Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 30 stycznia 2009 r. w sprawie T-128/05 SPM przeciwko Radzie i Komisji wniesione w dniu 13 listopada 2008 r. przez Mbanga SA (SPM)(Sprawa C-39/09 P)
(2009/C 90/16)
(Dz.U.UE C z dnia 18 kwietnia 2009 r.)
Język postępowania: francuski
Strony
Wnoszący odwołanie: Société des plantations de Mbanga SA (SPM) (przedstawiciel: A. Farache, adwokat)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej i Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– tytułem głównym
– uchylenie w części wyroku Sądu,
– zasądzenie od Komisji odszkodowania i pokrycia kosztów postępowania w dwóch instancjach;
– tytułem subsydiarnym
– odesłanie sprawy do ponownego rozpatrzenia celem rozstrzygnięcia w przedmiocie wysokości odszkodowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi zasadniczo dwa zarzuty na jego poparcie.
W pierwszym zarzucie podnosi ona, że Sąd naruszył prawo rozstrzygając, że wspólnotowy reżim przywozu bananów nie przestrzega w wystarczający i znaczący sposób zasady podtrzymywania skutecznej konkurencji, która zdaniem wnoszącej odwołanie stanowi regułę prawa nadającą uprawnienia jednostkom.
W tym zakresie wnosząca odwołanie podnosi po pierwsze, brak uwzględnienia przez Sąd celów konkurencji, w zakresie w jakim oparł on swe rozstrzygnięcie wyłącznie na ogólnych celach realizowanych w szczególności w ramach wspólnej organizacji rynku w sektorze bananów. Po drugie wnosząca odwołanie wskazuje, że Sąd błędnie zinterpretował związek pomiędzy regulacją wspólnotową i występującymi na rynku bananów praktykami antykonkurencyjnymi odrzucając argument, że przepisy wspólnotowe umożliwiają, poprzez świadectwa przywozowe, przyznanie korzyści gospodarczych pewnym uprzywilejowanym podmiotom, których pozycja rynkowa jest umocniona przez istniejące przepisy.
W swym drugim zarzucie wnosząca odwołanie wskazuje na naruszenie przez Sąd ogólnych zasad prawa, w szczególności zasady dobrej administracji, w zakresie w jakim uznał on, iż ta ostatnia nie stanowi reguły prawa nadającej jednostkom uprawnienia. Zasada ta została wielokrotnie wskazana w orzecznictwie i prowadzi, w rozpatrywanej sprawie, do powstania obowiązku uwzględnienia przez Komisję szczególnej sytuacji dotyczącej rynku i producentów, którzy nie mogli zostać uznani za podmioty gospodarcze przy ustanawianiu regulacji wspólnotowej.
