Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2010 r. - Van Parys przeciwko Komisji(Sprawa T-324/10)
(2010/C 274/41)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 9 października 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Léon Van Parys NV (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: P. Vlaemminck i A. Hubert, advocaten)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 6 maja 2010 r. o sygn. akt REC 07/07, w której uznano za zasadne retrospektywne zaksięgowanie należności celnych przywozowych oraz stwierdzono, że w danym stanie faktycznym umorzenie należności celnych jest uzasadnione w odniesieniu do jednego dłużnika, lecz nie jest ono uzasadnione w odniesienie do innego dłużnika;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W okresie od dnia 22 czerwca 1998 r. do dnia 8 listopada 1999 r. skarżąca spółka oraz jej agent celny mieli przedstawić fałszywe hiszpańskie zaświadczenia AGRIM organom celnym w Antwerpii w celu dokonania przywozu bananów pochodzących z Ekwadoru. W konsekwencji, przywóz ten miał zostać niesłusznie objęty preferencyjną stawką celną.
Strona skarżąca uzyskała rzekomo fałszywe zaświadczenia hiszpańskie, ze względu na które dokonano retrospektywnego zaksięgowania należności celnych przywozowych, od swego portugalskiego pośrednika, z którym, jako swoim przedstawicielem podatkowym, spółka zależna spółki skarżącej współpracowała od wielu lat w celu nabywania hiszpańskich i portugalskich pozwoleń przywozowych.
Belgijskie organa celno-akcyzowe złożyły do Komisji Europejskiej wniosek o retrospektywne zaksięgowanie należności celnych przywozowych lub o umorzenie należności celnych. Gdy chodzi o przywóz dokonany w roku 1999, Komisja wydała decyzję odmowną, która została zaskarżona przez skarżącą za pomocą niniejszej skargi.
Skarżąca podnosi sześć zarzutów na poparcie swej skargi.
Po pierwsze, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego (zwanego dalej "w.k.c."), przepisów rozporządzenia (EWG) nr 1442/93 oraz rozporządzenia (EWG) nr 2362/98, a także uznanych praktyk handlowych, opisanych przez Światową Organizację Handlu. Komisja, zdaniem skarżącej, naruszyła te przepisy, które zezwalają na nabywanie pozwoleń przywozowych w ramach sposobu prowadzenia działalności gospodarczej stosowanym przez skarżącą, a także błędnie uznała, że skarżąca dopuściła się niedbalstwa.
Po drugie, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 239 w.k.c. oraz zasady proporcjonalności. Komisja zdecydowała, że stwierdzone fałszewstwa hiszpańskich świadectw przywozowych wykraczają poza zwyczajne ryzyko handlowe i powinny zostać uznane za sytuację szczególną. Niemniej jednak, skarżąca nie zgadza się ze stwierdzeniem, wedle którego nie działała ona jak staranny kupiec, wobec czego przesłanki określone w art. 239 w.k.c. nie zostały spełnione.
Po trzecie, Komisja, zdaniem skarżącej, naruszyła art. 239 w.k.c., art. 211 traktatu WE, zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwać tudzież ogólną zasadę prawa patere legem quam ipse fecisti (przestrzegaj ustawy, którą sam ustanowiłeś). Skarżąca twierdzi, że Komisja wymaga od niej dużo wyższej staranności, niż wymagana przez przepisy prawa i która jest zwyczajowo przyjęta w obszarze działalności gospodarczej w którym działa skarżąca, podczas gdy ani Komisja, ani organy hiszpańskie nie przestrzegały obowiązków, które ciążą na nich z mocy prawa.
Po czwarte, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 239 w.k.c. oraz zasady równego traktowania w ten sposób, że Komisja niesłusznie potraktowała w odmienny sposób przywozy dokonane w roku 1998 w porównaniu z przywozami dokonanymi w roku 1999.
Po piąte, skarżąca powołuje się na naruszenie art. 220 ust. 2 lit. b) w.k.c. Jej zdaniem, niemożliwe jest stwierdzenie ponad wszelką wątpliwość braku błędu po stronie hiszpańskich organów celnych w rozumieniu art. 220 ust. 2 lit. b) w.k.c.
Po szóste, skarżąca powołuje się na naruszenie istotnych wymogów proceduralnych, a w szczególności przysługującego jej prawa do obrony.
