Skarga wniesiona 1 lipca 2004 r. przez Bic Deutschland GmbH & Co OHG przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-270/04)
(2004/C 262/59)
(Język postępowania: francuski)
(Dz.U.UE C z dnia 23 października 2004 r.)
Dnia 1 lipca 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga wniesiona przez spółkę Bic Deutschland GmbH & Co OHG z siedzibą w Eschborn (Niemcy), reprezentowaną przez Dominique Voillemot, adwokata, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich z dnia 3 maja 2004 r., na mocy której Komisja zażądała zapłaty grzywny nałożonej na spółkę Tipp-Ex decyzją z dnia 10 lipca 1987 r., zwiększonej o odsetki ostatecznie obliczone w dniu 28 maja 2004 r. i postanowiła o wykonaniu gwarancji bankowej przyznanej przez Deutschland Bank AG Frankfurt am Main;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Spółka skarżąca wstąpiła w prawa Tipp-Ex na skutek umowy sprzedaży, do której doszło 1 stycznia 1997 r. i następującej po niej wewnętrznej restrukturyzacji grupy BIC. Spółka Tipp- Ex była adresatem decyzji nr 87/406/EWG z dnia 10 lipca 1987 r., na mocy której Komisja nałożyła na nią grzywnę w wysokości 400.000 ECU za naruszenie wspólnotowych zasad konkurencji.
Topp-Ex zaskarżyła tę decyzję i wniosła na rzecz Komisji gwarancję bankową na pierwsze wezwanie, która zabezpieczała zapłatę grzywny i odsetek w wysokości 8 %. Zgodnie z ustaloną w tym zakresie praktyką, gwarancja ta miała być zapłacona tylko na pisemne wezwanie Komisji z poświadczonym za zgodność z oryginałem odpisem wyroku Trybunału. 8 lutego 1990 r.(1) Trybunał oddalił skargę Tipp-Ex i utrzymał w mocy decyzję z 10 lipca 1987 r.
Jednakże dopiero pismem z dnia 12 lutego 2004 r Komisja zażądała od BIC zapłaty sumy 923.747, 94 euro obejmującej kwotę kary w wysokości 400.000 euro oraz dodatkowej kwoty tytułem odsetek (523.747,94 euro).
W konsekwencji wymiany pism pomiędzy skarżącą i Komisją, Komisja odrzuciła argumentację BIC w drodze zaskarżonej decyzji, powołując się między innymi na zasadę przedawnienia przewidzianą w art. 4 ust. 1 rozporządzenia 2988/74(2) i zażądała zapłaty ostatecznej kwoty grzywny (931.726,02 euro)
Na poparcie swoich roszczeń, skarżąca powołuje się na:
– naruszenie art. 4 ust 1 rozporządzenia nr 2988/74, cytowanego wyżej, który nie pozwala na wykonanie decyzji nakładającej grzywnę po upływie pięcioletniego terminu. Uważa w związku z tym, że bieg terminu przedawnienia nie uległ przerwaniu ani zawieszeniu.
– istnienie oczywistego błędu w ocenie dotyczącego mechanizmu działania gwarancji bankowej na pierwsze wezwanie. Skarżąca twierdzi w związku z tym, że, z jednej strony, przedłożenie takiej gwarancji nie stanowi zapłaty grzywny, a sam fakt posiadania gwarancji nie pociąga za sobą zobowiązania do zapłaty i że, z drugiej strony, do realizacji gwarancji bankowej wymagany jest środek egzekucyjny w znaczeniu rozporządzenia 2988/74. Zgodnie z treścią spornej gwarancji ten środek egzekucyjny polegałby na wyraźnym wezwaniu sformułowanym przez Komisję i skierowanym do Deutsche Bank listem poleconym, z załączeniem poświadczonego za zgodność z oryginałem odpisu wyroku Trybunału.
Skarżąca podnosi także naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań i ponadto, ogólnej zasady prawa do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie.
______
(1) Sprawa C-279/87 Tipp-Ex przeciwko Komisji (Rec., str. I-261).
(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2988/74 z dnia 26 listopada 1974 r. dotyczące okresów przedawnień w postępowaniach i wykonywaniu sankcji zgodnie z regułami Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej dotyczącymi transportu i konkurencji (Dz.U. L 319 z 29.11.1974, str. 1).
