(Jedynie tekst w języku włoskim jest autentyczny)(2008/318/WE)
(Dz.U.UE L z dnia 19 kwietnia 2008 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając dyrektywę Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej(1), w szczególności jej art. 19 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Zgodnie z art. 18 ust. 1 dyrektywy 2003/96/WE w związku z jej załącznikiem II, Włochy zostały upoważnione do stosowania w niektórych "szczególnie upośledzonych obszarach" obniżonych stawek podatku akcyzowego na oleje krajowe oraz gaz płynny używane w celach grzewczych. Odstępstwo to miało zastosowanie do dnia 31 grudnia 2006 r.
(2) Pismem z dnia 17 października 2006 r. władze włoskie wystąpiły z wnioskiem o pozwolenie, zgodnie z art. 19 dyrektywy 2003/96/WE, na stosowanie obniżonej stawki opodatkowania oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych na tych samych obszarach geograficznych. Po dniu 31 grudnia 2006 r. Włochy chciałyby kontynuować krajową praktykę prowadzoną zgodnie z wyżej wymienionym odstępstwem. Wniosek o aktualne zezwolenie na odstępstwo obejmuje okres od dnia 1 stycznia 2007 r. do dnia 31 grudnia 2012 r.
(3) Włochy, których klimat i warunki geograficzne są bardzo zmienne, mają niezwykle zróżnicowane terytorium. W roku 1999 w ramach reformy swojego systemu podatkowego Włochy podniosły ogólny poziom podatków akcyzowych. W tym samym czasie, mając na uwadze szczególne cechy swojego terytorium, Włochy wprowadziły obniżone stawki opodatkowania na gaz płynny i olej gazowy w celu częściowej kompensacji zbyt wysokich kosztów ogrzewania ponoszonych przez mieszkańców niektórych obszarów geograficznych.
(4) Zróżnicowanie podatkowe ma na celu zapewnienie ludności kwalifikujących się obszarów stopy życiowej porównywalnej ze stopą życiową reszty ludności Włoch, za pomocą zmniejszenia zbyt wysokich kosztów ogrzewania. W celu zidentyfikowania obszarów kwalifikujących się do przyznania obniżki Włochy opierają się na obiektywnych kryteriach, dotyczących warunków klimatycznych na danych obszarach, jak również dostępu do sieci gazu ziemnego. To ostatnie kryterium odzwierciedla stopień możliwości wyboru między paliwami dostępnymi dla ludności danego regionu.
(5) Obniżka podatku obowiązuje na obszarach geograficznych (gminach) spełniających następujące, alternatywne kryteria: (i) gminy znajdujące się w strefie F, zgodnie z definicją podaną w dekrecie prezydenckim nr 412 z 1993 r.(2), czyli gminy na terenie, których liczba "stopniodni" przewyższa 3.000; (ii) gminy znajdujące się w strefie E, zgodnie z definicją podaną w dekrecie prezydenckim nr 412 z 1993 r., czyli gminy na terenie, których liczba "stopniodni" kształtuje się w przedziale od 2.100 do 3.000(3); oraz (iii) Sardynia i małe wyspy (wszystkie wyspy włoskie z wyjątkiem Sycylii). W związku z tym, że rozwój sieci gazu ziemnego zmniejszyłby w istotny sposób dodatkowe koszty ogrzewania, a w szczególności zwiększyłby możliwość wyboru pomiędzy paliwami dostępnymi dla konsumentów, obniżka nie będzie już stosowana w gminach należących do drugiego i trzeciego z wymienionych obszarów, gdy w gminach tych ukończona zostanie sieć gazu ziemnego.
(6) Wspólną cechą tych gmin są dodatkowe koszty związane z ogrzewaniem w porównaniu z resztą Włoch. Dla stref klimatycznych E i F obniżka podatku jest równa średnio 11-12 % ceny oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych. W związku z warunkami klimatycznymi średnie koszty ogrzewania są wyższe o 90% niż średnia krajowa w strefie klimatycznej E oraz o 170 % niż średnia krajowa w strefie klimatycznej F. W przypadku wysp, w porównaniu z Włochami kontynentalnymi, dodatkowe koszty ogrzewania są związane ze szczególnymi cechami geograficznymi wysp, ograniczoną dostawą paliw i dodatkowymi kosztami transportu, a w konsekwencji wyższymi cenami paliw w porównaniu z Włochami kontynentalnymi.
(7) We wszystkich przypadkach obniżka podatku pozostaje poniżej poziomu dodatkowych kosztów ogrzewania ponoszonych przez ludność danego obszaru, dzięki czemu nadmierna kompensacja nie ma miejsca w danym przypadku. Władze włoskie oświadczyły w szczególności, że obniżka podatkowa nie przewyższa dodatkowych kosztów ponoszonych w strefach E i F w związku z zimnym klimatem. Ponadto władze włoskie stwierdziły, że w przypadku wysp obniżka podatku nie pociąga za sobą obniżki cen paliw objętych wnioskiem poniżej ceny tego samego paliwa na kontynencie.
(8) Zarówno w przypadku oleju gazowego, jak i gazu płynnego obniżona stawka opodatkowania pozostaje wyższa niż minimalne poziomy Wspólnoty przewidziane w dyrektywie 2003/96/WE.
(9) Środek ma zastosowanie jedynie do ogrzewania pomieszczeń (zarówno osób prywatnych, jak i podmiotów gospodarczych). Nie ma on zastosowania w przypadku innych form zastosowania gospodarczego wyżej wymienionych produktów.
(10) Uznano, że środek nie narusza zasad konkurencji ani nie ogranicza funkcjonowania rynku wewnętrznego i został on uznany za niezgodny z polityką wspólnotową w dziedzinach ochrony środowiska, energii i transportu.
(11) Zgodnie z art. 19 ust. 2 dyrektywy 2003/96/WE należy zatem przyznać Włochom pozwolenie do stosowania obniżonej stawki opodatkowania oleju gazowego i gazu płynnego używanych do celów grzewczych na niektórych obszarach geograficznych do dnia 31 grudnia 2012 r., zgodnie z załącznikiem do niniejszej decyzji.
(12) Należy zapewnić, by Włochy mogły stosować specjalne obniżki, do których odnosi się niniejsza decyzja, z zachowaniem ciągłości w stosunku do przepisów stosowanych przed dniem 1 stycznia 2007 r. na podstawie art. 18 dyrektywy 2003/96/WE w związku z jej załącznikiem II. Należy zatem udzielić wnioskowanego pozwolenia ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2007 r.,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 7 kwietnia 2008 r.
|
W imieniu Rady |
|
R. ŽERJAV |
|
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2004/75/WE (Dz.U. L 157 z 30.4.2004, s. 100).
(2) Dekret ten dzieli terytorium Włoch na sześć stref klimatycznych (od A do F). Klasyfikacja bazuje na liczbie "stopniodni", która dla każdego konwencjonalnego okresu grzewczego jest równa sumie różnic między optymalnym progiem 20 °C a średnimi temperaturami dobowymi. Im wyższa jest liczba przypisana do danej gminy, tym niższa średnia temperatura zewnętrzna na tym obszarze podczas okresu grzewczego.
(3) Pozostałe strefy klimatyczne zostały zdefiniowane pod kątem liczby "stopniodni" w następujący sposób: Strefa A (poniżej 600), Strefa B (powyżej 600, lecz nie więcej niż 900), Strefa C (powyżej 900, lecz nie więcej niż 1.400) i Strefa D (powyżej 1.400, lecz nie więcej niż 2.100).
