(Sprawa C-204/04)(2004/C 201/14)
(Dz.U.UE C z dnia 7 sierpnia 2004 r.)
Dnia 7 maja 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Republice Federalnej Niemiec sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich reprezentowaną przez Nicolę Yerrell, członkinię Służb Prawnych Komisji i Horsta-Petera Kreppla, sędziego sądu pracy oddelegowanego do Służb Prawnych Komisji w ramach wymiany z urzędnikami krajowymi, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
1. stwierdzenie, że Republika Federalna Niemiec pośrednio dyskryminuje kobiety, stanowiące znacznie przeważającą część zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy, pracujących 18 godzin roboczych tygodniowo w niemieckiej służbie cywilnej, ponieważ
a) na mocy § 14 ust. 2 Bundespersonalvetretungsgesetz (ustawa o reprezentacji pracowniczej w federalnej służbie cywilnej) i odpowiadających temu przepisowi uregulowaniach w ustawodawstwach landów
– Bawaria
– Berlin
– Brema
– Hesja
zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin, którzy regularnie pracują mniej niż 18 godzin tygodniowo lub
b) w landach
– Meklemburgia-Przedpomorze
– Saksonia
– Schlezwik-Holsztyn
– Turyngia
mniej niż połowę normalnego tygodniowego czasu pracy,
c) w landach
– Badenia-Wirtembergia
– Brandenburgia
– Nadrenia-Palatynat
– Saksonia-Anhalt
mniej niż jedną trzecią normalnego tygodniowego czasu pracy,
d) w landzie Północna Nadrenia-Westfalia
mniej niż dwie piąte normalnego tygodniowego czasu pracy,
e) w landzie Dolna Saksonia
pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin, którzy w jednym roku byli zatrudnieni przez okres do 2 miesięcy w wymiarze mniej niż 15 godzin tygodniowo,
są pozbawieni biernego prawa wyborczego w wyborach do reprezentacji pracowniczych,
co narusza zasadę równego traktowania kobiet i mężczyzn, zawartą w art. 1, 2 i 5 dyrektywy 76/207/WE(1) oraz w klauzuli 4 załącznika do dyrektywy Rady 97/81/WE(2) dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC).
2. obciążenie Republiki Federalnej Niemiec kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Pozbawienie pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin w służbie cywilnej, którzy pracują regularnie mniej niż 18 godzin tygodniowo (w niektórych landach liczba godzin została określona na niższym poziomie), biernego prawa wyborczego w wyborach do reprezentacji pracowniczych w ramach federacji, jak również w prawie wszystkich landach oznacza pośrednią dyskryminację kobiet, ponieważ stanowią one znacznie przeważającą część pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin. Stanowi to zatem naruszenie dyrektywy 76/207/EWG. Ponadto, taka regulacja nie jest zgodna również z dyrektywą 97/81/WE, jako że zgodnie z nią, pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin nie mogą być traktowani w mniej korzystny sposób niż zatrudnieni w pełnym wymiarze godzin, o ile odmienne traktowanie nie znajduje uzasadnienia w przyczynach o charakterze obiektywnym..
Jednakże brak jest obiektywnych przyczyn dla pozbawienia biernego prawa wyborczego. Ograniczona obecność wymienionych pracowników w miejscu pracy mogłaby zostać zrekompensowana elastycznym kształtowaniem czasu pracy i nowoczesnymi środkami komunikacji. Takie ograniczenie dotyczące biernego prawa wyborczego nie ma swojego odpowiednika w Betriebsverfassungsgesetz (ustawa o ustroju przedsiębiorstw), która reguluje wybory rad pracowniczych w sektorze prywatnym. Rady pracownicze mają takie same zadania, jak reprezentacje pracownicze w służbie cywilnej. Reprezentacja wyłączonej grupy w gremiach reprezentujących pracowników jest wskazana ze względu na ich szczególne interesy, które w przeciwnym wypadku pozostałyby nieuwzględnione.
_____
(1) Dz.U. L 39, str. 40.
(2) Dz.U. L 14, str. 9.
