Konwencja sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej. Bruksela.1995.03.10.

KONWENCJA

sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej między państwami członkowskimi Unii Europejskiej ^*

WYSOKIE UMAWIAJĄCE SIĘ STRONY niniejszej Konwencji, państwa członkowskie Unii Europejskiej,

ODWOŁUJĄC SIĘ do Aktu Rady z dnia 9 marca 1995 roku,

PRAGNĄC usprawnić współpracę sądową w sprawach karnych miedzy państwami członkowskimi, w odniesieniu zarówno do postępowania sądowego, jak i do wykonywania wyroków,

UZNAJĄC znaczenie ekstradycji we współpracy sądowej w celu osiągnięcia tych celów,

BĘDĄC PRZEKONANYMI o potrzebie uproszczenia procedur ekstradycyjnych w takim stopniu, jak jest to możliwe zgodnie z podstawowymi zasadami prawa krajowego, w tym z zasadami Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,

STWIERDZAJĄC, że w wielu postępowaniach ekstradycyjnych osoba, której dotyczy wniosek, zgadza się zostać wydana,

STWIERDZAJĄC, że w tych przypadkach pożądane jest zmniejszenie do minimum czasu niezbędnego dla przeprowadzenia ekstradycji, jak i okresu zatrzymania do celów ekstradycji,

MAJĄC NA WZGLĘDZIE, że w efekcie stosowanie Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku powinno zostać ułatwione przez uproszczenie i ulepszenie procedur ekstradycyjnych,

MAJĄC NA WZGLĘDZIE, że postanowienia Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 roku stosują się w dalszym ciągu we wszystkich kwestiach nie objętych niniejszą Konwencją,

UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:

Artykuł  1

Postanowienia ogólne

1. Niniejsza Konwencja ma na celu ułatwienie stosowania, między państwami członkowskimi Unii Europejskiej, Europejskiej konwencji o ekstradycji poprzez uzupełnienie jej postanowień.

2. Ustęp 1 nie ma wpływu na stosowanie korzystniejszych postanowień umów dwustronnych i wielostronnych obowiązujących między państwami członkowskimi.

Artykuł  2

Zobowiązanie do wydania osób

Państwa członkowskie zobowiązują się do wzajemnego wydawania, zgodnie z uproszczonymi procedurami ustanowionymi niniejszą Konwencją, osób poszukiwanych w celu przeprowadzenia ich ekstradycji, za ich zgodą oraz za zgodą państwa wezwanego, udzieloną zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji.

Artykuł  3

Warunki wydania

1. Na mocy art. 2 każda osoba, w stosunku do której wystąpiono z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie na podstawie art. 16 Europejskiej konwencji o ekstradycji, podlega wydaniu na zasadach określonych w art. 4-11 oraz art. 12 ust. 1 niniejszej Konwencji.

2. Wydanie określone w ust. 1 nie jest uzależnione od złożenia wniosku o wydanie lub dokumentów wymaganych zgodnie z art. 12 Europejskiej konwencji o ekstradycji.

Artykuł  4

Wymagane informacje

1. Za wystarczające dla zastosowania art. 6 i 7 oraz dla właściwego organu, o którym mowa w art. 5 ust. 2, uważa się następujące informacje o osobie aresztowanej przekazane przez państwo wzywające:

a) dane dotyczące tożsamości osoby poszukiwanej;

b) organ wnioskujący o aresztowanie;

c) istnienie nakazu aresztowania lub innego dokumentu o tym samym skutku prawnym, lub prawomocnego orzeczenia;

d) rodzaj i kwalifikacja prawna przestępstwa;

e) opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym czasu, miejsca i formy uczestnictwa osoby poszukiwanej w popełnieniu przestępstwa;

f) o ile jest to możliwe - skutki przestępstwa.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1, jeżeli właściwy organ państwa wezwanego uznał, iż informacje wymienione w ust. 1 są niewystarczające dla podjęcia decyzji o wydaniu osoby poszukiwanej, może on żądać dodatkowych informacji.

Artykuł  5

Zgoda

1. Zgoda osoby aresztowanej jest wyrażana na warunkach określonych w art. 6 i 7.

2. Właściwy organ państwa wezwanego udziela zgody na zasadach przewidzianych w jego prawie krajowym.

Artykuł  6

Informacje udzielane osobie aresztowanej

Jeżeli osoba poszukiwana w celu przeprowadzenia ekstradycji zostaje aresztowana na terytorium innego państwa członkowskiego, właściwy organ informuje tę osobę, zgodnie ze swoim prawem krajowym, o dotyczącym jej wniosku oraz o możliwości wyrażenia przez nią zgody na wydanie do państwa wzywającego według uproszczonej procedury.

Artykuł  7

Wyrażenie zgody

1. Zgoda osoby aresztowanej i ewentualnie wyraźne zrzeczenie się przez nią prawa do korzystania z zasady specjalności zostają wyrażone przed właściwym organem sądowym państwa wezwanego zgodnie z jego prawem krajowym.

2. Każde państwo członkowskie podejmie niezbędne środki celem zagwarantowania, aby zgoda i ewentualne zrzeczenie się, o których mowa w ust. 1, składane były w warunkach zapewniających swobodne wypowiedzenie się osoby aresztowanej i jej pełną świadomość konsekwencji wynikających z wyrażenia zgody. W tym celu osoba aresztowana ma prawo do skorzystania z pomocy obrońcy.

3. Zgodę i ewentualne zrzeczenie się, o których mowa w ust. 1, utrwala się w formie zgodnej z procedurą przewidzianą przez prawo krajowe państwa wezwanego.

4. Zgoda i ewentualne zrzeczenie się, o których mowa w ust. 1, nie mogą zostać cofnięte. Przy składaniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia państwa członkowskie mogą wskazać, w drodze deklaracji, że zgoda i ewentualne zrzeczenie się mogą zostać cofnięte zgodnie z prawem krajowym. W takim przypadku okres między powiadomieniem o wyrażeniu zgody a jej odwołaniem nie jest brany pod uwagę przy określaniu terminów przewidzianych w art. 16 ust. 4 Europejskiej konwencji o ekstradycji.

Artykuł  8

Powiadomienie o wyrażeniu zgody

1. Państwo wezwane niezwłocznie powiadamia państwo wzywające o wyrażeniu zgody przez daną osobę. W celu umożliwienia państwu wzywającemu ewentualnego wystąpienia z wnioskiem o wydanie państwo wezwane powiadamia o wyrażeniu zgody przez osobę bądź o odmowie wyrażenia takiej zgody najpóźniej w terminie 10 dni od daty tymczasowego aresztowania.

2. Powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, dokonuje się bezpośrednio między właściwymi organami.

Artykuł  9

Zrzeczenie się prawa do korzystania z zasady specjalności

Każde państwo członkowskie może oświadczyć, przy składaniu dokumentu ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, lub w dowolnym czasie, że zasady ustanowione w art. 14 Europejskiej konwencji o ekstradycji nie mają zastosowania w przypadkach, gdy dana osoba, zgodnie z art. 7 niniejszej Konwencji:

a) wyrazi zgodę na ekstradycję; lub

b) zgodziwszy się na ekstradycję, zrzeknie się w sposób wyraźny prawa do korzystania z zasady specjalności.

Artykuł  10

Powiadomienie o decyzji o wydaniu

1. Bez uszczerbku dla art. 18 ust. 1 Europejskiej konwencji o ekstradycji, powiadomienie o decyzji w przedmiocie wydania, podjętej według procedury uproszczonej, jak również przekazywanie innych informacji związanych z uproszczoną procedura ekstradycyjną, odbywa się bezpośrednio między właściwymi organami państwa wezwanego i państwa wzywającego, które wnioskowało o tymczasowe aresztowanie.

2. Decyzja, o której mowa w ust. 1, zostanie przekazana najpóźniej w ciągu 20 dni od daty wyrażenia zgody przez daną osobę.

Artykuł  11

Termin wydania

1. Wydanie następuje w ciągu 20 dni od daty powiadomienia o decyzji o wydaniu, na warunkach określonych w art. 10 ust. 2.

2. Po upływie terminu określonego w ust. 1 osobę pozbawioną wolności zwalnia się na terytorium państwa wezwanego.

3. Jeżeli wydanie danej osoby w terminie określonym w ust. 1 nie dojdzie do skutku z przyczyn niezależnych od danego organu, organ ten, o którym mowa w art. 10 ust. 1, informuje o tym odpowiedni organ drugiej strony. Organy obu stron uzgadniają nowy termin wydania. W takim przypadku wydanie następuje w ciągu 20 dni od nowo ustalonej daty. Jeżeli po przekroczeniu tego terminu dana osoba jest w dalszym ciągu pozbawiona wolności, zostaje ona zwolniona.

4. Postanowień zawartych w ust. 1, 2 i 3 niniejszego artykułu nie stosuje się w przypadku, gdy państwo wezwane stosuje art. 19 Europejskiej konwencji o ekstradycji.

Artykuł  12

Zgoda wyrażona po upływie terminu ustanowionego w art. 8 lub w innych okolicznościach

1. W przypadku gdy osoba aresztowana wyraziła zgodę po upływie dziesięciodniowego terminu ustanowionego w art. 8, państwo wezwane:

– stosuje procedurę uproszczoną przewidzianą w niniejszej Konwencji, jeżeli wniosek o wydanie w rozumieniu art. 12 Europejskiej konwencji o ekstradycji jeszcze nie wpłynął,

– może skorzystać z procedury uproszczonej, jeżeli wniosek o wydanie w rozumieniu art. 12 Europejskiej konwencji o ekstradycji wpłynął w międzyczasie.

2. W przypadku gdy nie wystąpiono z wnioskiem o tymczasowe aresztowanie, a zgoda została wyrażona po wpłynięciu wniosku o wydanie, państwo wezwane może zastosować procedurę uproszczoną przewidzianą w niniejszej Konwencji.

3. Przy składaniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia każde państwo członkowskie określa, czy i pod jakimi warunkami zamierza stosować ust. 1 tiret drugie oraz ust. 2.

Artykuł  13

Wydanie do innego państwa członkowskiego

Jeżeli osoba wydana nie korzysta z zasady specjalności, zgodnie z deklaracją państwa członkowskiego przewidzianą w art. 9 niniejszej Konwencji, art. 15 Europejskiej konwencji o ekstradycji nie stosuje się do dalszego wydania tej osoby do innego państwa członkowskiego, chyba że wspomniana deklaracja stanowi inaczej.

Artykuł  14

Przewóz

W przypadku przewozu odbywającego się na warunkach ustanowionych w art. 21 Europejskiej konwencji o ekstradycji, gdy dotyczy to ekstradycji według procedury uproszczonej, stosuje się następujące przepisy:

a) w nagłej sytuacji wniosek zawierający informacje określone w art. 4 może zostać przekazany w każdy udokumentowany na piśmie sposób do państwa, przez którego terytorium ma się odbywać przewóz. Państwo, przez którego terytorium ma się odbywać przewóz, może poinformować o swojej decyzji w ten sam sposób;

b) informacje, o których mowa w art. 4, muszą być wystarczające dla umożliwienia właściwemu organowi państwa przewozu oceny, czy wydanie odbywa się na podstawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej, oraz przedsięwzięcia środków przymusu koniecznych do wykonania przewozu wydanej osoby.

Artykuł  15

Wyznaczenie właściwych organów

Przy składaniu dokumentów ratyfikacji, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia każde państwo członkowskie wskazuje w oświadczeniu organy właściwe w rozumieniu art. 4-8 oraz 10 i 14.

Artykuł  16

Wejście w życie

1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji, przyjęciu lub zatwierdzeniu. Dokumenty ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia zostają złożone w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej. Sekretarz Generalny Rady informuje o złożeniu dokumentów wszystkie państwa członkowskie.

2. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie po upływie 90 dni od daty złożenia dokumentu ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia przez państwo członkowskie, które dopełniło tej formalności jako ostatnie.

3. Do chwili wejścia w życie niniejszej Konwencji każde państwo członkowskie może, składając dokument ratyfikacji, przyjęcia łub zatwierdzenia, albo w innym terminie, oświadczyć, że w relacjach z innymi państwami członkowskimi, które złożyły takie samo oświadczenie, będzie stosować niniejszą Konwencje, począwszy od 90 dnia od ich złożenia.

4. Każda deklaracja złożona na mocy art. 9 jest skuteczna po upływie 30 dniu od daty jej złożenia, nie wcześniej jednak niż od dnia wejścia w życie niniejszej Konwencji lub od daty jej wejścia w życie w stosunku do państwa członkowskiego, którego dotyczy.

5. Niniejszą Konwencję stosuje się jedynie do wniosków przekazanych po dacie jej wejścia w życie lub rozpoczęcia jej stosowania między państwem wzywającym i wezwanym.

Artykuł  17

Przystąpienie

1. Niniejsza Konwencja jest otwarta do przystąpienia dla każdego państwa, które staje się członkiem Unii Europejskiej.

2. Tekst niniejszej Konwencji w języku państwa przystępującego, sporządzony przez Sekretariat Generalny Rady Unii Europejskiej oraz zatwierdzony przez wszystkie państwa członkowskie, jest autentyczny na równi z innymi tekstami autentycznymi. Sekretarz Generalny przekaże uwierzytelniony odpis każdemu państwu członkowskiemu.

3. Dokumenty przystąpienia są składane w Sekretariacie Generalnym Rady Unii Europejskiej.

4. Niniejsza Konwencja wchodzi w życie w stosunku do każdego państwa przystępującego, po upływie 90 dni od dnia złożenia przez to państwo dokumentu przystąpienia lub z dniem wejścia w życie Konwencji, jeżeli jeszcze nie weszła ona w życie po upływie wspomnianego okresu 90 dni.

5. W przypadku gdy niniejsza Konwencja nie weszła jeszcze w życie w momencie złożenia dokumentu przystąpienia, art. 16 ust. 3 stosuje się do przystępujących państw członkowskich.

..................................................

Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

grafika

* Z dniem 1 stycznia 2004 r. przepisy nin. Konwencji w dziedzinie ekstradycji mające zastosowanie w stosunkach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej zostały zastąpione, bez uszczerbku dla ich stosowania w relacjach między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej i państwami trzecimi, przez odnośne przepisy decyzji ramowej Rady nr 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi (Dz.U.UE.L.02.190.1), zgodnie z art. 31 ust. 1 lit. c) przywołanej decyzji ramowej.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.1995.78.2
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja sporządzona na podstawie artykułu K.3 Traktatu o Unii Europejskiej, w sprawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej między Państwami Członkowskimi Unii Europejskiej. Bruksela.1995.03.10.
• Data aktu: 10/03/1995
• Data ogłoszenia: 30/03/1995
• Data wejścia w życie: 10/03/1995