Odwołanie od wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 7 października 2009 r. w sprawie F-29/08 Y przeciwko Komisji, wniesione w dniu 21 maja 2010 r. przez Y (Sprawa T-493/09 P)(2010/C 221/77)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 14 sierpnia 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Y (Bruksela, Belgia) (przedstawiciel: adwokat J. Van Rossum)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej wydanego w dniu 7 października 2009 r. w sprawie F-29/08 Y przeciwko Komisji oddalającego skargę wnoszącego odwołanie;
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 24 maja 2007 r. o rozwiązaniu stosunku pracy z wnoszącym odwołanie;
– zasądzenie od Komisji na jego rzecz wynagrodzenia, jakie pobierałby, gdyby nie rozwiązano z nim przedwcześnie umowy o pracę, wraz ze wszystkimi dodatkami, o jakie mógł się ubiegać;
– zasądzenie od Komisji na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 500.000 EUR tytułem doznanej krzywdy;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszym odwołaniu wnoszący je żąda uchylenia wyroku Sądu do spraw Służby Publicznej (SSP) wydanego w dniu 7 października 2009 r. w sprawie F-29/08 Y przeciwko Komisji oddalającego skargę, na której podstawie wnoszący odwołanie żądał stwierdzenia nieważności decyzji Komisji o rozwiązaniu z nim stosunku pracy oraz odszkodowania.
W uzasadnieniu odwołania wnoszący je podnosi, że SSP naruszył prawo:
– stwierdzając, że Komisja nie miała obowiązku konsultowania się z komitetem ds. ocen, podczas gdy decyzja Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r. uchwalająca ogólne przepisy wykonawcze w zakresie procedur regulujących zatrudnienie i pracę pracowników kontraktowych nakładała taki obowiązek;
– stwierdzając, że rozwiązanie stosunku pracy z wnoszącym odwołanie było skuteczne, podczas gdy nie mógł on podnieść swoich uwag w przedmiocie opinii komitetu ds. ocen, która nie została mu przekazana;
– orzekając, że nieprzekazanie wnoszącemu odwołanie opinii komitetu ds. ocen nie naruszało prawa do obrony;
– stwierdzając, że decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy nie opierała się na opinii komitetu ds. ocen, chociaż opinia ta została wyraźnie wymieniona w motywach decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy;
– uznając, że instytucja oparła się wyłącznie na zarzutach i faktach wymienionych w sprawozdaniu z okresu próbnego wnoszącego odwołanie, podczas gdy z brzmienia tej decyzji wynika, że oparta została na aspektach związanych z twierdzeniami o biernej korupcji;
– uznając, że decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy była prawidłowo uzasadniona, podczas gdy opierała się na zarzutach i faktach mających miejsce przed rozpoczęciem służby przez wnoszącego odwołanie w charakterze pracownika kontraktowego i
– stwierdzając, że decyzja o rozwiązaniu stosunku pracy nie stanowiła kary dyscyplinarnej, podczas gdy uchybienia zarzucane wnoszącemu odwołanie spowodowały wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, które dotyczy tych samych faktów i zachowań, co przywołane dla uzasadnienia decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy.
