Skarga wniesiona w dniu 8 lutego 2005 r. przez Jeremy-'ego Henry'ego Moore'a Newsuma, Marka Anthony'ego Lovedaya i Robina Sheddena Broadhursta przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-57/05)
(2005/C 106/62)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2005 r.)
W dniu 8 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Jeremy'ego Henry'ego Moore'a Newsuma, Marka Anthony'ego Lovedaya i Robina Sheddena Broadhursta, zamieszkałych w Londynie (Zjednoczone Królestwo), reprezentowanych przez M. Kingstona QC, D. Parka, barrister i J. Withinshawa, solicitor, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżący wnoszą do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności następujących fragmentów decyzji Komisji 2004/813/WE z dnia 7 grudnia 2004 r. przyjmującej na mocy dyrektywy Rady 92/43/EWG wykaz terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty(1) (notyfikowana jako dokument nr C(2004) 4032):
(i) Art. 1 i fragment załącznika 1 zaskarżonej decyzji opatrzony kodem UK0030163 Halkyn Mountain/ Mynydd Helygain;
(ii) lub, ewentualnie, art. 1 i fragment załącznika 1 zaskarżonej decyzji opatrzony kodem UK0030163 Halkyn Mountain/Mynydd Helygain oznaczony kolorem czerwonym w planie załączonym do wniosku;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Skarżący są właścicielami gruntów używanych częściowo w celach rolniczych i wydobywania minerałów, które obecnie zostały na mocy zaskarżonej decyzji określone jako teren mający znaczenie dla Wspólnoty w atlantyckim regionie biogeograficznym.
Skarżący podnoszą, że zaskarżona decyzja narusza ich podstawowe prawa zagwarantowane w ogólnych zasadach wspólnotowego porządku prawnego. To naruszenie podstawowych praw jest formalnie bezprawne, ponieważ przy wydawaniu przedmiotowej decyzji (oraz przy implementacji dyrektywy 92/43/EWG(2)) właścicielom gruntów nie przyznano w żadnym zakresie prawa do uczestnictwa. Skarżący podnoszą również, że Komisja popierała i akceptowała debatę publiczną w Państwie Członkowskim, która była jednak niedostateczna i nieodpowiednia w swej formie i czasie trwania.
Skarżący podnoszą ponadto, że nie zostały uwzględnione wymogi ekonomiczne i społeczne, włącznie z prawami własności skarżących. Zaskarżona decyzja jest niezgodna z przepisami samej dyrektywy 92/43/EWG, ponieważ kwestia należnego odszkodowania pozostała całkowicie otwarta i nierozwiązana.
Zdaniem skarżących, zaskarżona decyzja nie precyzuje gatunków i siedlisk, względem których tereny umieszczone w wykazie mają znaczenie dla Wspólnoty. Decyzja ta opiera się na błędnych informacjach technicznych. Wydawać się może, że przedmiotowe tereny zostały umieszczone w wykazie z powodu występowania na nich traszki grzebieniastej i murawy trzcinnikowej. Skarżący podnoszą, że traszka grzebieniasta nie jest gatunkiem o znaczeniu priorytetowym i że murawa trzcinnikowa nie jest siedliskiem o znaczeniu priorytetowym, w związku z czym skarżący nie wiedzą do którego siedliska naturalnego lub gatunku o znaczeniu priorytetowym odnosi się zaskarżona decyzja.
______
(1) Dz.U. L 387, str. 1
(2) Dyrektywa Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. L 206 z dnia 22 lipca 1992 r., str. 7)
