Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie T-193/02 L. Piau przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Międzynarodową Federację Związków Piłki Nożnej (FIFA) wniesione przez L. Piau w dniu 15 kwietnia 2005 r.(Sprawa C-171/05 P)
(2005/C 155/10)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 25 czerwca 2005 r.)
W dniu 15 kwietnia 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich zostało wniesione przez L. Piau, reprezentowanego przez adwokata M. Fauconneta, odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie T-193/02 L. Piau przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich popieranej przez Międzynarodową Federację Związków Piłki Nożnej (FIFA).
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
1. uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji w sprawie T-193/02;
2. stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 15 kwietnia 2002 r.;
3. jako że stan postępowania na to pozwala oraz w oparciu o art. 61 akapit pierwszy Statutu Trybunału Sprawiedliwości, wydanie przez Trybunał orzeczenia ostatecznego w sprawie
4. obciążenie FIFA kosztami postępowania w sprawie T-193/02 oraz w sprawie niniejszego odwołania.
Zarzuty i główne argumenty:
1. Naruszenie praw wnoszącego odwołanie
Sąd Pierwszej Instancji, nie podnosząc z urzędu naruszenia art. 253 WE przez Komisję, która nie uzasadniła oddalenia wniosku wnoszącego odwołanie opartego o art. 49 WE, naruszył przyznane mu kompetencje. Ponadto Sąd Pierwszej Instancji naruszył art. 6 ust. 1 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, ponieważ pominął niektóre zarzuty wnoszącego odwołanie.
2. Naruszenie art. 81 Traktatu WE
Wobec braku materialnego dowodu co do koniecznej reglamentacji zawodu i dowodów pokazujących postęp ekonomiczny lub techniczny regulaminu FIFA w sprawie działalności agentów zawodników, Sąd Pierwszej Instancji pozbawił swe orzeczenie podstawy prawnej. Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo oceniając, że nie było wspólnotowego interesu w uwzględnieniu skargi i tym samym wyrok pozbawiony jest podstawy prawnej i ma miejsce naruszenie art. 81 Traktatu WE.
3. Naruszenie art. 82 Traktatu WE
Wobec braku dochodzenia Komisji w sprawie pozycji dominującej FIFA i w sprawie ewentualnego jej nadużycia, Sąd Pierwszej Instancji nie był uprawniony do zastąpienia Komisji do celu orzeczenia po stwierdzeniu istnienia pozycji dominującej, że nie ma jej nadużycia, dopuszczając się naruszenia prawa i orzecznictwa, a także art. 82 Traktatu WE.
4. Sprzeczny i niewystarczający charakter rozumowania Sądu Pierwszej Instancji równający się brakowi uzasadnienia w odniesieniu do utrzymywania się skutków antykonkurencyjnych.
5. Naruszenie prawa w odniesieniu do równoważności "dyplomów FIFA".
6. Naruszenie ogólnej zasady pewności prawnej.
7. Naruszenie prawa w odniesieniu do zadań i kompetencji Komisji.
8. Naruszenie art. 39 Traktatu WE.
9. Naruszenie art. 49 Traktatu WE.
10. Naruszenie prawa w zdefiniowaniu interesu wspólnotowego.
