Skarga wniesiona w dniu 12 listopada 2004 r. przez Association Française des Opérateurs de Réseaux et Services de Télécommunications - AFORS Télécom przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-456/04)
(2005/C 31/52)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 5 lutego 2005 r.)
W dniu 12 listopada 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Association Française des Opérateurs de Réseaux et Services de Télécommunications - AFORS Télécom z siedzibą w Paryżu reprezentowanego przez adwokata Oliviera Frégeta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności art. 2 decyzji nr C(2004) 3060, z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa przyznanej przez Francję na rzecz France Télécom;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W ramach planu mającego na celu przywrócenie równowagi bilansowi francuskiej spółki telekomunikacyjnej France Télécom, Francja - wówczas wspólnik większościowy tej spółki - udzieliła jej pożyczki na wzmocnienie funduszy własnych, w formie linii kredytowej w wysokości 9 miliardów EUR. Zaskarżoną decyzją Komisja uznała, że sporna pożyczka stanowiła pomoc Państwa. Jednakże w art. 2 tej decyzji, zadecydowała, że nie powinna ona być przedmiotem środków mających na celu zwrot pomocy.
Strona skarżąca, która twierdzi, że jednoczy dużą część alternatywnych
operatorów telekomunikacyjnych we Francji, bezpośrednich konkurentów France Télécom, utrzymuje, że ma prawo do żądania stwierdzenia nieważności wspomnianego przepisu. Na poparcie swojej skargi, przede wszystkim podnosi, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie uznając, że nie może dokonać oszacowania korzyści przyjętych przez France Télécom wskutek działań i oświadczeń państwa francuskiego. Ponadto Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności, gdyż mniej szkody przyniosłoby rynkowi odliczenie kwoty niższej od rzeczywistej wartości korzyści i jej efektów na konkurencję niż wykluczenie możliwości całego zwrotu. Strona skarżąca podnosi następnie, że w żadnym przypadku Komisja nie była zobowiązana do dokładnej oceny wysokości pomocy.
Strona skarżąca podnosi również, że Komisja nie wzięła pod uwagę utrwalonego orzecznictwa, które zezwala na odstępstwo od obowiązku zwrotu bezprawnie udzielonej pomocy jedynie w przypadku nadzwyczajnych okoliczności lub zupełnej niemożliwości. Strona skarżąca utrzymuje również, że Komisja niesłusznie uznała, że zwrot pomocy naruszałby prawo do obrony, jak również zasadę uzasadnionych oczekiwań.
Strona skarżąca twierdzi, ponadto, że Komisja naruszyła zasadę przejrzystości, nie przedstawiając zainteresowanym stronom, w tym samej stronie skarżącej, niektórych sprawozdań ekspertów dostarczonych przez Francję, które odegrały zasadniczą rolę w rozwiązaniu przyjętym przez Komisję.
Strona skarżąca ocenia również, że Komisja naruszyła procedury pomijając nałożone przez jej własne wytyczne ograniczenia w zakresie pomocy udzielanej na restrukturyzację. Ponadto według strony skarżącej, fakt, że Komisja uznała pomoc za niezgodną z Traktatem, a następnie nie domagała się jej zwrotu stanowi sam w sobie nadużycie władzy. Na koniec strona skarżąca podnosi zarzut naruszenia obowiązku uzasadnienia.
