Odwołanie od postanowienia Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 lipca 2010 r. w sprawie T-570/08 Deutsche Post AG przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 27 września 2010 r. przez Deutsche Post AG(Sprawa C-463/10 P)
(2010/C 328/32)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Deutsche Post AG (przedstawiciele: J. Sedemund i T. Lübbig, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
1) uchylenie w całości postanowienia Sądu (pierwsza izba) z dnia 14 lipca 2010 r. w sprawie T-570/08;
2) oddalenie zarzutu niedopuszczalności podniesionego przez Komisję przed Sądem;
3) stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 30 października 2008 r. w sprawie "nakazu udzielenia informacji" na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 w postępowaniu "Pomoc państwa C 36/2007 - Niemcy; pomoc państwa na rzecz Deutsche Post AG";
– obciążenie Komisji kosztami.
Zarzuty i główne argumenty
Przedmiotem niniejszego odwołania jest postanowienie Sądu, którym odrzucił jako niedopuszczalną skargę wnoszącej odwołanie na skierowany do Republiki Federalnej Niemiec nakaz udzielenia informacji Komisji z dnia 30 października 2008 r. w postępowaniu dotyczącym pomocy państwa na rzecz wnoszącej odwołanie.
W niniejszym odwołaniu zasadniczą kwestią jest to, czy i w jakich warunkach zaskarżalna jest decyzja Komisji w sprawie udzielenia informacji na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 659/1999. Zdaniem wnoszącej odwołanie skarga na decyzję nakazującą udzielenie informacji, którymi dysponuje tylko ona, jest dopuszczalna, jeżeli kwestionuje się w niej dotrzymanie przesłanek proceduralnych art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 i konieczność żądanych informacji.
Sąd natomiast zaprzeczył dopuszczalności takiej skargi, opierając się zasadniczo na tym, że decyzja w sprawie udzielenia informacji nie ma skutków prawnych. Chodzi o zwykły środek tymczasowy, który służy jedynie przygotowaniu decyzji ostatecznej.
Wnosząca odwołanie podnosi w nim pięć zarzutów:
1) Sąd nie uwzględnił w zaskarżonym postanowieniu, że decyzja w sprawie udzielenia informacji jako wiążący akt prawny Unii podlega kontroli sądów europejskich. Państwo członkowskie jest bezwzględnie zobowiązane do udzielenia żądanych informacji na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 w związku z art. 288 ust. 4 TFUE i ze względu na zasadę lojalnej współpracy z art. 4 ust. 3 TUE. Ponieważ decyzja ta musi być wykonana przez państwo członkowskie, obowiązek udzielenia informacji przenosi się bezpośrednio na wnoszącą odwołanie, która jest w (wyłącznym) posiadaniu żądanych informacji.
2) Sąd nie uwzględnił ponadto, że byłoby sprzeczne z gwarancją ochrony prawnej w prawie Unii, gdyby państwo członkowskie i bezpośrednio zainteresowane przedsiębiorstwo musiały udzielić każdej dowolnej informacji zażądanej przez Komisję na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 i to bez względu na to, czy w ogóle zostały spełnione przesłanki procesowe określone w art. 10 ust. 3 i czy żądane informacje maja jakikolwiek związek z celem postępowania kontrolnego w zakresie danej pomocy państwa.
3) Sąd dokonał błędnej wykładni art. 10 ust. 3 i art. 13 ust. 1 zdanie trzecie rozporządzenia nr 659/1999, nie uwzględniwszy, że decyzja w sprawie udzielenia informacji wywiera bezpośrednie skutki na pozycję prawną państwa członkowskiego i zainteresowanego przedsiębiorstwa, gdyż art. 13 ust. 1 zdanie trzecie umożliwia Komisji w przypadku niezastosowania się do nakazu udzielenia informacji podjęcie decyzji na podstawie dostępnych informacji. Wynikające z tego ułatwienie dowodu dla Komisji prowadzi do istotnego pogorszenia pozycji procesowej zainteresowanego przedsiębiorstwa, które w celu zachowania swoich praw faktycznie zmuszone jest do udzielenia żądanych informacji.
4) Sąd naruszył prawo również z tego powodu, że zaprzeczył skutkom prawnym decyzji w sprawie udzielenia informacji, stwierdzając, że chodzi o zwykły środek tymczasowy, który służy jedynie przygotowaniu decyzji ostatecznej. Sąd nie uwzględnił przy tym, że nie wyklucza to zaskarżalności, jeżeli domniemany środek tymczasowy - jak decyzja na podstawie art. 10 ust. 3 rozporządzenia nr 659/1999 - wywiera własne niekorzystne skutki prawne.
5) Sąd nie uwzględnił w końcu, że naruszenia prawa popełnione przez Komisję przy podjęciu decyzji w sprawie udzielenia informacji nie mogłyby zostać uwzględnione wystarczająco w ramach skargi na decyzję kończącą postępowanie, w szczególności ponieważ wtedy niemożliwe byłoby powołanie się na niepełny charakter podstawy faktycznej. Do tego tymczasowe zastosowanie się do sprzecznego z prawem nakazu udzielenia informacji może być jednak związane ze znacznym nakładem czasowym i finansowym ze strony zainteresowanego przedsiębiorstwa.
