Skarga wniesiona w dniu 11 sierpnia 2005 r. - ADOMEX International B. V. przeciwko Komisji(Sprawa T-315/05)
(2005/C 281/45)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2005 r.)
Strony
Strona skarżąca: ADOMEX International B. V. [Przedstawiciel(-e): adwokaci G. Van der Wal i T. Boesmans]
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2005) 592 wersja ostateczna z dnia 16 marca 2005 r. w sprawie N 372/2003;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca jest importerem i hurtownikiem w branży hodowli kwiatów i sprowadza do Niderlandów różne rodzaje roślin liściowych ciętych, w szczególności z krajów trzecich, w celu dalszej dystrybucji.
Skarży ona decyzję Komisji w sprawie niepodnoszenia zarzutów wobec zmiany systemu pomocy w branży hodowli kwiatów, który został zatwierdzony w ramach spraw N 766/95 i NN 84/00. System ten dotyczy rozporządzenia w sprawie branżowej opłaty za wyroby z branży hodowli kwiatów (Vakheffing Bloemkwerkerijproducten), która pobierana jest przez Productschap Tuinbouw, organizację ogrodniczą należącą do niderlandzkiej publiczno-prawnej organizacji przedsiębiorstw.
Na uzasadnienie skargi skarżąca podnosi, że Komisja niesłusznie nie poddała zbadaniu, czy ten system pomocy jest zgodny ze wspólnym rynkiem i czy nie narusza art. 23 i 25 WE. Tym samym naruszony został również obowiązek uzasadnienia na podstawie art. 253 WE.
Skarżąca dodaje, że zaskarżona decyzja narusza art. 23 i 25 WE. W przypadku zatwierdzonego przez Komisję systemu pomocy nie chodzi o podatek wewnętrzny w rozumieniu art. 90 WE, lecz o opłatę o skutku równoważnym z cłem w rozumieniu art. 23 i 25 WE. Wynika to z tego, że opłata nie obciąża na tym samym etapie obrotu i na podstawie tych samych okoliczności powodujących powstanie obowiązku podatkowego w taki sam sposób wyrobu krajowego i przywożonego oraz że brak jest krajowej produkcji takiego samego rodzaju lub konkurencyjnej, wobec czego nie można mówić o systemie opłat wewnętrznych.
Skarżąca uważa poza ty, że decyzja Komisji jest niezrozumiała lub co najmniej niewystarczająco uzasadniona i dlatego narusza art. 253 WE. Komisja odsyła w tej decyzji do wcześniejszych decyzji, które nie miały uzasadnienia lub w których zatwierdza ona całkiem odmienne opłaty niż te, których dotyczy zaskarżona decyzja. Poza tym można dostrzec m.in. oczywisty błąd Komisji w ustaleniach faktycznych, ponieważ stwierdza ona w decyzji, że odnośna opłata nie obciąża wyroby przywożonych.
W końcu skarżąca podnosi, że jako zainteresowana strona nie otrzymała możliwości przedstawienia swoich uwag i nie mogła wykonać swoich praw proceduralnych na podstawie art. 88 ust. 2 WE.
