Skarga wniesiona w dniu 10 sierpnia 2006 r. - G. przeciwko Komisji(Sprawa F-96/06)
(2006/C 237/41)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 30 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: G. (Port-Vendres, Francja) (Przedstawiciele: B. Cambier i L. Cambier, avocats)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– orzeczenie, że strona pozwana jest odpowiedzialna za szkody wyrządzone skarżącemu
– zasądzenie od strony pozwanej na rzecz skarżącego i jego rodziny tymczasowo kwoty 1 581 801 euro, co odpowiada połowie szkody spowodowanej ogółem nieprawidłowości popełnionych przez Komisję, jej pełnomocników, osoby upoważnione, a także inne jednostki organizacyjne od niej zależne, przy czym druga część powinna zostać obliczona przez biegłego.
– zasądzenie od strony pozwanej 8 % odsetek od całości wyżej wymienionych kwot począwszy od dnia 23 listopada 1999 r., to jest daty zamknięcia pierwszego raportu z dochodzenia wewnętrznego prowadzonego przez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), a w którym pojawiają się pierwsze oznaki stronniczości względem skarżącego, ewentualnie od dnia 29 czerwca 2005 r., to jest dnia w którym skarżący złożył wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie na podstawie art. 90 ust. 1 regulaminu pracowniczego,
– wyznaczenie biegłego,
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi skarżący przytacza osiem zarzutów.
Po pierwsze, zarzuca Komisji umieszczenie go w centrum sprawy "Berthelot" i uznanie go za głównego podżegacza w tej sprawie, choć całość oskarżeń była fałszywa i nie istniał najmniejszy dowód mogący uzasadnić takie oskarżenia wobec skarżącego. Czyniąc to, Komisja uchybiła obowiązkowi starannego działania i dobrej administracji oraz naruszyła uzasadnione oczekiwania skarżącego.
Po drugie, skarżący zarzuca Komisji poważne naruszenie jego prawa do obrony poprzez wszystkie uchybienia i braki w postępowaniach administracyjnych związanych ze sprawą "Berthelot", które to postępowania nie były prowadzone w sposób bezstronny.
Po trzecie, skarżący zarzuca naruszenie obowiązku zachowania poufności, ponieważ w 2000 r. Komisja upoważniła jego zdaniem dziennikarzy do wstępu do pomieszczeń OLAF i zapoznania się poufnymi materiałami dotyczącymi skarżącego w celu rozpowszechnienia niektórych z nich w audycji telewizyjnej.
Po czwarte, skarżący podważa decyzję Komisji o uchyleniu jego immunitetu jurysdykcyjnego.
Po piąte, skarżący zarzuca Komisji, iż przeniosła go na stanowisko głównego doradcy w dyrekcji generalnej ds. badań naukowych i rozwoju technologicznego nie w interesie służby lub polityki mobilności, lecz w celu ukrytej sankcji dyscyplinarnej.
Po szóste, w zarzucie dotyczącym postępowania w sprawie uznania jego choroby za zawodową (art. 73 regulaminu pracowniczego), skarżący podważa decyzje Komisji, którymi z założenia wykluczono hipotezę o wypadku przy pracy oraz przekazano sprawę biuru dochodzeniowo-dyscyplinarnemu (IDOC), aby to ono przeprowadziło postępowania administracyjne w celu ustalenia przyczyny choroby.
Po siódme, skarżący powołuje się na niezależność postępowań przewidzianych w art. 73 i art. 78 regulaminu pracowniczego i podważa decyzję komisji ds. inwalidztwa przy Komisji Wspólnot Europejskich o odroczeniu wydania decyzji w postępowaniu wszczętym na podstawie art. 78 ust. 5 regulaminu pracowniczego do czasu wydania decyzji na podstawie art. 73 regulaminu pracowniczego.
Po ósme, skarżący kwestionuje fakt, że postępowania dyscyplinarne zostały wszczęte - i są kontynuowane - przeciwko niemu, mimo iż okoliczności faktyczne będące ich podstawą zostały uznane za nieuzasadnione przez belgijski wymiar sprawiedliwości w ramach prowadzonego przeciwko niemu postępowania.
Skarżący wywodzi stąd, że nieprawidłowości ze strony Komisji są przyczyną jego depresji nerwowej, która zmusiła go do przedwczesnego zakończenia kariery urzędniczej. Okoliczność ta wyrządziła jego zdaniem szkodę materialną i krzywdę zarówno jemu, jak i jego rodzinie.
