(Sprawa C-180/04)(2004/C 156/12)
(Dz.U.UE C z dnia 12 czerwca 2004 r.)
Dnia 16 kwietnia 2004 r. do Sekretariatu Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym, złożony na podstawie postanowienia Tribunale di Genowa wydanego dnia 15 marca 2004 r. w zawisłej przed tym sądem sprawie Andrea Vassallo przeciwko Azienda Ospedaliera Ospedale San Martino di Genova e Cliniche Universitarie Convenzionate ("Aziende").
Tribunale di Genowa zwrócił się do Trybunału z wnioskiem o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
1. Czy Dyrektywę Rady (WE) 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (art. 1 oraz klauzule 1 b) i 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony zawartego pomiędzy UNICE, CEEP i ETUC, usankcjonowanego przez tę dyrektywę) należy rozumieć w tym sensie, mając na względzie zasady niedyskryminacji oraz skuteczności, jak również środki przedsięwzięte przez Republikę Włoską w zakresie stosunku pracy łączącego pracownika z pracodawcą w sektorze niepublicznym, że sprzeciwia się ona krajowej regulacji, takiej jak art. 36 dekretu z mocą ustawy nr 165 z dnia 30 marca 2001 r., która nie określa "przy spełnieniu jakich warunków, umowy lub stosunki pracy na czas określony uważa się za zawarte na czas nieokreślony", wykluczając tym samym w sposób radykalny i całkowity, że nadużycie tej formy umowy i stosunku prowadzi do ustanowienia stosunku pracy na czas nieokreślony?
2. Czy - w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie - Dyrektywę Rady (WE) 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (a w szczególności jej klauzulę 5), jak również mające zastosowanie odpowiednie zasady prawa wspólnotowego, biorąc pod uwagę upłynięcie terminu do transpozycji dyrektywy, można rozumieć jako przyznające - również w świetle dekretu z mocą ustawy 368/2001, a zwłaszcza jego art. 5, który przewiduje jako normalną konsekwencję nadużycia umowy na czas określony lub stosunku pracy na czas określony przekształcenie stosunku pracy w stosunek na czas nieokreślony - osobom indywidualnym bezpośrednie i natychmiast wymagalne według właściwych dla danego stanu faktycznego norm prawa krajowego, roszczenie o uznanie stosunku pracy na czas nieokreślony?
3. Czy - w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pierwsze pytanie oraz odpowiedzi przeczącej na drugie - Dyrektywa Rady (WE) 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. (a w szczególności jej klauzula 5), jak również mające zastosowanie odpowiednie zasady prawa wspólnotowego, biorąc pod uwagę upłynięcie terminu do transpozycji dyrektywy, można rozumieć jako przyznające osobom indywidualnym prawo do naprawienia szkody poniesionej na skutek nieprzyjęcia przez Republikę Włoską odpowiednich środków mających na celu zapobieżenie nadużywania umów o pracę i/lub stosunków pracy w sektorze publicznym?
