Skarga wniesiona w dniu 30 lipca 2010 r. - Komisja Europejska przeciwko Królestwu Belgii(Sprawa C-383/10)
(2010/C 274/20)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 9 października 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: R. Lyal i F. Dintilhac, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Belgii
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że Królestwo Belgii uchybiło zobowiązaniom, jakie ciążą na nim na mocy art. 56 i 63 traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (odpowiednio dawnych art. 49 i 56 traktatu WE) oraz art. 36 i 40 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym w ten sposób, że ustanowiło i utrzymywało w mocy dyskryminacyjne zasady opodatkowania odsetek wypłacanych przez banki zagraniczne poprzez objęcie zwolnieniem podatkowym jedynie odsetek wypłacanych przez banki belgijskie;
– obciążenie Królestwa Belgii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja krytykuje sporne przepisy krajowe w zakresie, w jakim skutkują one zniechęcaniem osób mających miejsce zamieszkania lub siedzibę w Belgii do korzystania z usług banków mających siedzibę w innych państwa członkowskich Unii, albowiem odsetki wypłacane przez te banki nie mogą być objęte zwolnieniem podatkowym, które obejmuje wyłącznie odsetki wypłacane przez banki belgijskie.
Tytułem wstępnym Komisja w szczególności odrzuca argumentację pozwanej, jakoby podatki pośrednie należały do wyłącznej kompetencji państw członkowskich, twierdząc równocześnie, że obszar ten w sposób dorozumiany i konieczny należy do kompetencji związanych z rynkiem wewnętrznego, a co za tym idzie -należy do obszaru kompetencji dzielonych pomiędzy Unię a jej państwa członkowskie.
Odpowiadając na zastrzeżenia podniesione przez władze belgijskie, Komisja wskazuje, po pierwsze, że brak wystosowania odpowiedniej skargi przez sektor finansowy pozbawione jest znaczenia, albowiem skarga o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom ciążącym na państwie członkowskim ma charakter przedmiotowy i nie jest uwarunkowana skargą podmiotu prywatnego. Po drugie oraz po trzecie, Komisja sprzeciwia się z jednej strony argumentacji, wedle której wskazane wyżej przepisy miałyby być uzasadnione przez nadrzędny wzgląd w interesie ogólnym polegający na zapewnieniu skuteczności kontroli podatkowych oraz, z drugiej strony, twierdzeniu, jakoby sporne przepisy stanowiły środek o charakterze społeczno-politycznym, mający na celu ochronę interesu publicznego. Po czwarte, skarżąca nie zgadza się z uzasadnieniem wskazanym przez władze belgijskie, powiązanym z ograniczoną skutecznością rozszerzenia tego zwolnienia podatkowego i podnosi, że grupa podatników objętych spornymi przepisami mogłaby być zainteresowana korzystaniem z usług banków mających siedziby w innych państwach członkowskich. Po piąte, Komisja nie zgadza się z argumentacją pozwanej dotyczącą różnic istniejących w Unii Europejskiej w zakresie ochrony konsumentów w wypadku upadłości banku i przypomina, że zagadnienie to zostało zharmonizowane na poziomie Unii. Wreszcie Komisja przywołuje okoliczność, iż w Belgii obowiązują trzy języki urzędowe (niderlandzki, francuski i niemiecki) wobec czego podnie-sione przez władze belgijskie zastrzeżenia dotyczące niebezpieczeństwa braku wystarczających informacji ze względu na użycie przez bank mający siedzibę za granicą, języka, którym nie posługuje się ludność Belgii, pozbawione jest uzasadnienia.
