obowiązujące ramy regulacyjne dla sieci i usług łączności elektronicznej podlega okresowemu przeglądowi przeprowadzanemu przez Komisję w szczególności w celu określenia potrzeby zmiany w świetle rozwoju technologicznego i sytuacji na rynku.
(2) W tym względzie, Komisja przedstawiła wnioski w swoim komunikacie dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 29 czerwca 2006 r. w sprawie przeglądu ram regulacyjnych UE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej.
(3) Reforma ram regulacyjnych UE dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej, włącznie ze wzmocnieniem przepisów odnoszących się do użytkowników niepełnosprawnych, stanowi zasadniczy krok w kierunku osiągnięcia celu, jakim jest stworzenie jednolitej europejskiej przestrzeni informacyjnej, a zarazem integracyjnego społeczeństwa informacyjnego. Te cele zostały uwzględnione w strategicznych ramach na rzecz rozwoju społeczeństwa informacyjnego, o których mowa w komunikacie Komisji dla Rady, Parlamentu Europejskiego, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów z dnia 1 czerwca 2005 r., zatytułowanym "i2010 - Europejskie społeczeństwo informacyjne na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia".
(4) Usługa powszechna stanowi zabezpieczenie dla osób, którym zasoby finansowe, lokalizacja geograficzna lub specyficzne potrzeby społeczne nie pozwalają na dostęp do podstawowych usług dostępnych już większości obywateli. Fundamentalnym wymogiem usługi powszechnej określonej w dyrektywie 2002/22/WE jest zapewnienie użytkownikom, na życzenie, podłączenia do publicznej sieci telefonicznej w oznaczonym miejscu, po przystępnej cenie. Nie dotyczy ona więc ani usług telefonii komórkowej ani szerokopasmowego dostępu do Internetu. Ten podstawowy wymóg zderza się z ewolucją technologii i rynku, w którym komunikacja za pomocą sieci komórkowej może być podstawową formą dostępu do wielu dziedzin a sieci wciąż przyswajają technologie związane z komunikacją mobilną i technologie szerokopasmowe. Taki rozwój wiąże się z koniecznością przeprowadzenia oceny, czy spełnione są warunki techniczne, społeczne i ekonomiczne uzasadniające włączenie łączności mobilnej i szerokopasmowego dostępu do Internetu w zakres obowiązków świadczenia usługi powszechnej, jak również związanych z tym kwestii finansowych. W tym celu Komisja przedstawi nie później niż na jesieni 2008 r. przegląd zakresu obowiązku świadczenia usługi powszechnej oraz projekt reformy dyrektywy 2002/22/WE, aby sprostać odpowiednim celom usługi powszechnej. Przegląd uwzględni konkurencyjność gospodarczą i będzie zawierał analizę warunków społecznych, handlowych i technologicznych oraz ryzyko wykluczenia społecznego. Uwzględni on również rentowność techniczną i gospodarczą, szacowane koszty, alokację kosztów oraz formy finansowania zreformowanego obowiązku świadczenia usługi powszechnej. Ponieważ kwestie odnoszące się do zakresu obowiązku świadczenia usługi powszechnej będą w pełni objęte oddzielną procedurą, niniejsza dyrektywa zajmuje się jedynie innymi aspektami dyrektywy 2002/22/WE.
(5) Dla jasności i uproszczenia niniejszy akt dotyczy jedynie zmian do dyrektyw 2002/22/WE i 2002/58/WE.
(6) Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności(10), a w szczególności dla wymogów dotyczących osób niepełnosprawnych na mocy jej art. 3 ust. 3 lit. f), niektóre aspekty dotyczące urządzeń końcowych, w tym urządzeń przeznaczonych dla użytkowników niepełnosprawnych, należy uwzględnić w zakresie dyrektywy 2002/22/WE, aby ułatwić dostęp do sieci i korzystanie z usług. Obecnie takie urządzenia obejmują końcowe odbiorcze urządzenia radiowe i telewizyjne, a także specjalne urządzenia dla użytkowników końcowych z upośledzeniem słuchu.
(7) Państwa członkowskie powinny wprowadzić środki mające na celu wsparcie powstania rynku dla szeroko dostępnych produktów i usług, które oferowałyby rozwiązania przeznaczone dla użytkowników niepełnosprawnych. Można tego dokonać, między innymi, poprzez odwołanie się do norm europejskich, wprowadzenie wymogów w zakresie dostępności elektronicznej (e-dostępności) do procedur udzielania zamówień publicznych na towary i świadczenie usług związanych z przetargami oraz poprzez wdrożenie aktów prawnych chroniących prawa osób niepełnosprawnych.
(8) Definicje wymagają skorygowania ze względu na zgodność z zasadą neutralności technologii i w celu zachowania ich aktualności w świetle rozwoju technologicznego. W szczególności, należy oddzielić warunki świadczenia usług do faktycznych elementów składających się na definicję publicznie dostępnej usługi telefonicznej tj. usługi łączności elektronicznej dostępnej publicznie dla inicjowania i odbierania, bezpośrednio lub pośrednio, poprzez wybór lub wybór wstępny dostawcy lub odsprzedaż, krajowych i/lub międzynarodowych wywołań oraz specjalnych środków komunikacji dla użytkowników niepełnosprawnych korzystających z usług transmisji tekstu lub "rozmów totalnych" poprzez numer lub numery w krajowym lub międzynarodowym planie numeracji telefonicznej, bez względu na fakt, czy taka usługa odbywa się poprzez komutacje łączy, czy też w oparciu o technologię pakietową. Nieodłączną cechą takiej usługi jest jej dwukierunkowość, co pozwala obu stronom na wykonywanie połączeń. Usługa niespełniająca tych warunków, jak np. opcja click-through na stronie internetowej obsługi klienta, nie jest publicznie dostępną usługą telefoniczną.
(9) Należy wyjaśnić zasady stosowania niektórych przepisów w celu uwzględnienia sytuacji, w których dostawca usług odsprzedaje lub zmienia wizerunek marki publicznie dostępnych usług telefonicznych świadczonych przez inne przedsiębiorstwo.
(10) W wyniku rozwoju technologicznego i sytuacji na rynku, sieci w coraz większym stopniu przechodzą na stosowanie technologii protokółu internetowego (IP) i konsumenci mają coraz większe możliwości wyboru między wieloma konkurującymi dostawcami usług głosowych. Dlatego też państwa członkowskie powinny mieć możliwość oddzielenia obowiązków świadczenia usługi powszechnej, dotyczących zapewnienia podłączenia do stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej, od świadczenia publicznie dostępnej usługi telefonicznej (włącznie z połączeniami do służb ratunkowych za pośrednictwem numeru "112"). Takie rozdzielenie nie powinno mieć wpływu na zakres obowiązków w ramach usługi powszechnej, określanych i poddawanych przeglądowi na poziomie Wspólnoty. Państwa członkowskie, w których korzysta się z innych niż "112" numerów dostępu do krajowych numerów alarmowych, mogą nakładać na przedsiębiorstwa podobne obowiązki w zakresie dostępu do tych krajowych numerów alarmowych.
(11) Krajowe organy regulacyjne powinny mieć możliwość monitorowania zmian i poziomu taryf detalicznych na usługi, które mieszczą się w zakresie obowiązku świadczenia usługi powszechnej nawet wówczas, gdy państwo członkowskie nie wyznaczyło jeszcze przedsiębiorstwa do świadczenia usługi powszechnej.
(12) Zbędne obowiązki mające na celu ułatwienie przejścia z dawnych ram regulacyjnych z 1998 r. na nowe - z 2002 r. należy uchylić wraz z innymi przepisami, które pokrywają się z przepisami ustanowionymi w dyrektywie 2002/21/WE i je powielają.
(13) Wymóg dotyczący zapewnienia minimalnego zestawu linii dzierżawionych na poziomie detalicznym, niezbędny do zagwarantowania ciągłości stosowania przepisów ram regulacyjnych z 1998 r. w dziedzinie linii dzierżawionych, których udostępnianie nie było jeszcze w wystarczającym stopniu konkurencyjne w czasie wejścia w życie ram regulacyjnych z 2002 r., nie jest już konieczny i powinien zostać uchylony.
(14) Dalsze nakładanie wymogu wyboru i wstępnego wyboru dostawcy bezpośrednio przez prawo wspólnotowe mogłoby przyczynić się do ograniczenia rozwoju technologicznego. Te środki zaradcze powinny raczej wprowadzać krajowe organy regulacyjne w wyniku analizy rynku, zgodnie z procedurami ustanowionymi w dyrektywie 2002/21/WE.
(15) Przepisy dotyczące umów powinny mieć zastosowanie nie tylko do konsumentów, ale także do innych użytkowników końcowych, w szczególności mikroprzedsiębiorstw i MŚP, które mogą preferować umowę dostosowaną do potrzeb konsumenta. Dla uniknięcia zbędnego obciążenia administracyjnego dla dostawców usług i złożoności wynikającej z definicji MŚP, przepisy dotyczące umów nie powinny automatycznie mieć zastosowania do innych użytkowników końcowych, a jedynie na ich życzenie. Państwa członkowskie powinny podjąć odpowiednie środki mające na celu zwiększanie świadomości o takiej możliwości wśród MŚP.
(16) Dostawcy usług łączności elektronicznej powinni zagwarantować, że ich klienci są odpowiednio informowani o tym, czy mają przez nich zapewniony dostęp do służb ratunkowych oraz informację o lokalizacji dzwoniącego czy też nie i otrzymywać wyraźne i przejrzyste informacje w początkowej umowie oraz w regularnych odstępach czasowych po jej zawarciu, na przykład wraz z rachunkami klientów. Te informacje powinny obejmować wszelkie ograniczenia w zakresie zasięgu terytorialnego w oparciu o planowane operacyjne parametry techniczne usługi oraz dostępną infrastrukturę. Tam, gdzie usługa nie jest świadczona w ramach komutowanej sieci telefonicznej, informacje powinny również zawierać poziom niezawodności dostępu i informacje o lokalizacji dzwoniącego w porównaniu do usługi świadczonej w komutowanej sieci telefonicznej, uwzględniając aktualne technologie i standardy jakości, jak również wszelkie parametry jakości usług określone w dyrektywie 2002/22/WE. Usługi głosowe pozostają najbardziej niezawodną i odpowiednią formą dostępu do służb ratowniczych. Inne środki komunikowania, takie jak wiadomości tekstowe mogą być mniej niezawodne i nie są natychmiastowe. Państwa członkowskie powinny jednakże, jeżeli uznają to za stosowne promować rozwój i stosowanie innych środków dostępu do służb ratunkowych mogących zapewnić dostęp porównywalny z usługami głosowymi. Klienci powinni również być właściwie informowani o możliwych typach działań, które dostawca usług łączności elektronicznej może podejmować w odniesieniu do zagrożeń bezpieczeństwa lub o sposobach reagowania na zdarzenia naruszenia bezpieczeństwa i integralności, ponieważ takie działania mogą mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na dane klienta, prywatność lub inne aspekty świadczonych usług.
(17) W odniesieniu do urządzeń końcowych, umowa powinna precyzować wszelkie restrykcje nałożone przez dostawcę na korzystanie z tych urządzeń przez użytkownika, takie jak blokada SIM w urządzeniach komórkowych oraz wszelkie opłaty należne w związku z zakończeniem umowy zarówno przed uzgodnionym terminem jej zakończenia jak i w uzgodnionym terminie wygaśnięcia, w tym wszelkie opłaty nałożone w związku z zatrzymaniem urządzenia.
(18) Bez nakładania jakichkolwiek obowiązków podjęcia działań przez dostawcę ponad działania wymagane w prawie wspólnotowym, umowa konsumencka powinna również precyzować rodzaj działań (o ile ma to zastosowanie), jakie dostawca może podjąć w przypadku zdarzeń naruszających bezpieczeństwo lub integralność, gróźb lub ryzyka narażenia na szkodę, oraz wszelkie reguły wdrażane przez dostawcę w celu zapewnienia odszkodowania w razie wystąpienia powyższych zdarzeń.
(19) W celu właściwego odniesienia się do kwestii pozostających w ramach interesu publicznego w zakresie usług komunikacyjnych, a także zachęcenia do ochrony praw i wolności, właściwe władze krajowe powinny być zdolne do wytwarzania i rozpowszechniania, przy udziale dostawców, informacji pozostających w ramach interesu publicznego w zakresie usług komunikacyjnych. Informacje te powinny obejmować zawiadomienia dotyczące naruszeń praw autorskich oraz innego rodzaju bezprawnego wykorzystywania bądź rozpowszechniania treści szkodliwych, a także porady i środki ochrony z zakresu zagrożenia bezpieczeństwa osób, jakie może przykładowo zaistnieć w związku z ujawnieniem w niektórych przypadkach informacji prywatnych lub danych osobowych i osobistych. Przepływ informacji może być koordynowany w ramach procedury współpracy ustanowionej w art. 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2002/22/WE. Tego rodzaju informacje pozostające w ramach interesu publicznego powinny być możliwie najczęściej uaktualniane i przedstawiane w sposób zrozumiały w wersji elektronicznej i papierowej, w zależności od decyzji podjętej przez dane państwo członkowskie, a także na stronach internetowych krajowych władz publicznych. Krajowe władze regulacyjne powinny być zdolne do zobligowania dostawców do przekazywania tego rodzaju standardowych informacji, w sposób uznany za właściwy przez krajowe władze regulacyjne, wszystkim klientom. Znaczne koszty dodatkowe dostawców usług związane z rozpowszechnianiem wspomnianych informacji powinny stanowić przedmiot ugody pomiędzy dostawcami a właściwymi władzami i powinny być przez nie ponoszone. Odnośne informacje powinny być również zamieszczane w umowach.
(20) Prawo abonentów do odstąpienia od zawartych umów bez ponoszenia kary dotyczy zmian w obowiązkach umownych, które są narzucane przez dostawców sieci i/lub usług łączności.
(21) Przepisy wspólnotowe dotyczące ochrony konsumentów oraz krajowe przepisy zgodne z prawem wspólnotowym powinny mieć zastosowanie do dyrektywy 2002/22/WE bez żadnych wyjątków.
(22) Użytkownicy końcowi powinni decydować, jakie zgodne z prawem treści chcą móc przesyłać i otrzymywać oraz z jakich usług, programów, sprzętu i oprogramowania komputerowego chcą w tym celu korzystać, bez uszczerbku dla konieczności zachowania integralności i bezpieczeństwa sieci i usług. Konkurencyjny rynek z przejrzystą ofertą, o której mowa w dyrektywie 2002/22/WE powinien zapewnić, że użytkownicy końcowi mają możliwość dostępu i upowszechniania wszelkich zgodnych z prawem treści oraz do korzystania ze wszelkich zgodnych z prawem zastosowań użytkowych i/lub usług według własnego wyboru, zgodnie z art. 8 dyrektywy 2002/21/WE. Biorąc pod uwagę rosnące znaczenie łączności elektronicznej dla konsumentów i podmiotów gospodarczych, użytkownicy powinni być w każdym przypadku w pełni informowani o wszelkich restrykcjach i/lub ograniczeniach dotyczących korzystania z usług łączności elektronicznej wprowadzanych przez dostawcę usług i/lub sieci. Takie informacje powinny precyzować, zgodnie z wyborem dostawcy usługi, rodzaj treści, zastosowania użytkowego lub usług lub też indywidualnych zastosowań lub usług, albo też obydwa. W zależności od zastosowanej technologii i rodzaju restrykcji i/lub ograniczenia, takie restrykcje i/lub ograniczenia mogą wymagać zgody użytkownika zgodnie z dyrektywą 2002/58/WE.
(23) Konkurencyjny rynek powinien stworzyć użytkownikom możliwość korzystania z usług o jakości, jakiej wymagają, jednak w szczególnych przypadkach może zaistnieć konieczność zagwarantowania, by sieci łączności publicznej osiągały minimalne poziomy jakości, w celu niedopuszczenia do degradacji usługi, zablokowania dostępu i/lub ograniczeń oraz zwolnienia tempa. W przypadku braku skutecznej konkurencji, krajowe organy regulacyjne powinny wykorzystać środki zaradcze, dostępne im na mocy dyrektyw ustanawiających ramy regulacyjne łączności elektronicznej, w celu zapewnienia, że dostęp użytkowników do określonych rodzajów treści i zastosowań użytkowych nie jest ograniczany bez racjonalnego uzasadnienia. Krajowe organy regulacyjne powinny mieć możliwość wydania wytycznych w zakresie minimalnej jakości usług zgodnie z dyrektywą 2002/22/WE oraz przyjęcia innych środków, jeżeli w ich opinii te środki zaradcze nie okazały się skuteczne w odniesieniu do interesów użytkowników i innych okoliczności. Takie wytyczne i środki mogłyby obejmować podstawowy zbiór nieograniczonych usług.
(24) Z braku odpowiednich przepisów prawa wspólnotowego treści, programy i usługi powinny być uznane za zgodne z prawem lub szkodliwe zgodnie z krajowym prawem materialnym i proceduralnym. Podejmowanie zgodnie z odpowiednią procedurą decyzji o tym, czy treści, programy lub usługi są zgodne z prawem lub szkodliwe czy nie, należy do zadań właściwych organów państw członkowskich, a nie do dostawców sieci lub usług łączności elektronicznej. Dyrektywa 2002/22/WE nie narusza dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/31/WE z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym)(11), która m. in. zawiera zasadę "zwykłego przekazu" dotyczącą usługodawców będących pośrednikami. Dyrektywa 2002/22/WE nie wymaga od dostawców monitorowania informacji przekazywanych za pośrednictwem ich sieci lub nakładania kar czy podejmowania kroków prawnych przeciwko ich klientom z powodu takich informacji, ani nie nakładają na dostawców odpowiedzialności za takie informacje. Za nakładanie kar lub wszczynanie postępowań karnych odpowiedzialne są właściwe organy ścigania.
(25) Dyrektywa 2002/22/WE nie stanowi uszczerbku dla właściwego i niedyskryminującego zarządzania siecią przez dostawców.
(26) Ponieważ niespójne środki zaradcze znacznie zaburzą pełną realizację rynku wewnętrznego, Komisja powinna przeprowadzić ocenę wytycznych lub innych środków przyjętych przez krajowe organy regulacyjne mających na celu ewentualną interwencję regulacyjną we Wspólnocie oraz, o ile to konieczne, przyjąć techniczne środki wykonawcze w celu osiągnięcia spójności w całej Wspólnocie.
(27) Dostępność przejrzystych, aktualnych i porównywalnych taryf ma zasadnicze znaczenie dla konsumentów na konkurencyjnych rynkach, na których występuje wielu dostawców oferujących usługi. Konsumenci usług łączności elektronicznej powinni mieć możliwość łatwego porównania cen różnych usług oferowanych na rynku, na podstawie informacji o taryfach, publikowanych w łatwo dostępnej formie. W celu umożliwienia im łatwego porównania cen, krajowe organy regulacyjne powinny dysponować uprawnieniami do wymagania od operatorów większej przejrzystości taryf i zapewnienia, że osoby trzecie mają prawo do bezpłatnego korzystania z publicznie dostępnych taryf publikowanych przez przedsiębiorstwa świadczące usługi łączności elektronicznej. Powinny one również bezpośrednio lub przez strony trzecie, udostępnić cenniki, jeżeli nie zostały one zapewnione na rynku nieodpłatnie lub po rozsądnej cenie. Operatorzy powinni mieć prawo do wszelkiego wynagrodzenia z tytułu takiego korzystania z taryf, które już zostały opublikowane i w związku z tym stanowią własność publiczną. Użytkownicy powinni być ponadto odpowiednio informowani o obowiązujących cenach lub o rodzaju oferowanych usług przed zakupem usługi, w szczególności, gdy z bezpłatnym numerem telefonicznym wiążą się dodatkowe opłaty. Krajowe organy regulacyjne powinny móc wymagać, by te informacje były dostarczane ogólnie oraz dla pewnych kategorii usług określonych przez nie, przed wykonaniem połączenia; Przy określaniu kategorii połączeń wymagających informacji o cenie przed wykonaniem połączenia, krajowe organy regulacyjne powinny właściwie uwzględnić charakter usługi, warunki cenowe oraz czy jest ona świadczona przez usługodawcę nie będącego dostawcą elektronicznych usług komunikacyjnych.
(28) Konsumenci powinni być informowani o ich prawie wykorzystania danych osobowych w spisach abonentów, a w szczególności celu lub celów tych spisów, jak również o ich prawie do nieodpłatnego nie figurowania w publicznym spisie abonentów, na mocy dyrektywy 2002/58/WE. Powinni oni również być informowani o możliwości istnienia systemów umożliwiających zawarcie danych w spisie abonentów, ale nie udostępniania ich użytkownikom spisu.
(29) Państwa członkowskie powinny wprowadzić punkty kompleksowej obsługi służące do udzielania wszelkiego rodzaju informacji użytkownikom. Punkty te, którymi mogłyby zarządzać krajowe organy regulacyjne wraz ze stowarzyszeniami konsumentów, powinny również móc udzielać pomocy prawnej w sprawach sporów z operatorami. Dostęp do tych informacji powinien być bezpłatny, a użytkownicy powinny być informowani o ich istnieniu poprzez regularne kampanie informacyjne.
(30) W odniesieniu do przyszłych sieci IP, w których świadczenie usługi może być oddzielone od udostępniania sieci, państwa członkowskie powinny określić najbardziej odpowiednie środki, które należy podjąć w celu zapewnienia dostępności publicznie dostępnych usług telefonicznych dostarczanych za pośrednictwem publicznych sieci łączności i niezakłóconego dostępu do służb ratunkowych w przypadku załamania sieci w wyniku katastrofy lub w przypadku działania siły wyższej.
(31) W zakres usług pomocy operatora wchodzą różnego rodzaju usługi na rzecz użytkowników końcowych. Świadczenie takich usług powinno być przedmiotem negocjacji handlowych między dostawcami publicznych sieci łączności a operatorami świadczącymi usługi pomocy, tak jak ma to miejsce w przypadku wszelkich innych usług wspierania klienta i nie ma potrzeby utrzymywania obowiązku ich dostarczania. Dlatego należy uchylić odpowiedni obowiązek.
(32) Usługi biura numerów powinny być - i często są - świadczone na zasadzie konkurencji, zgodnie z art. 5 dyrektywy Komisji 2002/77/WE z dnia 16 września 2002 r. w sprawie konkurencji na rynkach sieci i usług łączności elektronicznej(12). W celu zapewnienia użytkownikom końcowym maksimum korzyści z konkurencji - z ostatecznym celem umożliwienia usunięcia regulacji detalicznych w odniesieniu do tych usług - należy wprowadzić środki hurtowe gwarantujące umieszczanie danych użytkowników końcowych (zarówno sieci stacjonarnych, jak i ruchomych) w bazach danych, zorientowane na koszt dostarczanie tych danych dostawcom usług oraz udostępnianie sieci na zorientowanych na koszt, racjonalnych i przejrzystych warunkach.
(33) Użytkownicy końcowi powinni mieć możliwość wywołania i dostępu do dostępnych służb ratunkowych za pośrednictwem każdej usługi telefonicznej zdolnej do inicjowania połączenia głosowego za pośrednictwem numeru lub numerów w krajowym lub międzynarodowym planie numeracji telefonicznej. Służby ratunkowe powinny mieć możliwość przyjmowania połączeń na numer "112" i odpowiadania na nie co najmniej równie sprawnie i skutecznie, jak w przypadku połączeń na inne krajowe numery alarmowe. Istotne znaczenie ma podnoszenie świadomości użytkowników o istnieniu numeru "112". Ma to na celu poprawę ochrony i bezpieczeństwa obywateli podróżujących po terytorium Unii Europejskiej. W tym celu obywatele powinni być informowani, że numer "112" mogą wykorzystywać jako jeden numer alarmowy podczas podróży w każdym państwie członkowskim, w szczególności poprzez informacje przekazywane w międzynarodowych terminalach autobusowych, na dworcach kolejowych, w portach i portach lotniczych oraz informacje zamieszczane w książkach telefonicznych, w automatach telefonicznych, w materiałach abonenckich i rozliczeniach usług. Leży to głównie w kompetencji państw członkowskich, ale Komisja powinna nadal wspierać i uzupełniać inicjatywy państw członkowskich w zwiększaniu świadomości o istnieniu numeru "112" oraz regularnie oceniać wiedzę społeczeństwa o tym numerze. Obowiązek dostarczania informacji o lokalizacji rozmówców powinien zostać wzmocniony w celu poprawy ochrony obywateli Unii Europejskiej. W szczególności, operatorzy powinny zapewniać, by informacje o lokalizacji rozmówców były przekazywane służbom ratunkowym w trybie "push". Aby nadążyć za osiągnięciami technologicznymi, również tymi, które umożliwiają coraz bardziej precyzyjną lokalizację rozmówców, Komisja powinna mieć możliwość przyjmowania technicznych środków wykonawczych dla zapewnienia skutecznego wdrażania numeru "112" we Wspólnocie z korzyścią dla obywateli Unii Europejskiej.
(34) Państwa członkowskie powinny podjąć szczególne środki w celu zapewnienia, że służby ratunkowe, w tym te objęte numerem "112", są w równym stopniu dostępne dla osób niepełnosprawnych, w szczególności niesłyszących użytkowników końcowych, użytkowników z upośledzeniem słuchu, z upośledzeniem mowy i głuchoniewidomych. Może się to wiązać z zapewnieniem specjalnych urządzeń użytkownikom końcowym z upośledzeniem słuchu, usług transmisji tekstu lub innych specjalistycznych urządzeń.
(35) Rozwój międzynarodowego kodu "3883"(przestrzeń numerowa telefonii europejskiej (ETNS)) jest obecnie powstrzymany przez brak popytu, całkowicie zbiurokratyzowane wymogi proceduralne oraz niewystarczający poziom świadomości. W celu wspierania rozwoju ETNS Komisja powinna przekazać odpowiedzialność za zarządzanie nim, za przydzielanie i promocję Organowi Europejskich urzędów regulacji telekomunikacji (BERT) albo - na wzór realizacji domeny najwyższego poziomu ". eu" - osobnemu organowi, wyznaczonemu przez Komisję na podstawie otwartej, przejrzystej i niedyskryminacyjnej procedury selekcji i działającemu w oparciu o zasady operacyjne stanowiące część prawa wspólnotowego.
(36) Zgodnie z decyzją 2007/116/WE z dnia 15 lutego 2007 r. w sprawie rezerwacji krajowego zakresu numeracyjnego zaczynającego się na "116" na potrzeby zharmonizowanych usług o walorze społecznym, Komisja dokonała rezerwacji numerów w zakresie numeracyjnym "116" na potrzeby niektórych usług użyteczności społecznej(13). Numery określone w ramach wspomnianej decyzji nie mogą być wykorzystywane na potrzeby inne niż potrzeby tam określone, lecz państwa członkowskie nie są w jakikolwiek sposób zobligowane do zapewnienia, że usługi związane z zarezerwowanymi numerami są rzeczywiście świadczone. Stosowne postanowienia decyzji 2007/116/WE powinny zostać odzwierciedlone z dyrektywie 2002/22/WE w celu ich ściślejszego zespojenia z ramami regulacyjnymi z zakresu sieci i usług komunikacji elektronicznej, a także zapewnienia dostępu osób niepełnosprawnych. Mając na względzie szczególne aspekty związane ze zgłaszaniem zaginięcia dzieci oraz obecną ograniczoną dostępność wspomnianej usługi, państwa członkowskie powinny nie tylko dokonać rezerwacji numeru, lecz także zagwarantować faktyczną dostępność na ich terytorium, pod numerem 116000, usługi z zakresu zgłaszania zaginięć dzieci.
(37) Koncepcja jednolitego rynku oznacza, że użytkownicy końcowi mogą mieć dostęp do wszystkich numerów uwzględnionych w krajowych planach numeracji innych państw członkowskich oraz do usług dostępu, włącznie z usługami społeczeństwa informacyjnego, za pośrednictwem niegeograficznych numerów telefonicznych w obrębie Wspólnoty, w tym także innych bezpłatnych numerów telefonicznych i połączeń telefonicznych po najwyższych stawkach. Użytkownicy końcowi powinni mieć również możliwość dostępu do numerów z ||ETNS|| i powszechnej sieci bezpłatnych linii telefonicznych (UIFN). Transgraniczny dostęp do zasobów numeracji i powiązanych usług nie powinien być ograniczony, za wyjątkiem obiektywnie uzasadnionych przypadków, takich jak konieczność zwalczania oszustw i nadużyć np. w związku z niektórymi najdroższymi usługami, lub gdy numer jest definiowany jako mający wyłącznie zasięg krajowy (np. krótki kod krajowy). Użytkownicy powinni z być wyprzedzeniem i jasno informowani o wszelkich zmianach mających zastosowanie do bezpłatnych numerów takich, jak opłaty za międzynarodowe wywołania numerów dostępnych za pośrednictwem standardowych międzynarodowych kodów dla połączeń zagranicznych. W celu zapewnia użytkownikom końcowym skutecznego dostępu do numerów i usług we Wspólnocie, Komisja powinna mieć możliwość przyjmowania środków wykonawczych. Użytkownicy końcowi powinni także mieć możliwość połączenia się z jakimkolwiek innym użytkownikiem końcowym (zwłaszcza poprzez numery IP) w celu wymiany danych niezależnie od operatora, którego wybrali.
(38) By w pełni korzystać z konkurencyjnego środowiska, konsumenci powinni mieć możliwość podejmowania świadomych wyborów i zmiany usługodawcy, gdy leży to w ich interesie. Istotną sprawą jest zapewnienie, że z tej możliwości mogą oni korzystać bez ograniczeń prawnych, technicznych lub praktycznych, w postaci, między innymi, warunków umownych, procedur, opłat itd. Nie wyklucza to jednak określania racjonalnie uzasadnionych minimalnych okresów w umowach konsumenckich. Możliwość przeniesienia numeru jest podstawowym ułatwieniem w dokonywaniu wyboru przez konsumentów i skutecznym aspektem konkurencji na rynku łączności elektronicznej, a zatem takie przeniesienie powinno być realizowane w krótkim czasie, zazwyczaj nie później niż w ciągu jednego dnia od daty złożenia wniosku przez konsumenta. Jednak, jak pokazuje doświadczenie z niektórych państw członkowskich, istnieje ryzyko przeniesienia numeru konsumenta bez jego zgody. Chociaż jest to kwestia, która w pierwszym rzędzie podlega rozpatrzeniu przez organy egzekwujące stosowanie prawa, państwa członkowskie powinny mieć możliwość stosowania minimalnych proporcjonalnych środków dotyczących procesu zmiany numeru, niezbędnych do ograniczenia takiego ryzyka, jednocześnie nie pozbawiając tego procesu atrakcyjności dla konsumentów. W celu dostosowania możliwości przeniesienia numeru do zmian rynkowych i technologicznych, włącznie z ewentualnym przeniesieniem spisu numerów i informacji o profilu abonenta, przechowywanych w ramach sieci, Komisja powinna mieć możliwość przyjmowania środków wykonawczych w tym obszarze. W ocenie, czy warunki technologiczne i rynkowe pozwalają na przenoszenie numerów między sieciami stacjonarnymi świadczącymi usługi a sieciami ruchomymi, należy w szczególności uwzględnić ceny podane użytkownikom oraz koszty przeniesienia dla przedsiębiorstw świadczących usługi w obrębie sieci stacjonarnych i ruchomych.
(39) | Prawne obowiązki upowszechniania "must carry" mogą mieć zastosowanie w przypadku określonych usług radiowych, audiowizualnych usług medialnych oraz usług uzupełniających zapewnianych przez określonych dostawców usług medialnych. Medialne usługi audiowizualne są zdefiniowane w dyrektywie 2007/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia 2007 r. zmieniającej dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich, dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności transmisyjnej(14). Państwa członkowskie powinny podać jasne uzasadnienie obowiązków "must carry" dla zagwarantowania, że takie obowiązki są przejrzyste, proporcjonalne i właściwie określone. W tym względzie zasady "must carry" powinny być konstruowane w sposób przewidujący wystarczające środki zachęcające do efektywnego inwestowania w infrastrukturę. Zasady "must carry" należy poddawać okresowemu przeglądowi dla zachowania ich aktualności w zależności od zmian technologicznych i rynkowych oraz zapewnienia, że są one w dalszym ciągu proporcjonalne do celów, które należy osiągnąć. Usługi uzupełniające obejmują, ale nie ograniczają się do usług mających na celu poprawę dostępności dla użytkowników niepełnosprawnych takich, jak usługa wideotekstu, usługa wyświetlania napisów, dźwiękowego opisu obrazu, języka migowego.
(40) W celu wyeliminowania istniejących niedociągnięć pod względem konsultacji z konsumentami i odpowiedniego traktowania interesów obywateli, państwa członkowskie powinny wprowadzić odpowiednie mechanizmy konsultacji. Mechanizmy takie mogłyby polegać na powołaniu instytucji, która, niezależnie od krajowych organów regulacyjnych i dostawców usług, przeprowadzałaby badanie w zakresie aspektów dotyczących konsumentów, na przykład dotyczące zachowań konsumentów i mechanizmów zmiany dostawców, i która działałaby w sposób przejrzysty oraz wniosłaby swój wkład do istniejących mechanizmów przeprowadzania konsultacji z zainteresowanymi stronami. Powinien zostać ponadto ustanowiony mechanizm mający na celu zapewnienie właściwej współpracy z zakresu kwestii związanych z propagowaniem treści legalnych. Jakiekolwiek procedury współpracy ustanowione w ramach tego rodzaju mechanizmu nie powinny jednak umożliwiać systematycznego nadzoru nad korzystaniem z Internetu. W razie potrzeby rozwiązania kwestii ułatwienia dostępu do elektronicznych usług łączności i urządzeń końcowych i do korzystania z nich dla użytkowników niepełnosprawnych, oraz bez uszczerbku dla dyrektywy 1999/5/WE ||, a w szczególności potrzeb związanych z niepełnosprawnością, zgodnie z art. 3 ust. 3 lit. f), Komisja powinna mieć możliwość przyjęcia środków wykonawczych.
(41) Procedura rozstrzygania sporów inaczej niż na drodze sądowej powinna zostać wzmocniona poprzez zagwarantowanie odwoływania się do niezależnych organów rozstrzygania sporów inaczej niż na drodze sądowej, a także że jest ona zgodna przynajmniej z podstawowymi zasadami ustanowionymi w zaleceniu Komisji nr 98/257/WE z dnia 30 marca 1998 r. dotyczącym zasad dla organów rozstrzygania sporów inaczej niż na drodze sądowej, zaangażowanych w pozasądowe rozstrzyganie sporów konsumenckich(15). Państwa członkowskie mogą także wykorzystywać w tym celu istniejące organy rozstrzygania sporów pod warunkiem, że spełniają one mające zastosowanie wymagania, lub też mogą powołać nowe organy.
(42) Obowiązki nałożone na przedsiębiorstwa wyznaczone do obowiązkowego świadczenia usługi powszechnej należy zgłosić Komisji.
(43) Dyrektywa 2002/58/WE harmonizuje przepisy państw członkowskich wymagane dla zapewnienia równoważnego poziomu ochrony podstawowych praw i wolności, w szczególności prawa do prywatności, prawa do poufności i bezpieczeństwa systemów technologii informacyjnych w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w sektorze łączności elektronicznej, oraz dla zapewnienia swobodnego przepływu we Wspólnocie tego typu danych oraz urządzeń i usług łączności elektronicznej.
(44) Przetwarzanie danych o ruchu dla celów związanych z bezpieczeństwem sieci i informacji - przy zapewnieniu dostępności, prawdziwości, integralności i poufności przechowywanych lub przekazywanych danych - pozwoli na przetwarzanie tych danych w uzasadnionym interesie kontrolera danych, tak aby uniemożliwić dostęp bez zezwolenia i rozsyłanie tzw. "złośliwych kodów" oraz położyć kres atakom typu Denial of Service oraz szkodom dla komputerów i sieci łączności elektronicznej. Europejska Agencja ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA) winna regularnie publikować badania opisujące rodzaje przetwarzania dopuszczone na mocy art. 6 dyrektywy 2002/58/WE.
(45) Definiując środki wykonawcze w zakresie bezpieczeństwa przetwarzania danych, zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, Komisja angażuje wszystkie istotne organy i organizacje europejskie (ENISA, Europejskiego Inspektora Ochrony Danych i grupę roboczą, o której mowa w art. 29), jak również wszystkie odpowiednie zainteresowane strony, w szczególności aby być informowaną o najlepszych dostępnych technicznych i ekonomicznych metodach poprawy wdrażania dyrektywy 2002/58/WE.
(46) Przepisy dyrektywy 2002/58/WE precyzują i uzupełniają dyrektywę 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(16)oraz w uzasadnionym interesie abonentów będących osobami fizycznymi lub prawnymi.
(47) Liberalizacja rynków sieci i usług łączności elektronicznej i szybko postępujący rozwój technologiczny przyczyniły się do wzmożonej konkurencji i wzrostu gospodarczego, a w konsekwencji do powstania bogatej oferty usług dla użytkowników końcowych, dostępnych za pośrednictwem publicznych i prywatnych sieci łączności elektronicznej oraz publicznie dostępnych sieci prywatnych.
(48) Adresy IP są kluczowe dla pracy Internetu. Identyfikują one za pomocą numeru urządzenia pracujące w sieci, takie jak komputery czy inteligentne urządzenia przenośne. Rozpatrując różne scenariusze, w których wykorzystywane są adresy IP, oraz związane z tym technologie, które w szybki sposób ewoluują, pojawiły się pytania dotyczące wykorzystywania tych adresów w niektórych okolicznościach jako danych osobowych. Komisja powinna zatem na podstawie badania dotyczącego adresów IP i ich wykorzystywania przedstawić w razie potrzeby tego rodzaju propozycje.
(49) Postęp technologiczny umożliwia rozwój nowych zastosowań użytkowych opartych na urządzeniach do zbierania danych i identyfikacji, w tym na różnorodnych urządzeniach wykorzystujących częstotliwości radiowe. Na przykład urządzenia do identyfikacji radiowej (RFID wykorzystują częstotliwości radiowe do odczytu danych metek towarowych z unikatowym kodem. Następnie te dane mogą być przekazywane do istniejących sieci łączności. Zastosowanie tego rodzaju technologii na szeroką skalę może przynieść istotne korzyści gospodarcze i społeczne, a tym samym w znaczący sposób przyczynić się do urzeczywistnienia rynku wewnętrznego, jeżeli ich stosowanie zostanie zaakceptowane przez obywateli. Dla osiągnięcia tego celu należy zapewnić jednostkom wszystkie podstawowe prawa, w tym prawo do ochrony prywatności i danych. Gdy takie urządzenia są podłączone do publicznie dostępnych sieci łączności elektronicznej lub będą korzystać z usług łączności elektronicznej jako podstawowej infrastruktury, zastosowanie mają odpowiednie przepisy dyrektywy 2002/58/WE, włącznie z przepisami dotyczącymi bezpieczeństwa, ruchu i danych dotyczących lokalizacji i poufności.
(50) Dostawca publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej powinien przedsięwziąć odpowiednie środki techniczne i organizacyjne w celu zapewnienia bezpieczeństwa swoich usług. Bez uszczerbku dla przepisów dyrektywy 95/46/WE i dyrektywy 2006/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie zatrzymywania generowanych lub przetwarzanych danych w związku ze świadczeniem ogólnie dostępnych usług łączności elektronicznej lub udostępnianiem publicznych sieci łączności(17), środki te powinny zagwarantować, że dostęp do danych osobowych ma jedynie upoważniony personel w celach zgodnych z prawem oraz że przechowywane lub przekazywane dane osobowe, a także sieć i usługi są chronione. Ponadto należy ustanowić politykę bezpieczeństwa w odniesieniu do przetwarzania danych osobowych w celu określenia słabych punktów w systemie, jak również prowadzić regularny monitoring i podejmować działania prewencyjne, naprawcze i służące łagodzeniu negatywnych skutków.
(51) Krajowe organy regulacyjne powinny monitorować podejmowane działania i rozpowszechniać najlepsze praktyki wśród dostawców publicznie dostępnych usług łączności elektronicznej.
(52) Naruszenie bezpieczeństwa powodujące utratę lub sprzeniewierzenie danych osobowych | abonenta lub osoby indywidualnej, jeżeli nie zostanie odpowiednio i terminowo rozwiązane, może przyczynić się do poważnych | szkód dla użytkowników. Dlatego też krajowy organ regulacyjny lub inny właściwy organ krajowy powinien zostać bezzwłocznie powiadomiony o każdym naruszeniu bezpieczeństwa przez odpowiedniego dostawcę usługi. Właściwe organy określają powagę naruszenia i zwracają się do odpowiednich dostawców usług o powiadomienie w odpowiednich wypadkach, bez zbędnej zwłoki osób, których dotyczy naruszenie. Ponadto w przypadkach, gdy istnieje natychmiastowe i bezpośrednie zagrożenie praw i interesów klienta (takich jak w przypadku nieuprawnionego dostępu do treści wiadomości elektronicznych e-mail, do wyciągów z karty kredytowej itp.), odnośni dostawcy usługi - oprócz właściwych organów krajowych - natychmiast informują bezpośrednio zagrożonych użytkowników. Ponadto dostawcy informują co roku użytkowników, których to dotyczy, o wszystkich naruszeniach bezpieczeństwa, o których mowa w dyrektywie 2002/58/WE i które miały miejsce w danym okresie. Powiadomienie organów krajowych i użytkowników powinno zawierać informacje o środkach podjętych przez usługodawcę w celu zaradzenia naruszeniu, a także zalecenie dotyczące ochrony użytkowników, których ono dotyczyło.
(53) Krajowe organy regulacyjne powinny dbać o interesy obywateli Unii Europejskiej, między innymi poprzez przyczynianie się do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony prywatności i danych osobowych. Muszą one dysponować odpowiednimi środkami w celu wykonywania swoich obowiązków, między innymi pełnymi i rzetelnymi danymi o faktycznych zdarzeniach naruszenia bezpieczeństwa, które doprowadziły do sprzeniewierzenia danych osobowych jednostek.
(54) Przy przyjmowaniu środków mających na celu transpozycję dyrektywy 2002/58/WE władze i sądy państw członkowskich powinny nie tylko dokonywać wykładni swojego prawa krajowego w sposób zgodny ze wspomnianą dyrektywą, lecz również nie opierać się na takiej wykładni tej dyrektywy, która pozostawałaby w sprzeczności z innymi prawami podstawowymi lub ogólnymi zasadami prawa wspólnotowego, takimi jak zasada proporcjonalności.
(55) Należy ustanowić przepisy dotyczące środków wykonawczych w celu określenia wspólnego zbioru wymogów, które należy spełnić w celu zapewnienia odpowiedniego poziomu ochrony prywatności i bezpieczeństwa danych osobowych przekazywanych lub przetwarzanych w związku z korzystaniem z sieci łączności elektronicznej na rynku wewnętrznym.
(56) Przy określaniu szczegółowych zasad dotyczących formy i procedur mających zastosowanie przy zgłaszaniu naruszeń bezpieczeństwa, należy wziąć pod uwagę okoliczności naruszenia, w tym zbadać, czy dane osobowe były zabezpieczone poprzez zakodowanie lub za pomocą innych środków skutecznie ograniczających prawdopodobieństwo maskowania tożsamości lub innych form wykorzystania danych niezgodnie z prawem. W tych zasadach i procedurach należy ponadto uwzględnić uzasadnione interesy organów powołanych do egzekwowania prawa, w przypadkach gdy przedwczesne ujawnienie mogłoby niepotrzebnie utrudnić badanie okoliczności naruszenia.
(57) Programy służące do ukradkowego monitorowania działań użytkowników i/lub udaremniania operacji wykonywanych na urządzeniach końcowych użytkowników z korzyścią dla osoby trzeciej (tak zwane oprogramowanie szpiegowskie) stanowią poważne zagrożenie dla prywatności. Należy zapewnić wysoki i równorzędny poziom ochrony prywatnej sfery użytkowników, niezależnie od tego, czy niechciane programy szpiegowskie są nieodwracalnie pobierane za pośrednictwem sieci łączności elektronicznej, czy dostarczane i instalowane w formie ukrytej w programach rozpowszechnianych na zewnętrznych nośnikach do przechowywania danych takich, jak płyty kompaktowe, CD-ROM-y, klucze USB. Państwa członkowskie powinny zachęcać użytkowników końcowych do podejmowania kroków niezbędnych do ochrony ich końcowych urządzeń przed wirusami i programami szpiegowskimi.
(58) Dostawcy usług łączności elektronicznej muszą ponieść znaczne nakłady inwestycyjne w celu zwalczania komunikatów niezamówionych ("spamu"). Są oni w lepszej sytuacji od użytkowników końcowych pod względem wiedzy i zasobów niezbędnych do wykrywania i identyfikacji nadawców takich komunikatów. Dostawcy usługi poczty elektronicznej oraz innych usług powinni zatem mieć możliwość wszczynania przeciwko nadawcom komunikatów niezamówionych postępowań sądowych w sprawie takich naruszeń i w ten sposób bronić interesów swoich klientów, a także własnych uzasadnionych interesów gospodarczych.
(59) W przypadku, gdy przetwarzaniu mogą ulegać dane dotyczące lokalizacji inne niż dane o ruchu, dane takie powinny być przetwarzane jedynie wówczas, gdy są one anonimowe, lub po uzyskaniu zgody użytkowników lub abonentów, których to dotyczy. Użytkownikom lub abonentom należy dostarczyć wyraźne i kompleksowe informacje dotyczące możliwości wycofania w każdym momencie ich zgody.
(60) Potrzeba zapewnienia odpowiedniego poziomu prywatności i ochrony danych przekazywanych i przetwarzanych w związku z korzystaniem z sieci łączności elektronicznej we Wspólnocie wymaga nadania skutecznych uprawnień w zakresie wykonania i egzekwowania przepisów, w celu zapewnienia odpowiednich środków zachęcających do ich przestrzegania. Krajowe organy regulacyjne powinny otrzymać wystarczające uprawnienia i środki w celu skutecznego badania przypadków nieprzestrzegania przepisów, włącznie z możliwością uzyskiwania wszelkich odpowiednich informacji, które mogą być im potrzebne do podejmowania decyzji w sprawach skarg i nakładania sankcji w sytuacjach nieprzestrzegania przepisów.
(61) Transgraniczne współpraca i egzekwowanie powinny zostać wzmocnione zgodnie z istniejącymi wspólnotowymi mechanizmami transgranicznego egzekwowania, jak określono w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) 2006/2004 z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów ("rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów")(18) w drodze zmiany tego rozporządzenia.
(62) Środki niezbędne do wdrożenia dyrektyw 2002/22/WE || i ||2002/58/WE|| należy przyjąć zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(19).
(63) Jeżeli traktat lizboński zmieniający Traktat o Unii Europejskiej i Traktat o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej(20)wejdzie w życie, Komisja powinna przedstawić Radzie i Parlamentowi nowy wniosek legislacyjny dotyczący prywatności i bezpieczeństwa danych w łączności elektronicznej, posiadający nową podstawę prawną.
(64) W szczególności Komisja powinna zostać upoważniona do przyjęcia środków wykonawczych w odniesieniu do przejrzystości taryf, wymogów dotyczących minimalnej jakości usług, skutecznego świadczenia usług numeru "112", skutecznego zapewnienia dostępu do numerów i usług oraz poprawy dostępności dla niepełnosprawnych użytkowników końcowych, a także zmian w celu dostosowania załączników do postępu technicznego lub zmian popytu na rynku. Komisji należy również przyznać uprawnienia w celu przyjęcia środków wykonawczych dotyczących wymogów w zakresie informowania i powiadamiania oraz współpracy transgranicznej. Ponieważ są to środki o zasięgu ogólnym i mają na celu zmianę innych niż istotne elementów dyrektywy 2002/22/WE poprzez uzupełnienie jej o nowe inne niż istotne elementy, muszą one zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną z kontrolą, ustanowioną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. Biorąc pod uwagę, że przeprowadzenie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą w terminach zwykle stosowanych mogłoby, w pewnych wyjątkowych sytuacjach, hamować terminowe przyjęcie środków wykonawczych, Parlament Europejski, Rada i Komisja powinny działać szybko w celu zapewnienia przyjęcia tych środków we właściwym czasie.
(65) Celem dyrektywy 2002/22/WE jest zapewnienie wysokiego poziomu ochrony praw konsumentów i indywidualnych użytkowników w ramach świadczenia usług telekomunikacyjnych. Ochrona ta nie jest wymagana w przypadku globalnych usług telekomunikacyjnych. Obejmują one korporacyjne usługi w zakresie danych lub łączności telefonicznej świadczone w pakiecie dużym przedsiębiorstwom usytuowanym w różnych krajach w obrębie UE lub poza nią w oparciu o umowy wynegocjowane indywidualnie przez obie strony o równej pozycji.
(66) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywy 2002/22/WE i 2002/58/WE,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w ║
| W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
| Przewodniczący |
Przewodniczący |
______
(1)Dz. U. C 24 z 30.8.2008, str. 50.
(2)Dz. U. C 257 z 9.10.2008, str. 51.
(3)Dz. U. C 181 z 18.7.2008, str. 1.
(4)Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 24 września 2008 r.
(5) Dz. U. L 108 z 24.4.2002, str. 7.
(6) Dz. U. L 108 z 24.4.2002, str. 21.
(7) Dz. U. L 108 z 24.4.2002, str. 33.
(8) Dz. U. L 108 z 24.4.2002, str. 51.
(9) Dz. U. L 201 z 31.7.2002, str. 37.
(10)Dz. U. L 91 z 7.4.1999, str. 10.
(11)Dz. U. L 178 z 17.7.2000, str. 1.
(12)Dz. U. L 249 z 17.9.2002, str. 21.
(13)Dz. U. L 49, 17.2.2007, str. 30.
(14)Dz. U. L 332 z 18.12.2007, str. 27.
(15)Dz. U. L 115 z 17.4.1998, str. 31.
(16)Dz. U. L 281 z 23.11.1995, str. 31.
(17)Dz. U. L 105 z 13.4.2006, str. 54.
(18) Dz. U. L 364 z 9.12.2004, str. 1.
(19)Dz. U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
(20)Dz. U. C 306 z 17.12.2007, str. 1.
ZAŁĄCZNIKI
