Język postępowania: niemiecki(2023/C 338/41)
(Dz.U.UE C z dnia 25 września 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Raiffeisen Bank International AG (Wiedeń, Austria) (przedstawiciel: G. Wilfling, Rechtsanwalt)
Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (Single Resolution Board - SRB)
Żądania:
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez pozwaną w dniu 2 maja 2023 r., dokument SRB/ES/2023/23, w zakresie, jakim dotyczą one obliczenia za 2023 r. pobranych ex ante składek do jednolitego funduszu restrukturyzacji; tytułem ewentualnym
- stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez SRB w dniu 2 maja 2023 r., dokument nr SRB/ES/2023/23, wraz z załącznikami, w zakresie, jakim dotyczą one obliczenia za 2023 r. pobranych ex ante składek do jednolitego funduszu restrukturyzacji, w każdym razie w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej Raiffeisen Bank International AG, oraz
- obciążenie pozwanej kosztami niniejszego postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Niniejsza skarga opiera się na czterech zarzutach.
1. Zarzut pierwszy: Naruszenie art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 1
Obliczana corocznie łączna kwota indywidualnych składek od wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich, nie może w okresie początkowym przekroczyć w danym roku 12,5 % poziomu docelowego. Pozwana dopuściła się naruszenia art. 70 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 806/2014 ze względu na to, że przy określaniu tego rocznego poziomu docelowego nie wzięła pod uwagę tego mający bezwzględny charakter pułapu.
2. Zarzut drugi: Naruszenie art. 69 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 806/2014
Skarżąca kwestionuje to, że wysokość poziomu docelowego została ustalony w prawidłowy sposób. Nawet kontynuując linię rozumowania pozwanej i stosując przeliczanie dynamiczne, w brzmieniu przepisów prawnych nie ma niczego, co by pozwalało powiązać obliczenie kwot na rok 2023 z wartościami na rok 2024, i, co za tym idzie, z okresem innym niż początkowy.
3. Zarzut trzeci: Naruszenie art. 296 TFUE i art. 41 karty praw podstawowych Unii Europejskiej 2 ze względu na brak wystarczającego uzasadnienia decyzji
W zaskarżonej decyzji nie zostały spełnione określone w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości 3 wymogi odnoszące się do wystarczającego uzasadnienia indywidualnego aktu prawnego. Kwoty składek indywidualnych oblicza się proporcjonalnie w odniesieniu do wszystkich zobowiązań - z wyłączeniem depozytów gwarantowanych - danych instytucji w stosunku do łącznej kwoty zobowiązań - z wyłączeniem depozytów gwarantowanych - wszystkich wszystkich instytucji, które uzyskały zezwolenie na prowadzenie działalności na terytorium wszystkich uczestniczących państw członkowskich. W uzasadnieniu decyzji brak jest szczegółowych informacji na temat odpowiednich danych dotyczących innych instytucji finansowych.
W przypadku skarżącej szczegóły dotyczące tego obliczenia miały w rzeczywistości za podstawę informacje, które zostały przez nią zadeklarowane w szablonie SRB do przekazywania danych. Dodatkowo dotyczyły one też tego, ile kategorii odpowiadało poszczególnym czynnikom i do której kategorii skarżąca została przyporządkowana. Te informacje, które były dostępne podczas uzasadniania zaskarżonej decyzji, nie wystarczały nawet do tego, aby w miarę dokładnie potwierdzić prawidłowość obliczenia składki skarżącej.
4. Zarzut czwarty: Naruszenie art. 47 karty praw podstawowych i zasady pewności prawa ze względu na brak możliwości zweryfikowania zaskarżonej decyzji
Dla skarżącej nie jest zrozumiałe, jak na podstawie zawartych w zaskarżonej decyzji i załącznikach do niej informacji może ona sprawdzić prawidłowość obliczenia jej składki do jednolitego funduszu restrukturyzacji. W związku z tym uznanie w zaskarżonej decyzji uznano, że skarżąca ma uiścić składkę, której kwota mieści się w przedziale dziesiątek milionów, nie jest w żadnym przypadku zgodne z zasadą państwa prawa.
