Skarga wniesiona w dniu 12 lipca 2006 r. - Télévision Française 1 przeciwko Komisji(Sprawa T-193/06)
(2006/C 224/102)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 16 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Télévision Française 1 (Boulogne, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J.P. Hordies i C. Smits)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uznanie skargi za dopuszczalną i zasadną;
– stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 22 marca 2006 r. dotyczącej systemu pomocy na rzecz kina i przemysłu audiowizualnego;
– orzeczenie w sprawie kosztów postępowania zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Zarzuty i główne argumenty
W dniu 3 października 2001 r. skarżąca złożyła dwie skargi do Komisji, w których zażądała stwierdzenia, że zmiany wprowadzone w systemie pomocy w dziedzinie wspierania kina i przemysłu audiowizualnego we Francji stanowią niezgodną z prawem pomoc państwa, jako że została ona przyznana z naruszeniem art. 88 ust. 3 WE, a w każdym razie pomoc państwa niezgodną ze wspólnym rynkiem.
Decyzją C(2006)832 wersja ostateczna z dnia 22 marca 2006 r. (Pomoc państwa NN 84/2004 i N 95/2004 - Francja, System pomocy na rzecz kina i przemysłu audiowizualnego) Komisja uznała system wsparcia na rzecz produkcji kinematograficznej i audiowizualnej ustanowiony we Francji za zgodny ze wspólnym rynkiem na podstawie art. 87 ust. 3 lit. c) i d) WE. Chodzi o decyzję zaskarżoną w niniejszej skardze.
Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi trzy zarzuty.
W zarzucie pierwszym utrzymuje ona, że Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne, jako że zaskarżona decyzja jest niewystarczająco uzasadniona w odniesieniu do charakteru opłat parafiskalnych, charakteru zobowiązań inwestycyjnych nałożonych na operatorów telewizyjnych i zgodności ze wspólnym rynkiem innych państwowych środków wsparcia zakwestionowanych przez skarżącą.
W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła również oczywisty błąd w ocenie pojęcia zasobów państwowych, uznając, że system obowiązkowych zamówień nie wiąże się z przeniesieniem zasobów państwowych w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE.
Zarzut trzeci podniesiony przez skarżącą opiera się na domniemanym naruszeniu przez Komisję art. 87 ust. 3 lit. d) WE, jako że zaskarżona decyzja zawiera - jej zdaniem - oczywisty błąd w ocenie pojęcia pomocy przeznaczonej na wspieranie kultury.
