Odwołanie wniesione w dniu 21 lipca 2006 r. przez Theodorosa Kallianosa od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie T-93/04 Kallianos przeciwko Komisji(Sprawa C-323/06 P)
(2006/C 224/51)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 16 września 2006 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Theodoros Kallianos (Przedstawiciel: G. Archambeau, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie dopuszczalności i zasadności odwołania
– uchylenie w całości wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 17 maja 2006 r. w sprawie T-93/04 Kallianos przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich oraz wydanie orzeczenia mocą którego:
a. Uchylona zostanie decyzja organu powołującego z dnia 28 listopada 2003 r. zawierająca odpowiedź na zażalenie T. Kallianosa nr R/335/03 z dnia 2 lipca 2003 r.
b. Nakazany zostanie Komisji zwrot skarżącemu całości wypłat i przelewów, których dokonała bez tytułu oraz bez uprawnień z wynagrodzenia skarżącego od dnia wyroku orzekającego rozwód wydanego przez sąd pierwszej instancji w Atenach w dniu 8 marca 1999 r. włączając w to nienależną indeksację alimentów jednostronnie dokonaną w dniu 18 września 2002 r. przez służby Komisji wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 7 % od daty przelewów z wynagrodzenia skarżącego.
c. Zasądzone zostaną od Komisji koszty doręczenia dokonanego przez woźnego sądowego włączając w to koszty przekładu greckich wyroków na język francuski, które to dokumenty zostały Komisji już dostarczone w odpowiednim czasie, tj. 1 500 EUR oraz koszty powtórzeń w ramach obrony skarżącego ustalone na 20 % zasądzonej kwoty lub kwoty ustalonej przez Trybunał na zasadzie słuszności.
d. Zasądzone zostaną od Komisji Wspólnot Europejskich koszty postępowania poniesione przed Trybunałem i Sądem Pierwszej Instancji
Zarzuty i główne argumenty
W swym odwołaniu skarżący podnosi przede wszystkim brak właściwości instytucji wspólnotowych do zastępowania państw członkowskich lub do dokonywania wykładni ich ustawodawstwa krajowego w dziedzinie postępowania w sprawach rozwodowych.
Skarżący kwestionuje po drugie tezę, zgodnie z którą orzeczenie rozwodu nie kładzie automatycznie kresu środkom tymczasowym zarządzonym przez sędziego orzekającego w przedmiocie tych środków lecz musi być doręczone Komisji za pośrednictwem woźnego sądowego w szczególności by ta mogła ona uznać się za zwolnioną z obowiązku dokonywania potrąceń z wynagrodzenia małżonka (urzędnika) na rzecz drugiego z małżonków. W tej kwestii skarżący podnosi zasadniczo, że jego zdaniem Komisja nie jest podmiotem, u którego dokonywane jest zajęcie ani zwykłym pracodawcą skoro każdy urzędnik ma zgodnie z regulaminem pracowniczym obowiązek informowania oraz zapewnienia przejrzystości w odniesieniu do swej sytuacji osobistej. Zarzuca też, że postanowieniu dotyczącemu świadczeń alimentacyjnych na rzecz małżonka w ramach postępowania w przedmiocie orzeczenia rozwodu z mocy prawa kładzie kres wyrok orzekający rozwód oraz że w konsekwencji sama tylko wiedza o tym wyroku przez Komisję wystarczyć ma do położenia kresu realizacji obowiązków alimentacyjnych bez konieczności doręczania takiego wyroku za pośrednictwem woźnego.
