Skarga wniesiona w dniu 19 stycznia 2005 r. przez IMI plc, IMI Kynoch Ltd. i Yorkshire Copper Tube przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-18/05)
(2005/C 69/45)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 19 marca 2005 r.)
W dniu 19 stycznia 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga IMI plc z siedzibą w Birmingham (Zjednoczone Królestwo), IMI Kynoch Ltd. z siedzibą w Birmingham (Zjednoczone Królestwo) i Yorkshire Copper Tube z siedzibą w Liverpoolu (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanych przez M. Struys, oraz D. Arts, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżące wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności art. 1 w zakresie, w jakim dotyczy on spółek wymienionych w art. 1 lit. h), i) oraz j), a także art. 2 lit. f) decyzji Komisji z dnia 3 września 2004 r., zmienionej w wyniku procedury pisemnej w dniu 20 października 2004 r. w sprawie COMP/E-1/38.069 - miedziane rury instalacyjne;
– ewentualnie, o obniżenie grzywien nałożonych na skarżące;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
W zaskarżonej decyzji Komisja stwierdziła naruszenie art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 ust. 1 Porozumienia EOG przez kilka przedsiębiorstw sektora instalacji miedzianych. Naruszenie obejmuje trzy odrębne postacie: porozumienia pomiędzy tak zwanymi producentami SANCO, porozumienia pomiędzy tak zwanymi producentami WICU i Cuprotherm oraz porozumienia pomiędzy szerszą grupą producentów miedzianych rur instalacyjnych. Zgodnie z decyzją, skarżące nie były świadome, albo też nie mogły w sposób rozsądny przewidzieć istnienia porozumień SANCO oraz porozumień WICU i Cuprotherm.
Na poparcie swojej skargi skarżące powołują się na naruszenie zakazu niedyskryminacji. Zdaniem skarżących, Komisja sposobem, w jaki prowadziła dochodzenie, uprzywilejowała pewne przedsiębiorstwa. Skarżące twierdzą, że były ostatnimi spółkami, które zostały wezwane do udzielenia informacji, a zatem były też ostatnimi spółkami, które zwróciły się o łagodny wymiar kary, uzyskując w związku z tym obniżenie grzywny jedynie o 10 %.
Ponadto skarżące podnoszą, że Komisja popełniła błąd przyjmując, że porozumienia SANCO nie były znacznie bardziej zawężone niż porozumienie w szerszej grupie. Zwracają także uwagę na okoliczność, że brak zróżnicowania wysokości grzywien pomiędzy uczestnikami porozumień SANCO a uczestnikami szerszej grupy producentów, narusza zakaz dyskryminacji a także zasadę, zgodnie z którą odpowiedzialność z tytułu naruszenia prawa konkurencji ma charakter osobisty.
Skarżące podważają także rozstrzygnięcie dotyczące nałożenia tej samej grzywny na skarżące i producentów, którzy uczestniczyli w szerszym porozumieniu oraz w porozumieniach WICU i Cuprotherm. Skarżące podnoszą, że takie rozstrzygnięcie narusza zakaz dyskryminacji, zasadę, zgodnie z którą odpowiedzialność z tytułu naruszenia prawa konkurencji ma charakter osobisty, a także to, że w tym zakresie decyzja nie została wystarczająco uzasadniona.
Ponadto skarżące zarzucają, iż Komisja naruszyła zakaz dyskryminacji i popełniła oczywisty błąd przyjmując, że skarżące bez przerwy uczestniczyły w porozumieniach, podczas gdy w odniesieniu do pewnych przedsiębiorstw można udowodnić brak ciągłości. Zdaniem skarżących ich sytuacja jest identyczna z sytuacją tych przedsiębiorstw. W tym względzie skarżące powołują się także na naruszenie przysługującego im prawa do obrony, polegające na tym, że Komisja oparła swoją decyzję na elementach nie ujętych w przedstawieniu zarzutów.
Wreszcie skarżące podnoszą naruszenie zasady proporcjonalności przy określaniu wymiaru grzywien.
