Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2007 r. - Coats Holdings przeciwko Komisji(Sprawa T-439/07)
(2008/C 37/42)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 lutego 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Coats Holdings Ltd (przedstawiciele: W. Sibree i C.Jeffs,Solicitors)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 ust. 4 oraz art. 2 ust. 4 decyzji w zakresie dotyczącym Coats;
– ewentualnie, uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na Coats w art. 2 ust. 4 decyzji oraz
– obciążenie Komisji własnymi kosztami postępowania oraz kosztami poniesionymi przez Coats.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2007) 4257 wersja ostateczna z dnia 19 września 2007 r. w sprawie COMP/E-1/39.168 - PO/ Galanteria: Zapięcia, w której Komisja stwierdziła, że skarżąca wraz z innymi przedsiębiorstwami naruszyła art. 81 WE między innymi poprzez wymianę informacji dotyczących cen, ustalanie cen minimalnych oraz podział rynków.
Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi, że Komisja popełniał oczywiste błędy w całościowej ocenie materiału dowodowego. Skarżąca twierdzi, że Komisja w niewystarczający sposób wykazała, że od stycznia 1977 r. do lipca 1998 r. skarżąca była stroną bilateralnego porozumienia ze spółką Prym dotyczącego podziału rynku.
Tytułem żądania ewentualnego skarżąca podnosi, że Komisja nie wykazała, iż naruszenie trwało po 19 września 1997 r. lub nie udowodniła jednego i ciągłego naruszenia w okresie do 15 lipca 1998 r., co uprawniałoby Komisję do ukarania skarżącej za naruszenie trwające 21,5 roku.
W ramach żądania ewentualnego skarżąca podnosi następnie, że Komisja naruszyła przysługujące jej na podstawie art. 6 ust. 3 lit. d) europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności podstawowe prawo procesowe prawo do przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków oskarżenia w postępowaniu o charakterze karnym.
Wreszcie, w ramach tego żądania skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła błąd, ponieważ automatycznie zastosowała względem podstawowej kwoty grzywny mnożnik w wysokości 215 % z powodu czasu trwania sięgającego 21,5 roku, a nie skorzystała z dyskrecjonalnych uprawnień przysługujących jej w tym zakresie na podstawie obowiązujących wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien.
