(Sprawa T-109/04)(2004/C 146/06)
(Język postępowania: niemiecki)
(Dz.U.UE C z dnia 29 maja 2004 r.)
Dnia 18 marca 2004 r. została wniesiona do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich skarga skierowana przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich sporządzona przez Railion Deutschland AG z siedzibą w Moguncji (Niemcy), reprezentowaną przez Rechtsanwalt H. Hohlen.
Strona skarżąca wnosi do Sądu Pierwszej Instancji o:
– stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej Komisji C(2003)4660 z dnia 12 grudnia 2003 r. stwierdzającej, że zwolnienie z opłat z tytułu importu jest nieuzasadnione w określonym przypadku
– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
Strona skarżąca jest przedsiębiorstwem towarowego transportu kolejowego. Skarga skierowana jest przeciwko decyzji Komisji odrzucającej wniosek Republiki Federalnej Niemiec o umorzenie długu celnego na korzyść strony skarżącej. Dług celny powstał, ponieważ strona skarżąca miała przetransportować drogą kolejową alkohol zadeklarowany jako farba z wolnej strefy w Bremen do wolnej strefy w Hamburgu. Z punktu widzenia strony skarżącej nic nie wskazywało na istnienie takiej fałszywej deklaracji. Towary te zostały ostatecznie, zgodnie z ich przeznaczeniem, przetransportowane do Republiki Czeskiej.
Strona skarżąca podnosi w szczególności, że decyzja narusza przepisy proceduralne, ponieważ została wydana z naruszeniem wymogu wysłuchania strony. Formalnie strona skarżąca miała możliwość przedstawienia swoich uwag. Strona skarżąca twierdzi jednak, że decyzja odmowna strony pozwanej nie zawiera ustosunkowania się do przedstawionych argumentów, co także zakłada prawo strony do bycia wysłuchaną. Strona skarżąca utrzymuje, że Komisja nie uwzględniła różnic w rodzajach ryzyka związanego z działalnością przedsiębiorstwa transportu kolejowego i przedsiębiorstwa transportu morskiego w wolnej strefie. W jej opinii, Komisja w swojej decyzji wyszła z założenia, że strona skarżąca jako przedsiębiorstwo transportu kolejowego powinna być traktowana tak samo jak przedsiębiorstwo transportu morskiego.
Strona skarżąca pozostaje przy twierdzeniu, że decyzja narusza art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego. Decyzja bowiem zaprzecza wystąpieniu "szczególnych okoliczności" powołując się na niedokładne i niewłaściwe ustalenia co do faktów. Strona skarżąca twierdzi, że za sprawą uproszczeń w postępowaniu przy transporcie kolejowym jest narażona na podwyższone ryzyko oszustw, których przedmiotem są transportowane towary. Ryzyka tego nie może ona ani wyeliminować ani poddać kontroli. W szczególności praktycznie niemożliwa jest kontrola kontenerów. Strona skarżąca podnosi wreszcie, że przy decyzji opartej na względach słuszności według art. 239 wspólnotowego kodeksu celnego należy wziąć pod uwagę fakt, że nie powstała żadna finansowa szkoda dla Wspólnot Europejskich i że takie zagrożenie nie występowało, ponieważ alkohol był przeznaczony na rynek czeski i tam też został wysłany.
