Język postępowania: niemiecki(2023/C 314/13)
(Dz.U.UE C z dnia 4 września 2023 r.)
Strony
Strona skarżąca: Zalando SE (Berlin, Niemcy) (przedstawiciele: R. Briske, K. Ewald, L. Schneider i J. Trouet, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2023) 2727 final z dnia 25 kwietnia 2023 r.;
- obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.
1. Zarzut pierwszy: naruszenie zakresu stosowania rozporządzenia (UE) 2022/2065 1 (zwanego dalej "aktem o usługach cyfrowych") oraz naruszenie prawa przy stosowaniu aktu o usługach cyfrowych
Skarżąca uważa, że akt o usługach cyfrowych nie ma do niej zastosowania, ponieważ nie jest ona już dostawcą usługi pośredniej, a zatem nie jest ani dostawcą usługi hostingu, ani platformą internetową w rozumieniu aktu o usługach cyfrowych. Nie została spełniona przesłanka dostarczania treści stron trzecich. Sprzedając swoje artykuły, skarżąca dostarcza własnych treści i w całości przejęła je również od swoich partnerów w ramach rygorystycznego procesu onboardingu.
Nawet gdyby część usługi należało zakwalifikować jako platformę internetową, nie osiągnęłaby ona progu 45 mln aktywnych odbiorców miesięcznie. Pozwana nie uwzględniła hybrydowego charakteru usługi: nie wszyscy odbiorcy usługi automatycznie stykają się z treściami dostarczonymi przez osoby trzecie; konieczne jest dokładne rozróżnienie.
Pozwana opiera się na błędnych kryteriach, takich jak rzekoma niemożność zidentyfikowania dostawcy. Pomija ona fakt, że nie jest to element rozstrzygający, lecz raczej - biorąc pod uwagę ocenę z punktu widzenia prawa Unii - element przemawiający za przyjęciem istnienia własnych treści.
2. Zarzut drugi: brak precyzji art. 33 ust. 1 i 4 aktu o usługach cyfrowych w związku z art. 24 ust. 2 tego aktu
Wymogi dotyczące obliczania wartości progowej są zbyt nieprecyzyjne i naruszają zasadę pewności wynikającą z prawa Unii. Artykuł 33 ust. 1 aktu o usługach cyfrowych nie stanowi zatem podstawy prawnej zgodnej z prawem Unii. Motyw 77 aktu o usługach cyfrowych, ze względu na swój charakter prawny i niepełną treść, jest niewystarczający do określenia metody obliczania, ponieważ zbyt wiele kluczowych kwestii pozostaje otwartych. Motyw ten opisuje jedynie kto powinien być nią objęty, ale nie w jaki sposób. Ostatecznie nie można wystarczająco określić kryteriów bez przyjęcia aktu delegowanego. Na braki te wskazuje porównanie z rozporządzeniem (UE) 2022/1925 2 (aktem o rynkach cyfrowych): rozporządzenie to opiera się częściowo na tej samej wartości progowej, ale idzie dalej, i nawet przedstawia kryteria obliczania w odrębnym załączniku. Niemniej jednak brakuje w nim również wystarczająco konkretnych wymogów obliczeniowych.
3. Zarzut trzeci: naruszenie ogólnej zasady równości
Nieprecyzyjność metody obliczania narusza art. 2 zdanie pierwsze TUE oraz art. 20 Karty praw podstawowych, ponieważ prowadzi do (faktycznego) nierównego traktowania dostawców platform internetowych. Dostawcy wypełniają lukę wynikającą w szczególności z zakazu trackingu indywidualnych użytkowników - za pomocą niejednolitych i nieprzejrzystych metod. Jednocześnie akt o usługach cyfrowych nie przewiduje obowiązkowej kontroli wszystkich metod obliczania, lecz jedynie weryfikacje ad hoc. Nie sprzyja to tworzeniu równych warunków konkurencji między konkurującymi ze sobą usługodawcami. Ponadto akt o usługach cyfrowych narusza zasadę równego traktowania, ponieważ przewiduje jedną generalną wartość progową dla wszystkich platform internetowych, niezależnie od opartych na analizie ryzyka kryteriów odnoszących się do danych usług.
4. Zarzut czwarty: naruszenie zasady proporcjonalności
Zastosowanie aktu o usługach cyfrowych stanowi nieproporcjonalną ingerencję w podstawowe prawa i wolności skarżącej, a tym samym narusza zasadę proporcjonalności ustanowioną w art. 5 ust. 4 akapit drugi TUE. Po pierwsze, jedna generalna wartość ryczałtowa nie jest odpowiednia, a po drugie, nakładanie na skarżącą dalszych obowiązków nie jest już konieczne, ponieważ handel online jest już poddany nadmiernej regulacji.
5. Zarzut piąty: naruszenie obowiązku uzasadnienia
W swojej decyzji pozwana naruszyła obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE, w związku z czym decyzja ta nie jest zrozumiała dla skarżącej jako adresata. Brakuje w niej jakiejkolwiek subsumpcji pod definicję usługi hostingu w rozumieniu art. 3 lit. g) ppkt (iii) aktu o usługach cyfrowych, podczas gdy ma to decydujące znaczenie do celów stosowania art. 33 tego aktu.
