Skarga wniesiona w dniu 8 kwietnia 2007 r. - Spira przeciwko Komisji(Sprawa T-108/07)
(2007/C 129/36)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 czerwca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Diamanthandel A. Spira BVBA (Antwerpia, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci: J. Bourgeois, Y. van Gerven, F. Louis i A. Vallery
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 26 stycznia 2007 r. wydanej na podstawie art. 7 ust. 2 rozporządzenia Rady nr 773/2004 w sprawie COMP/38.826/B-2-Spira/De Beers/ DTC Supplier of Choice;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca kwestionuje decyzję Komisji z dnia 26 stycznia 2007 r. w sprawie COMP/38.826/B-2-Spira/De Beers/DTC Supplier of Choice z zakresu konkurencji, mocą której Komisja oddaliła wniesioną przez skarżącą skargę dotyczącą naruszeń art. 81 i 82 WE związanych z systemem "Supplier of Choice", stosowanym przez Grupę De Beers do dystrybucji surowca diamentowego opierając się na tym, iż nie wykazano wystarczającego interesu wspólnotowego do nadania skardze dalszego biegu.
Skarżąca utrzymuje, że De Beers będąca producentem surowca diamentowego, działająca w opinii skarżącej głównie na poziomie rynku upstream dąży poprzez sprzedaż surowca diamentowego przy zastosowaniu systemu Supplier of Choice do rozszerzenia jej kontroli rynkowej obejmując nią całość procesu od momentu wydobycia surowca w kopalni do przekazania gotowego produktu klientowi, tj. również na działalność na poziomie rynków downstream.
Skarżąca podnosi trzy zarzuty na poparcie jej skargi.
Utrzymuje ona w pierwszej kolejności, że Komisja nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenie uważnej i bezstronnej analizy skargi i zbadania z należytą starannością i bezstronnością wymienionych w skardze praktyk antykonkurencyjnych.
Skarżąca utrzymuje w drugiej kolejności, że Komisja nie mogła utrzymywać braku wykazania wystarczającego interesu wspólnotowego do nadania skardze dalszego biegu, zważywszy na rozmiar przedsiębiorstwa biorącego udział w naruszeniu, geograficzny rozmiar praktyk antykonkurencyjnych i szkód dla konkurencji i rynku wewnętrznego, które mogłyby powstać na skutek naruszeń.
Skarżąca utrzymuje w trzeciej kolejności stwierdzenie przez Komisję braku występowania wystarczającego interesu wspólnotowego opierając się na błędnej ocenie faktycznej i prawnej okoliczności sprawy, ponieważ:
1. Komisja nie uwzględniła publicznie ogłoszonego antykonkurencyjnego celu ograniczonego selektywnego systemu dystrybucji De Beers;
2. Komisja nie mogła ocenić antykonkurencyjnych skutków systemu dystrybucji De Beers nie dokonując wcześniej oceny pozycji dominującej i siły rynkowej De Beers;
3. Komisja nie uwzględniła licznych elementów, które zostały poddane jej uwadze w skardze wykazujących nieodłącznie nadużywający i antykonkurencyjny charakter systemu;
4. Komisja niewłaściwie oceniła skuteczność zmienionego zakresu obowiązków Ombudsmana, opracowanego przez De Beers w celu rozwiązania sporów związanych z systemem wdrażania i dystrybucji; oraz
5. Komisja naruszyła prawo i dopuściła się oczywistego błędu w ocenie okoliczności faktycznych uznając, że system dystrybucji De Beers nie spowodował ograniczeń na rynku.
