(Sprawa C-352/23, Changu 1 )Język postępowania: bułgarski
(2023/C 314/06)
(Dz.U.UE C z dnia 4 września 2023 r.)
Sąd odsyłający
Administratiwen syd Sofija-grad
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: LF
Strona przeciwna: Zamestnik-predsedateł na Dyrżawna agencija za beżancite
Pytania prejudycjalne
1. Czy motyw 15 preambuły, art. 2 lit. h) i art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE 2 z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony, należy interpretować w ten sposób, że pozwalają one państwu członkowskiemu na wprowadzenie przepisów krajowych przyznających ochronę międzynarodową na podstawie współczucia lub względów humanitarnych, która to ochrona nie ma żadnego związku z logiką i duchem dyrektywy 2011/95 zgodnie z motywem 15 preambuły i art. 2 lit. h) tej dyrektywy (inny rodzaj ochrony), czy też w tym przypadku uregulowana w prawie krajowym możliwość udzielenia ochrony "ze względów humanitarnych" powinna być zgodna ze standardami ochrony międzynarodowej określonymi w art. 3 dyrektywy 2011/95?
2. Czy motyw 12 preambuły i art. 14 ust. 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE 3 z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich w związku z art. 1 i 4 karty nakładają na państwo członkowskie bezwzględnie wiążący obowiązek wydania obywatelom państw trzecich pisemnego potwierdzenia, że przebywają oni nielegalnie, lecz nie mogą jeszcze być wydaleni?
3. Czy w przypadku przepisów krajowych, w których jedyny przepis regulujący status obywatela państwa trzeciego ze "względów humanitarnych" zawarto w art. 9 ust. 8 Zakon za ubeżiszteto i beżancite (ustawy o azylu i uchodźcach), wykładnia tego przepisu krajowego, która nie ma żadnego związku z charakterem i podstawami określonymi w dyrektywie 2011/95, jest zgodna z motywem 15 preambuły, art. 2 lit. h) i art. 3 dyrektywy 2011/95?
4. Czy, dla celów stosowania dyrektywy 2011/95, art. 1, 4 i 7 karty wymagają dokonania oceny, czy przedłużający się pobyt bez uregulowanego statusu obywatela państwa trzeciego w państwie członkowskim stanowi niezależną podstawę udzielenia ochrony międzynarodowej z "nadrzędnych względów humanitarnych"?
5. Czy pozytywny obowiązek państwa członkowskiego zapewnienia przestrzegania art. 1 i 4 karty dopuszcza rozszerzającą wykładnię krajowego środka określonego w art. 9 ust. 8 Zakon za ubeżiszteto i beżancite, która wykracza poza logikę i standardy ochrony międzynarodowej określone w dyrektywie 2011/95 i wymaga wykładni zgodnej jedynie z poszanowaniem praw podstawowych o charakterze bezwzględnym wynikających z art. 1 i 4 karty?
6. Czy nieprzyznanie ochrony na podstawie art. 9 ust. 8 Zakon za ubeżiszteto i beżancite obywatelowi państwa trzeciego znajdującemu się w sytuacji skarżącego może skutkować niewypełnieniem przez państwo członkowskie jego obowiązków określonych w art. 1, 4 i 7 karty?
