Skarga wniesiona dnia 15 lipca 2004 r. przez easyJet Airline Company Limited przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-300/04)
(2004/C 262/74)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 23 października 2004 r.)
Dnia 15 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez easyJet Airline Company Limited, z siedzibą w Luton, Wielka Brytania, reprezentowaną przez J. Cooka i L. Mills, Solicitors.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 kwietnia 2004 r., dotyczącej postępowania wszczętego na podstawie art. 81 TWE (Sprawa COMP/38.284/D2 Societé Air France/ Alitalia Linee Aeree Italiane S.p.A);
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zaskarżoną decyzją Komisja stwierdziła, iż artykuł 81 ustęp1 TWE nie znajduje zastosowania do porozumienia o współpracy pomiędzy przewoźnikami lotniczymi Air France i Alitalia w okresie od 12 listopada 2001 r. do 11 listopada 2007 r., pod warunkiem dostosowania się do zobowiązań zawartych w załączniku tejże decyzji.
Skarżąca, która sama jest przewoźnikiem lotniczym, domaga się stwierdzenia nieważności tejże decyzji. Podnosi ona, iż porozumienie o współpracy stanowi połączenie działalności stron, które go zawarły, na trasach pomiędzy Francją i Włochami, i jako takie powinno zostać ocenione według rozporządzenia Rady nr 4064/89(1). Następnie podnosi, iż Komisja niepoprawnie zdefiniowała rynek relewantny, przez to, że nie wzięła pod uwagę, iż obie strony porozumienia są sprzedawcami usług lotniskowych i błędnie przyjęła, iż oba lotniska paryskie są równorzędne, oraz że przewoźnicy oferujący niskie koszty przewozu na odcinku Francja-Włochy nie stanowią atrakcyjnej alternatywy dla pasażerów, którym zależy na czasie podróży.
Skarżąca uważa ponadto, iż Komisja niewłaściwie zastosowała artykuł 81 ustęp 1 WE, dokonując niepoprawnego oszacowania istnienia potencjalnej konkurencji pomiędzy stronami porozumienia, poprzez brak dokładnego zbadania czy porozumienie nie spełnia czterech warunków wymienionych w paragrafie trzecim? tegoż przepisu i opierając swoje wnioski na oczywistych błędach prawnych i w dokonanych ocenach. Odnośnie do zobowiązań stanowiących załącznik do decyzji, Skarżąca utrzymuje, iż Komisja nie dokonała odpowiedniej oceny ich skuteczności, a także nie zbadała, czy są one wystarczające dla przywrócenia konkurencji. Na koniec podnosi, iż zaskarżona decyzja nie zawiera stosownego uzasadnienia, jako że Komisja nie rozważyła posiadania przez strony pozycji dominującej na jakimkolwiek rynku, a także możliwości zastosowania artykułu 82 WE do łączącego ich porozumienia.
______
(1) Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 4064/89 z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie kontroli koncentracji przedsiębiorstw.
