(2010/282/UE)(Dz.U.UE L z dnia 21 maja 2010 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 126 ust. 6 w związku z art. 126 ust. 13 i art. 136,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając uwagi przedstawione przez Austrię,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Zgodnie z art. 126 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej państwa członkowskie unikają nadmiernego deficytu budżetowego.
(2) Pakt na rzecz stabilności i wzrostu opiera się na dążeniu do zapewnienia solidnych finansów państwa jako środka służącego umocnieniu warunków stabilności cen oraz silnego, trwałego wzrostu, sprzyjającego tworzeniu nowych miejsc pracy.
(3) Procedura nadmiernego deficytu określona w art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz wyjaśniona w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu 2 , które jest częścią Paktu na rzecz stabilności i wzrostu, przewiduje podjęcie decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu. Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 zawiera też przepisy dotyczące wdrożenia art. 104 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Załączony do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Protokół w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu zawiera dalsze postanowienia dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu. Szczegółowe zasady i definicje w zakresie stosowania postanowień tego protokołu określono w rozporządzeniu Rady (WE) nr 479/2009 3 .
(4) Przeprowadzona w 2005 r. reforma Paktu na rzecz stabilności i wzrostu miała na celu wzmocnienie jego skuteczności i podstaw gospodarczych oraz ochronę stabilności finansów publicznych w perspektywie długoterminowej. W szczególności jej celem było, by na wszystkich etapach procedury nadmiernego deficytu w pełni uwzględniono kontekst gospodarczy i budżetowy. W związku z powyższym Pakt na rzecz stabilności i wzrostu zawiera ramy wspierające realizację polityki rządu mającej na celu szybkie przywrócenie dobrego stanu finansów publicznych z uwzględnieniem sytuacji gospodarczej.
(5) Postanowienia art. 104 ust. 5 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, nakładają na Komisję obowiązek skierowania opinii do Rady w przypadku uznania przez Komisję, że w państwie członkowskim istnieje nadmierny deficyt lub że taki deficyt może wystąpić. Uwzględniwszy swoje sprawozdanie opracowane zgodnie z art. 104 ust. 3 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 3 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, oraz opinię Komitetu Ekonomiczno-Finansowego wydaną zgodnie z art. 104 ust. 4 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, który stał się art. 126 ust. 4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Komisja stwierdziła, że w Austrii istnieje nadmierny deficyt. W związku z tym dnia 11 listopada 2009 r. Komisja przedstawiła Radzie stosowną opinię w sprawie Austrii 4 .
(6) Art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej stanowi, że Rada po dokonaniu ogólnej oceny, a przed podjęciem decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu, zobowiązana jest rozważyć ewentualne uwagi zgłaszane przez dane państwo członkowskie. W przypadku Austrii ogólna ocena prowadzi do wniosków zawartych w niniejszej decyzji.
(7) Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Austrii w październiku 2009 r., planuje się, że deficyt sektora instytucji rządowych i samorządowych w 2009 r. wyniesie 3,9 % PKB, a zatem przekroczy wartość referencyjną ustaloną na poziomie 3 % PKB i nie osiągnie bliskiego jej poziomu. Na podstawie prognozy służb Komisji z jesieni 2009 r. planowane przekroczenie wartości referencyjnej może zostać uznane za przekroczenie mające charakter wyjątkowy w rozumieniu postanowień Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Wynika ono w szczególności ze znacznego pogorszenia koniunktury gospodarczej w rozumieniu Traktatu oraz Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Zgodnie z prognozą służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się, że w 2009 r. realny PKB w Austrii gwałtownie spadnie (o 3,7 %). Recesja odzwierciedla gwałtowny spadek inwestycji prywatnych i handlu zagranicznego w zorientowanym na eksport sektorze produkcyjnym, na skutek kryzysu finansowego i spowolnienia gospodarczego na świecie, w szczególności znacznego pogorszenia perspektyw wzrostu głównych partnerów handlowych (strefa euro, Europa Środkowo-Wschodnia). Ponadto nie można uznać, że planowane przekroczenie wartości referencyjnej ma charakter tymczasowy. Według prognozy służb Komisji z jesieni 2009 r., w której uwzględniono środki budżetowe przyjęte w bieżącym roku, przy założeniu niezmiennego kursu polityki deficyt w 2010 r. zwiększy się do poziomu 5,5 %, a w roku 2011 wyniesie 5,3 % PKB. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące deficytu nie jest spełnione.
(8) Zgodnie z danymi przekazanymi przez władze Austrii w październiku 2009 r., od 2008 r. dług brutto sektora instytucji rządowych i samorządowych kształtuje się powyżej wartości referencyjnej wynoszącej 60 % PKB, i planuje się, że jego wysokość w 2009 r. wyniesie 68,2 % PKB. W prognozie służb Komisji z jesieni 2009 r. przewiduje się dalszy wzrost relacji długu do PKB do poziomu 73,9 % w 2010 r. i 77 % PKB w roku 2011. Nie można uznać, że relacja długu do PKB zmniejsza się dostatecznie i zbliża się do wartości referencyjnej w zadowalającym tempie w rozumieniu Traktatu i Paktu na rzecz stabilności i wzrostu. Przewidziane w Traktacie kryterium dotyczące długu nie jest spełnione.
(9) Zgodnie z art. 2 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 "istotne czynniki" mogą zostać uwzględnione w procesie podejmowania decyzji Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu zgodnie z art. 126 ust. 6 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej wyłącznie wtedy, gdy spełniony jest podwójny warunek: deficyt zbliża się do wartości referencyjnej oraz przekroczenie przez niego tej wartości ma charakter tymczasowy. W przypadku Austrii ten podwójny warunek nie jest spełniony. Dlatego też istotne czynniki nie zostały uwzględnione w procesie podejmowania niniejszej decyzji,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
