(notyfikowana jako dokument nr C(2013) 6387)(Jedynie tekst w języku niemieckim jest autentyczny)
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(2013/492/UE)
(Dz.U.UE L z dnia 9 października 2013 r.)
KOMISJA EUROPEJSKA,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 266,
uwzględniając postanowienie Prezesa Sądu z dnia 15 maja 2013 r. w sprawie T-198/12 R,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE 1 określono zasady dotyczące bezpieczeństwa zabawek i ich swobodnego przepływu w Unii. Zgodnie z art. 54 tej dyrektywy państwa członkowskie wprowadzają w życie krajowe przepisy zgodne z dyrektywą 2009/48/WE w terminie do dnia 20 stycznia 2011 r. i stosują te przepisy od dnia 20 lipca 2011 r. Część III załącznika II do dyrektywy 2009/48/WE dotyczącą właściwości chemicznych, stosuje się, zgodnie z art. 55 zdanie drugie tej dyrektywy, od dnia 20 lipca 2013 r. Część III tego załącznika zawiera limity migracji dotyczące 19 pierwiastków.
(2) W dniu 20 stycznia 2011 r. Niemcy zwróciły się na podstawie art. 114 ust. 4 TFUE do Komisji o zezwolenie na utrzymanie po dniu wejścia w życie części III załącznika II do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/48/WE obowiązujących przepisów niemieckiego prawa w odniesieniu do pięciu pierwiastków: ołowiu, arsenu, rtęci, baru i antymonu, a także w odniesieniu do nitrozoamin oraz substancji zdolnych do tworzenia nitrozoamin uwalnianych z materiałów zabawek.
(3) Decyzją Komisji 2012/160/UE 2 Komisja przychyliła się do wniosku rządu niemieckiego i zezwoliła na utrzymanie krajowych przepisów w odniesieniu do nitrozoamin oraz substancji zdolnych do tworzenia nitrozoamin. Komisja nie zezwoliła na utrzymanie niemieckich przepisów krajowych w odniesieniu do dopuszczalnych wartości dla arsenu, antymonu i rtęci, które to wartości odpowiadają dopuszczalnym wartościom ustanowionym dyrektywą Rady 88/378/EWG 3 . W odniesieniu do dopuszczalnych wartości dla ołowiu i baru, które to wartości także odpowiadają dopuszczalnym wartościom ustanowionym dyrektywą Rady 88/378/EWG, Komisja zezwoliła tymczasowo na utrzymanie niemieckich przepisów krajowych do dnia wejścia w życie nowych, unijnych dopuszczalnych wartości dla ołowiu i baru lub do dnia 21 lipca 2013 r., w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.
(4) W dniu 14 maja 2012 r. rząd niemiecki wniósł do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 1 marca 2012 r. Rząd niemiecki zwrócił się ponadto w dniu 13 lutego 2013 r. o zastosowanie środków tymczasowych, wnosząc o tymczasowe zezwolenie na utrzymanie przepisów krajowych w odniesieniu do dopuszczalnych wartości antymonu, arsenu, baru, ołowiu i rtęci do momentu wydania przez Sąd orzeczenia w postępowaniu głównym.
(5) Postanowieniem z dnia 15 maja 2013 r. w sprawie T-198/12 R Prezes Sądu przychylił się do wniosku rządu niemieckiego o zastosowanie środków tymczasowych. Prezes uznał, że z postanowień art. 114 ust. 4 i 6 wynika, iż tylko Komisja jest właściwa do zatwierdzania wniosków o utrzymanie dopuszczalnych wartości, które kierują do niej państwa członkowskie 4 . W związku z tym Komisji nakazano zezwolenie na utrzymanie przepisów krajowych notyfikowanych przez Republikę Federalną Niemiec określających dopuszczalne wartości dla antymonu, arsenu, baru, ołowiu i rtęci obecnych w zabawkach do momentu wydania przez Sąd orzeczenia w postępowaniu głównym.
(6) W dniu 26 lipca 2013 r. Komisja złożyła odwołanie od postanowienia Prezesa Sądu (C-426/13 P(R)). Zgodnie z art. 60 Statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej odwołanie nie ma skutku zawieszającego.
(7) Niniejszym Komisja stosuje się do postanowienia z dnia 15 maja 2013 r. w sprawie T-198/12 R i zezwala zgodnie z treścią tego postanowienia na utrzymanie przepisów notyfikowanych przez Republikę Federalną Niemiec określających dopuszczalne wartości dla antymonu, arsenu, baru, ołowiu i rtęci. Niemniej jednak Komisja będzie kontynuowała kroki prawne przeciwko środkom notyfikowanym przez Republikę Federalną Niemiec w ramach postępowania głównego przed Sądem (T-198/12) oraz w ramach odwołania od postanowienia z dnia 15 maja 2013 r. przed Trybunałem Sprawiedliwości (C-426/13 P(R)),
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
