Skarga wniesiona w dniu 19 sierpnia 2013 r. - IOC-UK przeciwko Radzie(Sprawa T-428/13)
(2013/C 313/57)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 26 października 2013 r.)
Strony
Strona skarżąca: Iranian Oil Company UK Ltd (IOC-UK) (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: J. Grayston, solicitor,
adwokaci P. Gjørtler, G. Pandey, D. Rovetta, M. Gambardella, D. Sellers i N. Pilkington)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca podnosi siedem zarzutów dotyczących naruszenia istotnego wymogu proceduralnego oraz naruszenia traktatów i zasad prawa dotyczących ich stosowania: naruszenia prawa do bycia wysłuchanym, niewystarczającego uzasadnienia, naruszenia prawa do obrony, oczywistego błędu w ocenie, naruszenia podstawowej zasady proporcjonalności, naruszenia podstawowej zasady równego traktowania i niedyskryminacji oraz naruszenia podstawowego prawa własności.
Strona skarżąca uważa, że Rada nie wysłuchała strony skarżącej i że żadne przeciwne argumenty nie uzasadniłyby tego. Ponadto strona skarżąca twierdzi, że Rada przedstawiła niewystarczające uzasadnienie. Wnioski strony skarżącej o uściślenie uzasadnienia i udostępnienie dokumentów pozostały do tej pory bez odpowiedzi oprócz krótkiego pisma potwierdzającego odbiór. Wskutek tych pominięć Rada naruszyła prawo do obrony przysługujące stronie skarżącej, której odmówiono możliwości skutecznego ustosunkowania się do ustaleń Rady, jako że ustalenia te nie zostały stronie skarżącej ujawnione. Ponadto Rada nie wykazała, że pośrednia kontrola strony skarżącej przez NIOC pociągałaby za sobą korzyść gospodarczą dla państwa irańskiego, która byłaby sprzeczna z celem zakwestionowanych decyzji i rozporządzenia. W odniesieniu do podanych powodów umieszczenia strony skarżącej w wykazie strona skarżąca uważa je za niewystarczające lub obarczone oczywistym błędem w ocenie. Ponadto, ogólnie rzecz biorąc, z porównania celów decyzji o umieszczeniu w wykazie i praktycznych skutków tej decyzji dla strony skarżącej wynika, że decyzja jest nieproporcjonalna. Wreszcie Rada naruszyła podstawowe prawo do własności poprzez przyjęcie środków, których proporcjonalności nie można wykazać.
