Skarga wniesiona w dniu 26 lipca 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA przeciwko Norwegii(Sprawa E-10/10)
(2010/C 271/07)
(Dz.U.UE C z dnia 7 października 2010 r.)
Skarga przeciwko Norwegii została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 26 lipca 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA, reprezentowany przez Xaviera Lewisa i Markusa Schneidera, działających w charakterze pełnomocników Urzędu Nadzoru EFTA, rue Belliard/Belliardstraat 35, 1040 Bruxelles/Brussel, BELGIQUE/BELGIË.
Urząd Nadzoru EFTA występuje do Trybunału EFTA o:
1) orzeczenie, że nie przyjmując w wyznaczonym terminie środków niezbędnych do pełnego wdrożenia do prawa krajowego aktów prawnych przywołanych w pkt 1 oraz w pkt 1 tiret 2 załącznika VII do Porozumienia EOG (dyrektywa 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmieniona rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1430/2007 z dnia 5 grudnia 2007 r. zmieniającym załączniki II i III do dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych), dostosowanych do Porozumienia EOG Protokołem 1 do tego Porozumienia, lub nie powiadamiając Urzędu w wyznaczonym terminie o przyjęciu takich środków, Królestwo Norwegii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy art. 63 ust. 1 wspomnianej dyrektywy oraz art. 7 Porozumienia EOG;
2) obciążenie Królestwa Norwegii kosztami postępowania.
Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone na poparcie skargi:
– Skarga dotyczy niezastosowania się przez Norwegię do uzasadnionej opinii Urzędu Nadzoru EFTA w sprawie nieprzyjęcia środków niezbędnych do pełnego wdrożenia aktu EOG będącego odpowiednikiem zmienionej dyrektywy Unii Europejskiej 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych lub niepowiadomienia Urzędu Nadzoru EFTA o takich środkach.
– Nieprzyjęte przez Norwegię środki dotyczą zmiany szeregu przepisów krajowych z zakresu uznawania kwalifikacji zawodowych uzyskanych w innych krajach EOG.
– Urząd Nadzoru EFTA twierdzi, że nie otrzymał informacji o pełnym wdrożeniu aktu prawnego do prawa krajowego od rządu Norwegii oraz że nie posiada żadnych innych informacji pozwalających to stwierdzić.
– Rząd Norwegii nie zakwestionował opóźnienia w pełnym wdrożeniu aktu.
