Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2005 r. przez Halcor Metal Works S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-21/05)
(2005/C 82/66)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 2 kwietnia 2005 r.)
W dniu 21 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Halcor Metal Works S.A. z siedzibą w Atenach (Grecja), reprezentowanej przez I. S. Forrester, Barrister oraz A. P. Schluz i A. Komninos, lawyers, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 lit. f) i art. 2 lit. d) decyzji, w zakresie, w jakim nakładają one grzywnę na Halcor;
– ewentualnie, o nałożenie [grzywny] w niższej wysokości, którą Sąd uzna za stosowną orzekając według przysługującego mu na podstawie art. 229 WE nieograniczonego uznania;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Skarżący kwestionuje grzywnę nałożoną na niego decyzją Komisji z dnia 3 września 2004 r. odnoszącą się do postępowania na podstawie art. 81 ust. 1 WE w sprawie Comp/E-1/38- 069 stwierdzającą trzy odrębne naruszenia w sektorze miedzianych rur instalacyjnych.
Na poparcie swojej skargi skarżący podnosi po pierwsze, że jego postępowanie nie zasługuje na ukaranie grzywną. Zdaniem skarżącego, jego postępowanie nie stanowi zachowania zasługującego na ukaranie grzywną na podstawie art. 81 WE, ponieważ znajdował się on pod presją innych adresatów decyzji, a także dlatego, że jego udział w kartelu, jako przedsiębiorstwa eksportowego, zorientowanego na rozwój, był niechętny i bierny.
Skarżący podnosi ponadto, iż założenia przyjęte przy wymierzaniu grzywny były w oczywisty sposób błędne i naruszały zasadę równego traktowania. Twierdzi on, że pomimo tego, iż decyzja zarzuca pozostałym adresatom udział w trzech odrębnych naruszeniach, a skarżącemu zarzucany jest udział tylko w jednym, to podstawowa wysokość grzywny została wyliczona w ten sam sposób dla wszystkich adresatów. Skarżący twierdzi także, że nie jego udział nie wzmocnił porozumienia oraz że wskazany w decyzji geograficzny zakres naruszenia błędnie obejmował Grecję.
Skarżący podnosi następnie, że zwiększenie [wymiaru grzywny] ze względu na czas trwania stanowi oczywisty błąd w ocenie oraz naruszenie prawa.
Wreszcie skarżący twierdzi, że nałożona na niego grzywna była nieproporcjonalna w porównaniu z grzywnami nałożonymi na innych adresatów decyzji, a także w świetle szczególnych okoliczności dotyczących skarżącego. Powołuje się on w tym względzie na dobrowolne zakończenie uczestnictwa w zgromadzeniach w 1999 r., to jest dwa lata przed tym, kiedy Komisja dowiedziała się o zarzutach dotyczących kartelu, na krótki czas trwania swojego uczestnictwa w zgromadzeniach, na swoją bierną postawę oraz na okoliczność, iż to on dostarczył Komisji kompletną dokumentację, na której oparto przedstawienie zarzutów i decyzję.
