Skarga wniesiona w dniu 11 lutego 2005 r. przez P przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-103/05)
(2005/C 132/54)
(Język postępowania: hiszpański)
(Dz.U.UE C z dnia 28 maja 2005 r.)
W dniu 11 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga P zamieszkałej w Barcelonie (Hiszpania), reprezentowanej przez Matíasa Grifula i Ponsatiego, adwokata z Ilustre Colegio de Barcelona, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
1. uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia 28 października 2004 r., jak również decyzji z dnia 10 maja 2004 r.;
2. ustalenie istnienia prawa skarżącej do otrzymywania wynagrodzenia w okresie od 15 kwietnia 2004 r. do chwili wydania jej opinii medycznej uznającej ją za zdolną do pracy, oraz
3. obciążenie Komisji kosztami postępowania
Zarzuty i główne argumenty:
Niniejsza skarga została skierowana przeciwko decyzji organu powołującego z dnia 28 października 2004 r., w której, po tym jak służba medyczna pozwanej potwierdziła, że skarżąca była w stanie przeprowadzić się i pracować na pół etatu, potwierdza się zawieszenie wypłaty jej wynagrodzenia od dnia 15 kwietnia 2004 r. do daty objęcia przez nią funkcji w siedzibie w Brukseli.
W tym względzie stwierdza się, że skarżąca, której mianowanie na stanowisko w Przedstawicielstwie Komisji w Barcelonie uzasadnione zostało okolicznościami rodzinnymi, cierpi na zespół lękowo - depresyjny będący wynikiem likwidacji jej stanowiska pracy w tym Przedstawicielstwie.
Na poparcie swoich żądań, skarżąca podnosi:
– naruszenie art. 11, 12 i 13 Europejskiej Karty Społecznej, w zakresie przyznanych przez nią praw do ochrony zdrowia, zabezpieczenia społecznego, pomocy społecznej i medycznej;
– naruszenie II części Europejskiego Kodeksu Zabezpieczenia Społecznego z dnia 16 kwietnia 1964 r., w szczególności zaś jego art. 10, w zakresie, w jakim przyznając prawo do wizyt domowych, jednocześnie przyznaje prawo do tego, żeby chory nie musiał przemieszczać się poza swoje miejsce zamieszkania;
– naruszenie art. 10 Konwencji MOP nr 102 oraz art. 13 Konwencji MOP nr 130;
– naruszenie art. 72 i 73 regulaminu pracowniczego.
Wreszcie skarżąca twierdzi, iż nieznane są jej powody, dla których proponuje się jej możliwość pracy jedynie na pół etatu.
