(C/2023/750)Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2023 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: UG (przedstawiciel: M. Richard, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie zwraca się do Trybunału o:
- uchylenie wyroku Sądu (siódma izba w składzie powiększonym) z dnia 21 czerwca 2023 r. wydanego w sprawie T-571/17 RENV między jej stronami, w zakresie w jakim Sąd uznał zwolnienie wnoszącej odwołanie za zasadne i obciążył ją jedną trzecią kosztów Komisji;
- w ramach rozpoznania sprawy - zasądzenie na rzecz wnoszącej odwołanie kwoty 68 000 EUR tytułem naprawienia poniesionej przez nią szkody materialnej;
- zasądzenie na rzecz wnoszącej odwołanie kwoty 40 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;
- nakazanie Komisji zwrotu wszystkich zasądzonych na jej rzecz kosztów i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, jakie wnosząca odwołanie musi ponieść celem podjęcia obrony w ramach niniejszego postępowania, oszacowanych tymczasowo na 10 000 EUR, z wyraźnym zastrzeżeniem, że mogą one wzrosnąć;
- nakazanie Komisji zwrotu wszystkich zasądzonych na jej rzecz kosztów i zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wnoszącej odwołanie związanych z niniejszym sporem, oszacowanych na 30 000 EUR.
Zarzuty i główne argumenty
1. W pierwszej kolejności zaskarżony wyrok miał naruszyć zakaz zwolnienia ze względu na urlop rodzicielski, wynikający z przepisów art. 42a rozporządzenia nr 31 ustanawiającego regulamin pracowniczy urzędników i warunki zatrudnienia innych pracowników Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (zwanego dalej "regulaminem pracowniczym") w związku z minimalnymi wymogami przewidzianymi w klauzuli 5 ust. 4 porozumienia ramowego dotyczącego urlopu rodzicielskiego (dyrektywa 2010/18/UE 1 ) oraz art. 33 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą").
Ponieważ decyzja o zwolnieniu wnoszącej odwołanie miała być wyraźnie oparta na skorzystaniu przez nią z urlopu rodzicielskiego, stanowi ona dyskryminację i narusza art. 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, podpisanej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (zwanej dalej "europejską konwencją praw człowieka", w skrócie "EKPC") w związku z art. 8 EKPC gwarantującym prawo do życia rodzinnego oraz art. 1 protokołu nr 12 do EKPC.
2. W drugiej kolejności zaskarżony wyrok miał przeinaczyć brzmienie pisma zawierającego uzasadnienie zwolnienia oraz dokumentów zawartych w aktach dotyczących wnoszącej odwołanie poprzez pominięcie faktu, że zwolnienie było umotywowane jej działalnością związkową jako przedstawicielki pracowników wybranej do lokalnego komitetu pracowniczego i do centralnego komitetu pracowniczego.
W każdym przypadku decyzja o zwolnieniu przedstawiciela pracowników ze względów innych niż poważne narusza minimalne wymogi przewidziane w art. 7 dyrektywy 2002/14/WE 2 oraz art. 12 karty. Ponadto stanowi dyskryminację ze względu na wykonywanie funkcji związkowych, zakazaną przez art. 14 EKPC w związku z jej art. 11.
3. W trzeciej kolejności zaskarżony wyrok miał także nie wskazać wszystkich oczywistych błędów w ocenie popełnionych przez Komisję w piśmie zawierającym uzasadnienie zwolnienia, i w ten sposób między innymi postawił Komisję w uprzywilejowanej względem wnoszącej odwołanie pozycji proceduralnej, a tym samym nie zagwarantował równości broni, z naruszeniem art. 6 EKPC i art. 47 karty gwarantujących prawo do skutecznego środka zaskarżenia.
Wnosząca odwołanie podnosi w szczególności, że: jej prawo do przedstawienia stanowiska wynikające z art. 51 ust. 2 regulaminu pracowniczego zostało potraktowane niepoważnie; uzasadnienie zwolnienia jej nieprecyzyjne; zaprzecza ona, by były jej udziałem nieusprawiedliwione nieobecności; zarzucane jej nienależyte wykonywanie obowiązków nie zostało wykazane.
4. W czwartej kolejności, pomocniczo, wnosząca odwołanie kwestionuje proporcjonalność sankcji orzeczonych wobec niej.
5. Wreszcie, wnosząca odwołanie żąda - poza obciążeniem Komisji kosztami postępowania - odszkodowania w kwocie 68 000 tytułem naprawienia poniesionej przez nią szkody materialnej oraz kwoty 40 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.
