(Sprawa T-175/04)(2004/C 179/33)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 10 lipca 2004 r.)
Dnia 7 maja 2004 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich przez Donala Gordona zamieszkałego w Brukseli (Belgia), reprezentowanego przez M. Byrne'a, solicitor.
Skarżący wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– Uchylenie decyzji organu uprawnionego do mianowania wydanej w odpowiedzi na zażalenie skarżącego R/402/03;
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 26 kwietnia 2002 r. w sprawie ogólnych zasad stosowania art. 43 regulaminu pracowniczego urzędników lub odpowiednich obowiązujących przepisów w zakresie, w jakim sprawozdania zostają sporządzane zanim wszystkie odwołania dotyczące tego samego stopnia zaszeregowania w tym samym dziale są rozpatrzone;
– Stwierdzenie nieważności noty administracyjnej 99-2002 z dnia 3 grudnia 2002 lub odpowiednich obowiązujących przepisów w zakresie, w jakim wyznacza ona wymaganą średnią ocenę;
– Przyznanie skarżącemu odszkodowania za szkodę w związku z jego niewykorzystanymi perspektywami zawodowymi, zadośćuczynienia za krzywdę moralną, jak również odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu;
– Obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Skarżący, na poparcie swojej skargi, podnosi przede wszystkim naruszenie podstawowego wymogu proceduralnego oraz prawa do obrony, ponieważ weryfikujący urzędnik prowadzący sprawę nie wysłuchał urzędnika zainteresowanego w terminie 5 dni roboczych, jak tego wymaga art. 7(5) decyzji Komisji z dnia 26 kwietnia 2002 r. w sprawie ogólnych zasad stosowania art. 43 regulaminu pracowniczego urzędników.
Ponadto skarżący podnosi oczywisty błąd w ocenie popełniony przez weryfikującego urzędnika prowadzącego sprawę przez podpisanie sprawozdania z przebiegu kariery zawodowej pomimo nieprawidłowych i sprzecznych ze sobą danych, którymi dysponował. Skarżący podnosi następnie nadużycie władzy polegające na zaniechaniu podjęcia jakichkolwiek kroków w celu skorygowania tak oczywistego błędu w ocenie.
Skarżący podnosi w końcu naruszenie podstawowego wymogu proceduralnego oraz prawa do obrony polegającego na tym, że wewnętrzny system odwoławczy ustanowiony w decyzji Komisji z dnia 26 kwietnia 2002 r. uczyniono z natury nieskutecznym przez fakt, że w momencie wszczęcia postępowania odwoławczego inne sprawozdania w tym samym dziale, z którymi sprawozdanie stanowiące przedmiot zażalenia było powiązane przez średnią ocenę, zostały nieodwołalnie uprawomocnione oraz przez fakt istnienia ograniczonej liczby punktów zachowanych na wypadek uwzględnienia zażaleń.
