Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 Kronofrance S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH, wniesione przez Republikę Federalną Niemiec w dniu 16 lutego 2005 r.(Sprawa C-75/05 P)
(2005/C 106/30)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2005 r.)
W dniu 16 lutego 2005 r. (faks/e-mail: 11 lutego 2005 r.) do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Republiki Federalnej Niemiec, reprezentowanej przez Wolfa-Dietera Plessinga i Clarissę Schulze-Bahr, Bundesministerium der Finanzen, Wilhelmstraße 97, D-11016 Berlin, oraz dr Marca Núñez Müllera, Rechtsanwalt, Latham & Watkins, Warburgstraße 50, D-20354 Hamburg, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02 Kronofrance S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Glunz AG i OSB Deutschland GmbH.
Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
1. uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba w składzie powiększonym) z dnia 1 grudnia 2004 r. w sprawie T-27/02(1) w całości;
2. ostateczne rozstrzygnięcie sprawy i odrzucenie skargi jako niedopuszczalnej, a w każdym razie bezzasadnej;
3. połączenie niniejszego postępowania z równoległym postępowaniem odwoławczym na podstawie odwołania Glunz AG do wspólnego postępowania i rozstrzygnięcia;
4. obciążenie skarżącej w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania pierwszoinstancyjnego w sprawie T-27/ 02.
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżony wyrok narusza m.in. art. 230 ust. 4 WE, art. 87 ust. 3 lit. c) WE i art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji.
Przede wszystkim brak jest legitymacji czynnej skarżącej. Mianowicie indywidualny związek według art. 230 ust. 4 WE nie wynika bezpośrednio z bycia zainteresowaną stroną według art. 1 lit. h) rozporządzenia 659/1999. Można się raczej oprzeć jedynie na treści zaskarżonego aktu prawnego i pozycji konkurencyjnej skarżącej. Konkurent występujący na rozprawie wstępnej przeciwko decyzji zezwalającej na pomoc musi według tego przedstawić i ewentualnie wykazać, że przyznana pomoc ma na niego "istotny" wpływ; nawet gdy uzna się za wystarczający jedynie "zwykły" wpływ, musi on w każdym razie być szczegółowo wykazany. Należało wobec tego odrzucić skargę w postępowaniu pierwszoinstancyjnym jako niedopuszczalną, ponieważ skarżąca nie wykazała ani zwykłego ani tym bardziej istotnego wpływu.
Ponadto zaskarżony wyrok narusza pkt 3.3, 3.4, 3.10 i 3.10.1 ram wielosektorowych z 1998 r., ponieważ Sąd zobowiązał Komisję do badania konsumpcji i każdorazowego zniżkowania danego rynku także w przypadku wystarczających danych w odniesieniu do odpowiedniego stopnia wykorzystania mocy produkcyjnych. Tym samym Sąd narusza jednocześnie również art. 87 ust. 3 lit. c) WE, ponieważ oceny przysługujące samej Komisji zastępuje własnymi.
Wreszcie zaskarżony wyrok narusza również art. 64 regulaminu Sądu Pierwszej Instancji, ponieważ Sąd zaniedbał zgromadzenia dochodzonych z urzędu informacji istotnych dla rozstrzygnięcia, których uzyskanie byłoby konieczne dla stwierdzenia legitymacji czynnej. Dotyczy to w szczególności natężenia stosunku konkurencji pomiędzy skarżącą a beneficjentem pomocy.
______
(1) Dz.U. C 31 z 5.2.2005
