Skarga wniesiona dnia 11 czerwca 2004 r. przez Republikę Włoską przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-239/04)
(2004/C 217/53)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 28 sierpnia 2004 r.)
Dnia 11 czerwca Republika Włoska, reprezentowana przez Danilo Del Gazo, avvocato dello Stato, wniosła do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skargę przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Strona skarżąca wnosi o:
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji,
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji C(2004)930 fin z dnia 30 marca 2004 r. dotyczącej procedury C62/2003 (ex NN 7/2003), na mocy której pomoc przyznana przez państwo w formie pilnych działań w zakresie zatrudnienia, przeprowadzonych przez Włochy na podstawie decreto legge z dnia 14 lutego 2003 r., przekształconego w ustawę nr 81 z dnia 17 kwietnia 2003 r., została uznana za niezgodną ze wspólnym rynkiem. Komisja stwierdziła w szczególności, że niniejszy środek pomocowy stanowi korzyść ekonomiczną dla nabywców przedsiębiorstw będących w trudnej sytuacji finansowej, znajdujących się w zarządzie nadzwyczajnym, zatrudniających co najmniej 1.000 pracowników i które do dnia 30 kwietnia 2003 r. zawarły umowę zbiorową z ministerstwem pracy w sprawie zatwierdzenia transferu pracowników, oraz dla przedsiębiorstw będących w trudnej sytuacji finansowej, znajdujących się w zarządzie nadzwyczajnym, zatrudniających co najmniej 1.000 pracowników, będących przedmiotem sprzedaży.
Dla poparcia swojej skargi Państwo skarżące podnosi, co następuje:
– pomoc, o której mowa, stanowi działanie o charakterze powszechnym wspierające zatrudnienie i jako takie nie zniekształca ani nie grozi zniekształceniem konkurencji, dlatego nie stanowi ona pomocy przyznanej przez państwo w rozumieniu art. 87 ust. 1 TWE.
– ocena zgodności pomocy przez Komisję jest podważona przez czas trwania środka pomocowego, zasadnego ze względu na konieczność zwalczenia przejściowego ciężkiego kryzysu w zatrudnieniu, oraz ograniczonego do ściśle niezbędnego okresu, zgodnie z zasadą proporcjonalności.
– naruszenie wytycznych przyznawania pomocy przez państwo w celu ratowania i restrukturyzacji, ponieważ, w zakresie dotyczącym nabycia spółki Ocean SpA przez Brandt Italia, punkt 100 tych wytycznych odnosi się wyraźnie do pomocy nie podlegającej notyfikacji, stanowiąc, że Komisja powinna sprawdzić zgodność ze wspólnym rynkiem każdej pomocy na ratowanie i na restrukturyzację, której udzielono bez zatwierdzenia przez Komisję.
– naruszenie rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa w zakresie zatrudnienia(1), w zakresie w jakim Komisja nie uznała środka pomocowego, o którym mowa, za zgodny z Traktatem.
_____
(1) Dz.U. L 337 z 13.12.2003, str. 3.
