(2014/149/UE)(Dz.U.UE L z dnia 20 marca 2014 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1225/2009 z dnia 30 listopada 2009 r. w sprawie ochrony przed przywozem produktów po cenach dumpingowych z krajów niebędących członkami Wspólnoty Europejskiej 1 , w szczególności jego art. 9,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej przedstawiony po konsultacji z Komitetem Doradczym,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W dniu 5 października 2006 r. Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 1472/2006 2 ("sporne rozporządzenie") w sprawie nałożenia ostatecznego cła antydumpingowe oraz ostatecznego pobrania cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i Wietnamu. Po przeprowadzeniu przeglądu wygaśnięcia obowiązywanie tych środków przedłużono rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 1294/2009 3 . Środki te wygasły w dniu 31 marca 2011 r.
(2) Niektórzy producenci eksportujący wnieśli do Sądu skargi o stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia. Sąd oddalił te skargi 4 . Jednak w wyniku odwołania Trybunał Sprawiedliwości ("Trybunał") wyrokami z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie C-249/10 P Brosmann i in. przeciwko Radzie oraz z dnia 15 listopada 2012 r. w sprawie C-247/10 P Zhejiang Aokang Shoes przeciwko Radzie ("wyroki") uchylił wyroki Sądu i stwierdził nieważność rozporządzenia (WE) nr 1472/2006 w zakresie, w jakim odnosiło się ono do podmiotów wnoszących odwołanie. W szczególności Trybunał uznał, że Komisja powinna była przeanalizować wnioski, które przedstawiły podmioty wnoszące odwołanie, w sprawie ubiegania się o traktowanie na zasadach rynkowych ("MET") zgodnie z art. 2 ust. 7 lit. b) i c) rozporządzenia (WE) nr 1225/2009 oraz że nie można wykluczyć, iż taka analiza doprowadziłaby do objęcia podmiotów wnoszących odwołanie niższym cłem antydumpingowym.
(3) W zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej 5 Komisja poinformowała producentów eksportujących, których dotyczyły wyroki, że postanowiła wznowić postępowanie w celu zastąpienia unieważnionych części spornego rozporządzenia i sprawdzić, czy w odnośnym okresie w odniesieniu do tych producentów przeważały warunki gospodarki rynkowej.
(4) W dniu 19 lutego 2014 r. Komisja przyjęła wniosek w sprawie rozporządzenia wykonawczego Rady nakładającego ponownie ostateczne cło antydumpingowe oraz stanowiącego o ostatecznym pobraniu cła tymczasowego nałożonego na przywóz niektórych rodzajów obuwia ze skórzanymi cholewkami pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej i wyprodukowanych przez Brosmann Footwear (HK) Ltd, Seasonable Footwear (Zhongshan) Ltd, Lung Pao Footwear (Guangzhou) Ltd, Risen Foot-wear (HK) Co Ltd i Zhejiang Aokang Shoes Co. Ltd ("wniosek"). We wniosku stwierdza się, że analiza wniosków o MET wykazała, iż w odnośnym okresie w odniesieniu do producentów eksportujących, których dotyczyły wyroki, nie przeważały warunki gospodarki rynkowej, a zatem producentom tym nie można przyznać traktowania na warunkach rynkowych i że w związku z tym należy przywrócić cło antydumpingowe pierwotnie nałożone spornym rozporządzeniem. W tym celu wnioskiem przywrócono by na okres obowiązywania spornego rozporządzenia ostateczne cło antydumpingowe w odniesieniu do producentów eksportujących, których dotyczyły wyroki.
(5) Art. 1 ust. 4 wniosku stanowi, że: "Obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych mają zastosowanie z wyjątkiem art. 221 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/1992 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny 6 . Powiadomienie dłużnika o kwocie należności może nastąpić po upływie trzech lat od powstania długu celnego, ale nie później niż dwa lata po wejściu w życie niniejszego rozporządzenia".
Art. 221 ust. 3. rozporządzenia (EWG) nr 2913/1992 ("kodeks celny") nie zezwala, ze względu na upływ czasu, na powiadomienie dłużnika o ponownie nałożonym cle antydumpingowym w odniesieniu do przywozu produktów, który miał miejsce ponad trzy lata wcześniej, chyba że bieg tego okresu został zawieszony w oczekiwaniu na odwołanie na mocy art. 243 kodeksu celnego. Art. 1 ust. 4 spornego rozporządzenia stanowił, że, o ile nie postanowiono inaczej, zastosowanie miały obowiązujące przepisy dotyczące należności celnych, i nie zawierał żadnego odstępstwa od art. 221 ust. 3 kodeksu celnego. W zakresie, w jakim pierwotne powiadomienie dłużnika o długu zostało cofnięte w związku z wyrokami, podmioty gospodarcze mogły zasadnie oczekiwać, że po upływie trzyletniego okresu przewidzianego w art. 221 ust. 3 kodeksu celnego nie ma ze względu na upływ czasu możliwości przywrócenia długu, a w związku z tym dług "wygasa" 7 . Po wygaśnięciu długu zgodnie z art. 221 ust. 3 jego przywrócenie z mocą wsteczną stanowiłoby zatem naruszenie uzasadnionych oczekiwań danych podmiotów gospodarczych.
W związku z tym w ocenie Rady zastosowanie z mocą wsteczną odstępstwa od art. 221 ust. 3 kodeksu celnego nie jest w tym przypadku możliwe, gdyż naruszałoby uzasadnione oczekiwania danych podmiotów gospodarczych.
(6) Z braku odstępstwa od art. 221 ust. 3 działającego z mocą wsteczną, ponowne nałożenie ceł miałoby w praktyce jedynie bardzo ograniczone skutki finansowe, gdyż pierwotne środki wygasły w dniu 31 marca 2011 r.
(7) Ponadto skarżący nie przedstawili informacji wykazujących, że przyjęcie proponowanego środka będzie miało na nich wpływ.
(8) Trybunał stwierdził nieważność spornego rozporządzenia w całości, w zakresie, w jakim odnosi się ono do podmiotów wnoszących odwołanie. Dlatego też skutek wyroków w odniesieniu do unieważnionego środka nie jest uzależniony od przyjęcia przez instytucje dodatkowego aktu. Rada stwierdza zatem, że art. 266 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej nie zobowiązuje instytucji do ponownego nałożenia cła w przedmiotowym przypadku,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
