Pytanie pochodzi z publikacji Serwisu BHP.

W myśl art. 57b ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887 ze zm.), za wypadek w drodze do pracy lub z pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną, które nastąpiło w drodze do lub z miejsca wykonywania zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, jeżeli droga ta była najkrótsza i nie została przerwana. Jednakże uważa się, że wypadek nastąpił w drodze do pracy lub z pracy, mimo że droga została przerwana, jeżeli przerwa była życiowo uzasadniona i jej czas nie przekraczał granic potrzeby, a także wówczas, gdy droga, nie będąc drogą najkrótszą, była dla ubezpieczonego najdogodniejsza ze względów komunikacyjnych.
Za drogę do pracy lub z pracy uważa się oprócz drogi z domu do pracy lub z pracy do domu również drogę do miejsca lub z miejsca: innego zatrudnienia lub innej działalności stanowiącej tytuł ubezpieczenia rentowego, zwykłego wykonywania funkcji lub zadań zawodowych albo społecznych, zwykłego spożywania posiłków, odbywania nauki lub studiów.

Dowiedz się więcej z książki
Ustawa o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.
  • rzetelna i aktualna wiedza
  • darmowa wysyłka od 50 zł

 


Ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku w drodze do lub z pracy dokonuje się na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 24.12.2002 r. w sprawie szczegółowych zasad oraz trybu uznawania zdarzenia za wypadek w drodze do pracy lub z pracy, sposobu jego dokumentowania, wzoru karty wypadku w drodze do pracy lub z pracy oraz terminu jej sporządzania (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 924).
W myśl art. 9 ust. 3 ustawy z 9.07.2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (Dz.U. z 2016 r. poz. 360 ze zm.) – dalej u.z.p.t., przed zawarciem umowy o pracę między agencją pracy tymczasowej a pracownikiem tymczasowym agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik (pracodawca lub podmiot niebędący pracodawcą w rozumieniu Kodeksu pracy z 26.06.1974 r., Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.) - dalej k.p., są zobligowani uzgodnić na piśmie m.in. zakres przejęcia przez pracodawcę użytkownika obowiązków dotyczących bhp innych niż: dostarczenie pracownikowi tymczasowemu odzieży i obuwie roboczego oraz środków ochrony indywidualnej, zapewnienia napojów i posiłków profilaktycznych, przeprowadzenia szkolenia w zakresie bhp, ustalenia okoliczności i przyczyny wypadku przy pracy, przeprowadzenia oceny ryzyka zawodowego oraz informowania o tym ryzyku.
Dlatego też, jeżeli agencja pracy tymczasowej i pracodawca użytkownik nie umówili się inaczej, obowiązek sporządzenia dokumentacja powypadkowej po wypadku w drodze do lub z pracy, któremu uległ pracownik tymczasowy, spoczywa na agencji.
Przepisy obligują pracodawcę poszkodowanego pracownika tymczasowego do sporządzenia – po ustaleniu okoliczności i przyczyn zdarzenia, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia uzyskania zawiadomienia o wypadku – karty wypadku w drodze do lub z pracy. Kartę tę co do zasady sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje poszkodowany lub członek jego rodziny, a drugi przechowuje się w dokumentacji powypadkowej.
Powyższy dokument, zgodnie z art. 92 § 1 pkt 2 k.p., stanowi podstawę do wypłaty pracownikowi 100% wynagrodzenia za czas jego niezdolności do pracy wskutek wypadku w drodze do pracy lub z pracy. Wynagrodzenie to, a właściwie zasiłek chorobowy, zgodnie z art. 4 ust. 3 pkt 2 ustawy z 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2016 r. poz. 372 ze zm.), przysługuje od pierwszego dnia ubezpieczenia chorobowego.