Język postępowania: francuski(2023/C 35/46)
(Dz.U.UE C z dnia 30 stycznia 2023 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Baquero Cruz, B. Araujo Arce, J. Estrada de Sola, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: PB, Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszących odwołanie
Komisja wnosi do Trybunału o:
- uchylenie punktów pierwszego i trzeciego sentencji wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 14 września 2022 r. w sprawie T-775/20;
- przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania co do istoty w odniesieniu do skargi o stwierdzenie nieważności; oraz
- obciążenie PB kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania Komisja podnosi zarzut naruszenia prawa.
Komisja kwestionuje wniosek Sądu, który w pkt 65 zaskarżonego wyroku stwierdził na podstawie rozumowania zawartego w pkt 51-64 tego wyroku, że rozporządzenie w sprawie ochrony interesów finansowych 1 "nie może zatem stanowić samo w sobie właściwej podstawy prawnej dla przyjęcia środków administracyjnych mających na celu odzyskanie nienależnie pobranych kwot. [...]".
Sąd naruszył prawo, ponieważ art. 4 i 7 rozporządzenia w sprawie ochrony interesów finansowych stanowią niezależną i wystarczająco precyzyjną podstawę do przyjęcia administracyjnych środków odzyskiwania należności, które nie są sankcją.
W pkt 69 wyroku Sąd stwierdził wreszcie, że łączne zastosowanie art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. oraz art. 4 i 7 rozporządzenia w sprawie ochrony interesów finansowych nie pozwala na przyjęcie środka wobec skarżącego w pierwszej instancji, ponieważ nie był on bezpośrednim beneficjentem płatności.
Zdaniem Komisji Sąd naruszył prawo, ponieważ art. 7 rozporządzenia w sprawie ochrony interesów finansowych, stosowany łącznie z art. 4 tego rozporządzenia i art. 103 rozporządzenia finansowego z 2002 r. stanowi przepis wystarczająco jasny i precyzyjny, by umożliwić odzyskanie należności od skarżącego w pierwszej instancji, nawet jeśli nie był on bezpośrednim beneficjentem rozpatrywanych płatności.
